He, nie wiedziałem
Jednak niczego to nie zmienia, bo zaczniemy grać po 20.00, a od 19.00 proponuję zacząć się pojawiać.

Kapitan Ezalion obserwował całą okolicę z wysokiego, skalistego wzgórza. Jego gwardziści z Minas Tirith pochowali się między skałami zgodnie z rozkazem i czekali cierpliwie. Niedaleko w dole, rozgrywały się dramatyczne sceny, w których udział brali także wojownicy gondorscy, dowodzeni przez Ezaliona.
U podnóża góry, przy jednym z otwartych przejść do Morii, pojawiła się gromada biegnących co sił w nogach wojowników. Należeli do przeróżnych ras i frakcji, co wprawiło kapitana w osłupienie. Szczególnie widok elfów, poganiających przed sobą bandę goblinów jako niewolników.
Na ich widok, w rozbitym nieopodal kilka dni temu obozie gondorskim, wszczęto alarm. Sierżant Deranth zmustrował szybko swoich łuczników, którzy już po chwili zasypywali nadbiegających intruzów gradem strzał. Pozostali dwaj dowódcy drużyn, skierowali swych ludzi do obsługi dwóch balist, użycie tej broni, mogło skutecznie przyspieszyć wyeliminowanie zagrożenia ze strony biegnącego motłochu.
    Tymczasem, z głębi Morii zaczęły dochodzić niepokojące odgłosy i na potwierdzenie obaw kapitana, z głównego przejścia wyszły dwa jaskiniowe trolle w towarzystwie dziesiątek wielkich pająków. Jednak to nie był koniec, za trollami pojawiło się wielkie, kosmate cielsko Pani z Góry, pajęczej królowej, która terroryzowała okolicę od kilku lat.
Przy południowym wyjściu, pojawiło się kilku goblinów, dwaj z nich nieśli wielki bęben, ustawili go pod jednym z pradawnych dębów i zaczęli wystukiwać na nim jakieś szalone rytmy. Na ten dźwięk, w Morii aż zahuczało, setki goblinów odpowiedziały na zew i czym prędzej ruszyły w kierunku bitwy.
    Ezalion czekał cierpliwie, wypatrując swojego głównego celu. Dostał dokładne rozkazy i choć korciło go, by zaszarżować i zmieść z powierzchni ziemi całe to zamieszanie, to musiał wykazać się ogładą i wstrzemięźliwością.
Jego cierpliwość została nagrodzona, bo w końcu zobaczył swój cel. Dwaj rohańscy jeźdźcy, w asyście kilku pieszych wojowników, zmierzali od południowego wschodu w kierunku obozu.
Byli to Garmon i Tereben, weterani wojny o pierścień, których Ezalion miał pojmać żywcem i przyprowadzić przed oblicze króla.
Kapitan wydał szybkie polecenie i trzydziestu z jego ludzi popędziło w kierunku maszerujących Rohańczyków. Sam natomiast, w asyście sześciu doskonałych wojowników zbiegł ze wzgórza, by za chwilę dołączyć się do walki na dole.
    Główny oddział związał walką Rohańczyków, jednak kilku z nich, w tym dwóch ściganych weteranów uniknęło walki i popędzili w stronę obozu. Potyczka była krwawa lecz wyrównana, obie grupy dysponowały podobną ilością żołnierzy, więc trudno było komukolwiek uzyskać przewagę.
Ezalion nie miał już tak doskonałego punktu widokowego, więc co chwila tracił sytuację z oczu, gdy musiał omijać większe skały i załomy. Widział jednak, jak motłoch wycina w pień obsługi balist, jak jeden z nich oślepia wielką królową pająków, czymś w rodzaju bomby dymnej. Widział też, jak wojownicy rzucili się na zdezorientowane stworzenie, rozrywając je na strzępy.
W międzyczasie, stada goblinów włączyły się do walki, a co najgorsze, od północy do obozu wszedł oddział dezerterów gondorskich, którzy bezceremonialnie zaczęli wycinać swoich braci.
Ezalion był wściekły, wszystko działo się tak szybko, a on wraz z oddziałem pokonał dopiero połowę drogi, dzielącej go od obozu.
    Nie pomogły rozstawione wszędzie pułapki, ani ukryci po okolicy zwiadowcy. Armia tak zwanego Sojuszu, opanowała obóz Gondorczyków, a jedyne co ich powstrzymywało od ucieczki w kierunku rzeki, to stąpające im po piętach trolle, wielkie pająki i horda goblinów. Niestety nawet te czynniki nie były w stanie pomóc Ezalionowi, pająki szybko wybito, a bez swojej królowej nie były już takie skore do walki. Jeden z trolli padł, a w walce z nim znowu użyto bomby dymnej. Zamknięto też jakimś cudem, wejścia do Morii, więc posiłków siły zła nie mogły się już spodziewać. Wszystko wskazywało na to, że alianci uciekną, nim kapitan zdąży dopaść swoje cele.
    Jednak ku jego zadowoleniu, w szeregach Sojuszu zapanował chaos i dezorientacja. Rozproszone jednostki miały kłopot z komunikacją, przez co ich poczynania stały się mniej sensowne, a wydawało by się, główne zadanie jakim była ucieczka, zeszło na dalszy plan. Do tego wszystkiego, Garmon i Tereben pędzili na swych wierzchowcach prosto w ręce Ezaliona.
Kapitan kazał gwardzistom uformować szereg i runął na zaskoczonych zdrajców gondorskich. Ezalion przeliczył się jednak, jego ludzie, choć to byli weterani, nie podołali przeważającej ilości przeciwników i już wkrótce, kapitan osamotniony walczył z chmarą rangerów i dwoma konnymi Rohańczykami.
    Ezalion uniósł w górę swój miecz, na którym zaświeciły się prastare, elfickie glify. Gondorczyk uderzał jak burza, a jego ciosy miały siłę piorunów, pozbawił jednego z wierzchowców kończyny, a gdy ten się schylił, przeciął mu szyję jednym, gładkim cięciem. Właściciel zwierzęcia, jeden z mistrzów jeździectwa, z czego Rohańczycy słynęli, zeskoczył zwinnie z trupa konia, i już po chwili dołączył do walki.
W tym czasie, reszta wojowników sojuszu zaczęła w pośpiechu zbierać swoich rannych, a z odległego krańca doliny, nadbiegała kolejna grupa aliantów. Najwyraźniej, cała armia rozdzieliła się w Morii, a jedna z jej części, dopiero teraz dołączyła do głównej grupy.
    Kapitan Ezalion mógł jedynie stać i bezradnie patrzeć na uciekających wojowników, choć on sam nie odniósł ani jednej rany, to nie wykonał zadania, co bolało jeszcze bardziej i było uszczerbkiem na honorze. Gondorczyk usiłował jeszcze dopaść nieprzytomnych, lub ciężko rannych, jednak tych, reszta wojowników Sojuszu, szybko ewakuowała, a walka z przeważającym liczebnie przeciwnikiem, była nierozsądna i Eazlion dobrze o tym wiedział. Musiał poczekać na swoją kolejną szansę.

-Ragni, Cedric, Frar, Ostin, Orin, Milo i Eldon... W porządku, wszyscy są. Mamy szczęście, że udało nam się wymigać od służby gdy ten przeklęty drań Deranth wzywał nas do boju- oznajmił kapitan Sulivvan spluwając przed siebie na myśl o byłym sierżancie.
   -Dzięki temu udało nam się uciec od tego całego motłochu i tych plugawych sługusów, którzy myślą ślepo, że Gandalf i Aragorn zapewnią im lepszą przyszłość... Ha! Banda kretynów, jak oni mogą się na to nabierać? No, dobrze nie ważne. Wróćmy do naszego dzisiejszego celu. Jak dobrze wiemy Orin, nasz zaufany zwiadowca, zdobył ważne informacje.- dowódca przywołał lekkim skinieniem dłoni towarzysza kryjącego się pośród drzew i wypatrującego wroga niczym sokół polujący na swoją zwierzynę.
   -Udało mi się dowiedzieć, że dzisiaj mają nadejść z Morii wojska sojuszu, który ma podobne poglądy niż my. Jednak wszystkim wiadomo jak sierżant Deranth chce ich powitać. Ta informacja Milo na pewno cię zainteresuje. Robiąc zwiad odkryłem tajemnicze głazy które leżą po obydwu stronach przełęczy. Wyczuwałem w ich obecności pewien niepokój i coś na styl jakiejś energii.
   -Starczy.- Wtrącił się Sulivvan.
   -Naszym głównym celem będzie pozbycie się tych idiotów czekających na sojusz oraz obsługi balist aby utorować bezpieczną drogę ucieczki, miejmy taką nadzieję,- westchną głęboko kapitan -przyszłym sprzymierzeńcom... Dobra, więc teraz podział ról. Milo popędzisz ile sił matka natura dała ci w tych twoich małych nóżkach do tego tajemniczego głazu.- spojrzał porozumiewawczo dowódzca.
    -Phi!- odprał nizołek obracając się na pięcie ale jego mina dała do zrozumienia, że wykona zadanie.
    -Orin, Ty przeszukasz obóz, podobno są tam jakieś cenne przedmioty. Natomiast ja wraz z Cedriciem, Ragnim, Frarem i Ostinem uformujemy małą grupę i będziemy zmierzać do łuczników aby im wbić do głowy czy to słowem czy mieczem, że są ślepi i ociemniali. Ty Eldon trzymasz się zaraz za nami i pomagasz jeżeli ktoś zostanie ranny. Teraz pozostaje zostać nam w ukryciu i czekać na bieg wydarzeń.- na te słowa wszyscy stanowczo przytaknęli i zaczęli zmierzać w stronę kryjówki.
   - Jeszcze jedno!- wtrącił, przypominając sobie Sulivvan. -Będziemy mieli wsparcie... Dołączą do nas dwaj najlepsi wojownicy oraz kilku wojowników Rohanu z wioski leżącej nieopodal stąd. Brali udział w starciach podczas bitwy o pierścień. Są dzielnymi wojami.- słysząc tą  informacje pozostała część drużyny odetchnęła z ulgą wiedząc, że nie są jednak sami w tej krainie którzy myślą tak jak oni o Gandalfie i Aragornie.

Po upływie kilku godzin, wyczekując rozwoju wydarzeń usłyszeli donośny krzyk sierżanta nakazujący oczekiwanie w gotowości do ataku, gdyż można było zauważyć jakieś zamieszanie przy wyjściu z czeluści Morii. Nagle promienie słońca oświetliły dużą grupę ludzi biegnących co sił w nogach w kierunku gondorskiego obozu. Była to masa ludzi i stworzeń różnej rasy, różnego koloru i pochodzenia.

   -To ten zakłamany i zdradliwy sojusz!!! Wystrzelać ich co do nogi!!!- Wrzeszczał i wymachiwał mieczem sierżant Deranth.

Na te słowa drużyna gondorczyków i dwóch hobbitów czekająca w ukryciu rozpoczęła szybki marsz w stronę wroga.
Pierwszy celem Orina padł jeden z obsługantów balisty. Zawiadowca napinając swój łuk szybko przymierzył i posłał strzałę prosto w kark wroga. Pocisk przebił się na wylot i gwardzista zalewając się strumieniem krwii opadł niemo na kolana, by później bez dźwięku osunąć się na ziemię. Reszta grupy nawet nie dostrzegła braku jednego ze swoich.
Przez dłużą chwilę  grupa gondorczyków dowodzona przez Sulivvana ze wsparciem hobbita medyka nie była dostrzeżona przez wroga.

W tym momencie usłyszeli szaleńczy tupot kopyt rohańskich wierzchowców.
   -Przybyło wsparcie na drugiej flance! Nie okażmy się tchórzami i pokażmy na co nas stać!- Zagrzewał do walki swoich wojaków gondorski kapitan.
Po tych słowach kilku wrogich łuczników odwróciło się wyczuwając zagrożenie na plecach i posłało kilka strzał w stronę drużyny zmierzającej do sojuszu. Niestety, jednego z tarczowników w pierwszej linii dosięgną pocisk i ranił go w bark powalając tym samym na ziemię.
   -Naprzód!!! Nie czujcie trwogi przed wrogiem!!!- Wrzeszczał kapitan.

Tymczasem nasz hobbit, a zarazem mędrzec Milo gnał co sił.
   -Na dziadkową fajkę pełną fajkowego ziela!!! Nikt nie mówił, że to tak daleko!!! Przeklęte głazy!!!- pocił się i dyszał próbując złapać oddech.

W tym samym czasie Orin dostrzegł, że wojska sojuszu strasznie się rozpierzchły gdyż zaraz za nimi z Morii wypełzły stada pająków z 'Damą z Góry' na czele, o której tylko słyszał z opowiadań. Jednak ku zdziwieniu zwiadowcy sojusz zamiast gnać w stronę obozu postanowił walczyć z tymi bestiami i tracić cenny czas na ucieczkę. W pierwszym szeregu stali oczywiście Khazadzy wojownicy, którzy nie odczuwają żadnej trwogi.
   -Nigdy nie zrozumiem tej rasy dlaczego pchają się zawsze tam gdzie nie trzeba.- Skwitował całą sytuację Orin.

Natomiast po drugiej stronie Rohańczycy dziesiątkowali wroga szarżując na swych koniach i powalając wroga.
   -Szykujcie się do starcia!Będziemy przelewać krew lecz najpierw próbujcie ich nakłonić na naszą stronę.- oznajmił kapitan.
   -Tak jest!!!- odkrzyknęła drużyna.

Gdy elita z pobliskiej wioski rozprawiała się z niedobitkami po ich szarżach, Sulivvan walczył z gondorczykami ślepo wierzącymi w Aragorna i tą całą bajkę. Gdy ich ostrza się krzyżowały próbował przemówić im do rozumu wyjawiając całą prawdę...
   -Zrozum, że to prawda! Jesteście tylko pionkami w tej całej grze!- przekonywał dowódca.
   -Jesteście zdrajcami! Zdrajcy powinni skończyć w kałuży własnej krwi bez żadnego honoru! A wy nam jeszcze próbujecie te bajeczki sprzedawać!.- odpierali argumenty łucznicy.
   -Ludzie!!! Ogarnijcie się i przejrzyjcie na oczy!!!.- wrzeszczał dalej Sulivvan.

W ten sposób po dłuższej chwili gondorczycy jednak dali się odczarować złym zakusom Aragorna i jego fałszywych towarzyszy i dołączyli do drużyny kapitana.

W między czasie Eldon dotarł do Ragniego widząc, że ten cierpi i traci dużo krwi.
    -Trzymaj się. Zaraz pozbędziemy się tego g*wna w twoim barku i Ci pomogę.- pocieszał hobbit wojaka...
    -Szybciej niziołku, bo już nie daję rady!- Syczał i wiercił się z bólu gondorczyk.
Jednak tym razem zwinne i serdelkowate palce hobbita nie były w stanie pomóc biedakowi i musiał go prowizorycznie opatrzyć, gdy ten cierpiąc zemdlał.
    -Na wszystkie zioła w Shire. Pierwsza potyczka, a on musi takie problemy stwarzać.- westchnął hobbit.

Nasz mędrzec w końcu dotarł do głazu spotykając jakiegoś jego mościa z sojuszu.
   -Ja... przyszedłem... pomóc...- dyszał ciężko Milo.
W tym momencie obcy mędrzec położył rękę na głazie spojrzał do księgi i szepnął parę słów.
   -Już wszystko zrobione. Nie potrzebnie się fatygowałeś.- odparł sojusznik.
   -Jak to?! Ja wylewam swoje cenne poty, zamiast siedzieć gdzieś za kamieniem i pykać moją fajeczkę, a Ty mi mówisz, że już wszystko zrobione?! By to gęś kopła!!!.- oburzył się hobbit.
   -Pora się wycofać.- stwierdził aliant.
   -Ehhh... znowu taki kawał drogi.- i po tych słowach poczęli pędzić w stronę obozu.

Gdy drużyna zauważyła, że zagrożenie ze strony obozu minęło Sulivvan wydał rozkaz.
   -Wszyscy nowi! Przeszukać namioty i donieść zwiadowcy co się w nich znajduje. Gdy to zrobicie, wycofać się z obozu jak najdalej od tych bestii przy wyjściu z Morii! Orin! Zajmiesz się wszystkimi zamkniętymi skrzyniami. Cała reszta, wycofujemy się! Będziemy czekać na nich w jakimś spokojniejszym miejscu i wtedy z nimi będziemy rozmawiać.-

Orin usłyszawszy, że w dwóch namiotach są skrzynie, postanowił zabrać się do roboty. Pierwsza skrzynia nie sprawiła mu problemów, zamek był trochę zdezelowany więc zaoszczędziło mu to trochę roboty. Odkrył trochę cennych przedmiotów i róg kapitański.
   -Sulivvan się ucieszy.- myśląc w duszy zacierał ręce.
Następnie ruszył do kolejnego namiotu. Przyjrzał się skrzyni ocenił skrzynię na solidniejszą niż poprzednia.
   -No cóż. Nie takie rzeczy się robiło...- wzdychając, zwiadowca zaczął grzebać w zamku. Jeden nie ostrożny ruch aktywował pułapkę.
   -O żesz kur** !- zdążył tylko krzyknąć Orin.

Medyk słysząc znajomy głos pognał do namiotu by sprawdzić co się dzieje. Gdy spojrzał do środka zobaczył na ziemi znajomego człowieka trzymającego twarz w dłoniach i krzyczącego z bólu.
   -Coś ty znowu nawyprawiał! Powtarzałem Ci ostatnio, że już ostatni raz Ci pomagam przy wpadkach podczas twojej pracy! Cóż za życie, na tym się chyba nie skończy...
Hobbit szybko opatrzył zwiadowcę stawiając go spowrotem na nogach.
   -Dzięki.- odrzekł Orin.
   -Nie ma sprawy.- skwitował Eldon.
Zwiadowca jeszcze raz otworzył skrzynię, tym razem bez problemów i jego oczom ukazało się parę drobiazgów oraz dziwne ostrze, od którego bił jakiś dziwny chłód.
   -Ho ho!- ucieszył się Orin.
   - Milo i Sulivvan na pewno będą zadowoleni.-
   -Już się tam nie śliń nad tymi zabawkami tylko się zbieraj i ruszajmy do reszty drużyny.- wtrącił niedbale hobbit.
   -Masz rację, ruszajmy.- schował przedmioty i podążyli w kierunku kapitana.

Gdy już wszyscy byli na miejscu, Sulivvan przeliczył drużynę lecz brakowało mu Ragniego.
   -Gdzie do cholery jest Ragni! Ktoś go widział?!.- pytał.
   -Próbowałem mu pomóc ale nie wiele to dało. Musiałem biec pomóc Orinowi. Mam nadzieję, że jest cały.- odprał Eldon.
   -Jasna cholera! Trzeba go odnaleźć.- Ponaglał kapitan.
Nagle w krzakach dało się słyszeć szelest i jakieś ruchu. Ku zdziwieniu wszystkich był to Ragni, ciężko ranny lecz wciąż żyjący.
   -Gdzieś Ty był!- krzyczał z radości dowódca.
   -Tu i tam zdarzyło mi się zajść ale to dłuższa historia.- odpowiedział wojak.
   -Edlon! Teraz masz się nim zająć na poważnie! Bo jak nie... biedny twój los!.- groził Sulivvan.

Gdy wszyscy już ochłonęli z emocji, rozbili obóz, rozpalili palenisko, zaczęli przygotowywać ciepły posiłek, sprawdzać swój ekwipunek i oczekiwać na przybycie sojuszniczych sił, a co najważniejsze mogli już odpocząć w dobrym humorze i towarzystwie po ciężkim dniu zmagań.



Pierwszy raz piszę coś takiego więc mam nadzieję, że wyszło w porządku i bez większych błędów ;P

Ostatnio edytowany przez teperak (2012-03-11 03:05:41)

- Tędy, pędem, spieszcie się jeżeli nie chcecie poczuć w swojej d*pie jadu tego ohydztwa!!! - wrzeszczał Fregon, w między czasie biegnąc co sił w nogach.
Zamieszanie było nieziemskie, siły Sojuszu, zupełnie zdezorientowane przez ciemność, ryk zielonego plugastwa, a także zewsząd otaczające ich pająki mknęli pośpiesznie ku wyjściu. Zwiadowcy co jakiś czas wypuszczali z cięciw strzały, chcąc ułatwić drogę ucieczki, jednak mrok tego miejsca, a także panujący tam chaos skutecznie uniemożliwiał im oddawanie celnych strzałów. Zaprzestali więc tego, bojąc się o zdrowie swoich sojuszników, którzy mogli być narażeni na grad strzał.
- Jest tam, tam jest! Wyjście, chodźta wszyscy - warknął krasnoludzki zwiadowca Karah, jeden z trzech wojowników khazadzkich, którzy postanowili dołączyć się do naszego zespołu.
I wtedy wszystkim ukazało się jasne światło, które sprawiło, że każdy zaczął szybciej przebierać nogami, byle to tylko znaleźć się na zewnątrz. Wtem Draco, przeleciał nad głowami wszystkich, wyleciał przez otwór i poszybował w górę...

Z racji, że wyjście było małe i dość ciasne, szum towarzyszący opuszczaniu kopalni, skutecznie pobudził uszy i oczy wojów zajmujących wioskę.  Na widok ludzi, elfów, ba nawet goblinów zakutych w kajdany wybiegających z kopalni, w wiosce uformowano szyki i czekano na zmniejszenie dystansu, ażeby to zasypać cwaniaczków strzałami. Dwie machiny również stały w gotowości, a małe jednostki już pędziły do nich, żeby rozpocząć śmiertelne żniwo. Szybki rozwój zdarzeń, a także stresująca sytuacja sprawiła, że sekcja zwiadowców  skierowała szybko swe siły na oddział, którego celem było przejęcie panowania nad machiną. Jedynie Kreil został nieco w tyle i pomaszerował ku kamieniom, które w okryciu skał sprawiały wrażenie magicznych.
- Napiąć łuki!!! Ognia!!! - strzały z wyselekcjonowanego drewna sunęły niemalże z prędkością światła, a gdy tylko spotkały się z celem, siła i tętent z jakimi zostały wystrzelone od razu powaliła gondorskich wojowników, którzy w rękach mięli już potężne bełty, celem wsadzenia ich na te ogromne ustrojstwo, a następnie... ech, co by się stało, gdyby strzelili tym w człowieka, rozerwałoby go chyba na strzępy, zahaczając paru innych, jak sądzę.
- Dobra robota, machina obezwładniona - podniósł okrzyk zwycięstwa Terk.
- Uwaga, pułapki - Revil biegał jak opętany, buszując w trawie, starając się odkrywać i neutralizować sidła, które rozstawione widać umiejętnie  miały skutecznie zatrzymywać łatwe przedarcie poza wioskę.
Wtenczas, gdy banda kierowała już swoje łuki w stronę wojowników w oszadzie, ptaszysko Revila skutecznie wygnało z krzaków Gondorskich zwiadowców, którzy czekali na odpowiedni  moment, aby zaatakować tyły. Fregon nieco zaskoczony i zły, że dali się podejść zarządził, walkę wręcz i postanowił przemówić tym gagatkom do rozsądku, kto jest kim i dlaczego powinni się do nich dołączyć. Skutkiem owej walki było 2 nowych rekrutów w szeregach Sojuszu... Jednak to nie był koniec.

W oddali trolle, gobliny, walczące krasnaludy, jednym słowiem bitka jakich mało. Szczęście, że powoli zaczęło się wszystko normować. Bramy jaskiń zostały zamknięte przez mędrców, dzięki użyciu Ksiąg Wiedzy. Dama z Gór straciła wszystkie nogi i łeb, dzięki otumanieniu prochem, który posiadał człowiek w fioletowym habicie. Jeden z bębniarzy goblińskich został przeszyty strzałą przez Baloi. Dzięki temu odgłos nie był aż tak donośny, gdyż jeden z obsługantów nie nadążał już tak machać kośćmi, które dawały oddźwięk na bydlęcej skórze.

Nagle ze skał zaczęły lecieć kamienie, drobne i większe. Wiadome było, że ktoś lub coś większego lezie w dół i już mu nawet nie zależy, żeby zaskoczyć przeciwnika. Ich mottem przewodnim było wpaść, zrobić jak największy rumor u wojowników sojuszu, a następnie walczyć i uniemożliwić przeprawę poza obóz.  Na czele tej szóstki,  stał sam Ezalion - przebiegły, gondorski kapitan, który dość mocno upokorzył kiedyś Fregona i Kreila, pomiatając nimi gdy jeszcze Ci walczyli w zbrojach u jego boku. Skutkiem tego było porzucenie zbroi i wzięcie w dłonie łuków i szat. Pewnie dlatego, dowódca zwiadowców, gdy tylko zobaczył tego łapserdaka skierował swoich ludzi właśnie na niego i jego żołnierzy. Ciężko to tłumaczyć... Byli już tak blisko końca misji, ich zadaniem było przecież uciec, a on mimo wszystko kazał walczyć. Co nim zawładnęło nie wie nikt, może to żądza zemsty, może osobiste porachunki z czasów młodości...

- Hurrrrrrrrrrrra!!! Na nich !!! - krzyczeli zwiadowcy biegnąc z mieczami na zakutych od stóp do głów w zbroje Wojowników Białego Drzewa. Walka się dłużyła, nie było tak łatwo jak się mogło zdawać, jednak ludzie w szmatach sprytnie poniewierali pewnych siebie rycerzy. Z wioski nadciągała elita Rohańskiego jeździectwa w postaci Garmona i Terebena, a także paru innych, którzy postanowili pomóc Fregonowi w ubiciu Ezaliona.

Walka trwała, na szczęście bez strat ze strony Sojuszu, ucierpiał jedynie wierzchowiec Terebena. Pomimo, że zwiadowców było więcej, nie mogli dać rady w walce z Ezalionem i ostatkiem jego żołnierzy, dlatego też Fregon nie mogąc ryzykować utraty zaufania Przywódcy Sojuszu, krzyknął donośnie: "Odwrót", wtedy on i jego kampania wskoczyła w wysokie zarośla i oddaliła się skutecznie od zdezorientowanego kapitana. Zwiadowcy posłali jeszcze parę strzał w stronę grupki żołnierzy, aby zniechęcić ich do pościgu. Jedna z nich wbiła się w tarczę wspomnianego Ezaliona. Na niej widniała wiadomość: "Jeszcze Cię dorwę, wiedz, że nie ujdziesz żywy!".
Ezalion zaklął i krzyknął, aż cały kanion zabrzmiał echem, jednak po zwiadowcach nie było już śladu...

Walka przygasała, tląc się gdzieniegdzie pośród trucheł pająków. Świt wstał nad kotliną niecałe dwadzieścia oddechów temu, zaskakując obie strony. Najbardziej zaskoczony był chyba jaskiniowy troll, uśmiechnął się do siebie Gorm, opierając topór o skamieniałą bestię. Zdjął hełm i przetarł mokre od potu czoło chusteczką z inicjałami żony.. Wtem, coś poruszyło się w trawie. Chwycił swój oręż.
-Kto idzie?!- Odpowiedział mu podobny bardziej do żmiji niż człowieka, a tym bardziej krasnoluda, sykliwy głos. Dziwnie artykułujący niektóre spółgłoski
-Spokojnie. Nie stłesuj się stały.
-Kim jesteś, do stu diabłów? Czego chcesz? Skąd wiesz jak mnie zwą?
-Mniejsza, mniejsza.. Stłasznie subtelna sprawa do szanownego kłasnoluda.
-Spława?
-Tak, spława. Tak się składa że nasz wspólny szef płysyła nas by dopilnować pewnych intełesów.
-A więc to tak? Pokaż się zatem- rzucił nieznajomemu, opuszczając topór. Z pobliskich krzaków wyszły dwie niewysokie postaci. Gobliny. -Hmm.. Z kim przyszło mi walczyć w tych dziwnych czasach.. Dobrze że nie spotkaliśmy się w bitwie, mógłbym pomylić Cię z jedną z tych pokrak spod góry.
-Sądzę że strasznie dobłze złobiliśmi, z Grigorem, nie stając Ci na drodze, wielki wojowniku spod gół.
-Mówiłeś coś o interesach których masz dopilnować..
-Tajne, ściśle tajne. Na razie mamy iść pod z waszą kompanią.
-Zatem chodźmy, mamy spory kawałek do nadrobienia, jak będziemy mieli szczęście to do wieczora dogonimy resztę.- Krasnolud, jak zresztą większość jego rasy, nigdy nie przejmował się zbytnio mimiką goblinów. Szkoda, może dostrzegł by wtedy niuanse rozmowy świadczące o tym iż nowi, dziwni towarzysze blefują. Nie mógł przecież wiedzieć; że to dwóch dezerterów; że próbowali dokonać przewrotu w podziemnym królestwie; że król, któremu próba obalenia go nie spodobała się, bardzo dobrze ich zapamiętał; że w kopalni czeka na nich tylko śmierć we wrzącym oleju. Może późniejsze wypadki potoczyły by się zupełnie inaczej gdyby Gorm syn Kanuta postąpił inaczej. Ale to już inna historia..

Ostatnio edytowany przez Zalew (2012-03-13 10:54:43)

Kolejny odcinek w piątkowy WW 16.03.2012 o godzinie 20.00

Zaczynało już świtać, gdy porucznik Lysamir usłyszał znajomy świergot, to jeden ze zwiadowców naśladował wilgę, dając znak, że wróg jest już w pobliżu starej farmy.
Porucznik odgarnął długie, siwe włosy i spojrzał na trzech swoich przybocznych, byli elitą pośród strażników Gondoru, razem z nim i z kapitanem Faramirem walczyli w czasie wojny o pierścień, razem bronili i odbijali Osgiliath. To były wspaniałe czasy, honoru, odwagi i dobrej walki, Lysamir bardzo żałował, że te czasy bezpowrotnie minęły, a kapitan stał się rebeliantem i zdrajcą wszystkiego, o co niegdyś wspólnie walczyli.
    Posterunki zwiadowców rozstawione były w całej okolicy, siły Sojuszu miały nadejść z zachodu, ich celem najprawdopodobniej była przystań na rzece i zacumowane tam łodzie. Takie przynajmniej informacje otrzymał porucznik, od kapitana Ezaliona, gondorskiego rycerza, podążającego w pogoni za zdrajcami.
Lysamir zastanawiał się przez chwilę, czy nie odwiązać cum i nie spuścić łodzi z nurtem. To pokrzyżowało by plany Sojuszu, ale mogło doprowadzić do tego, że rebelianci nie wpadli by w misternie zaplanowaną pułapkę, a według Eazliona eliminacja sił Sojuszy była priorytetem dla króla. Porucznik nie miał zamiaru podważać tego argumentu, wiedział co dzieje się z tymi, którzy sprzeciwiają się monarsze.
    Podczas gdy ludzie Lysamira szykowali się do ataku na zbliżających się buntowników, w pobliskim lesie na południu, inne siły czekały przyczajone między drzewami, by w odpowiednim momencie uderzyć. Kapitan Eazlion, o nadciągających zdrajcach poinformował również tutejsze leśne elfy, które bez słowa sprzeciwu stanęły do walki w sprawie króla Aragorna i choć większość z nich to młode elfy, które jeszcze nie rozumiały zagmatwanych zasad rządzących światem, to bez namysłu chwyciły za broń, podjudzane przez starszyznę i agentów Gandalfa.
Do walki dołączył  się nawet pasterz drzew, który wspólnie z elfami obudził kilka starych drzew, by te wspomogły leśny lud w walce.
    Lysamir patrzył na odległy budynek farmy i otaczające go opuszczone pole zboża, wiedząc, że będzie miała tu miejsce walka, porucznik wcześniej nakazał ewakuować farmera i jego rodzinę.
W końcu pojawili się pierwsi członkowie Sojuszu, szli zwartą grupą, tłamsząc buciorami złote kłosy, połyskujące w promieniach wstającego słońca. Wróg był czujny, zwiadowcy szybko zostali wypatrzeni przez zdradzieckich, arnorskich i elfickich skałtów.
Zaczęło się, w niebo poszybowały pierwsze strzały, ich łupem stawali się zarówno ludzie, elfy, krasnoludy jak i gobliny, które marszcząc czoła i prychając dziko, robiły wszystko, żeby schować się przed palącym słońcem. Porucznik nie mógł pojąć, jak tak dumne i honorowe istoty, za które zawsze miał elfy, mogły upaść tak nisko, by w swoich szeregach trzymać kreatury pokroju goblinów. Świat stawał na głowie i Lysamir wiedział, że jego pokolenie oszaleje w obliczu takich niedorzeczności i paradoksów.
    Gondorscy zwiadowcy padali jak muchy, wystrzelani przez doskonałych strzelców z Sojuszu, elfy z lasu na południu szyły do aliantów ze swych wspaniałych łuków, jednak oddziały rebeliantów parły niepowstrzymane do przodu i zaledwie kilkaset metrów dzieliło je od przystani.
W lesie również doszło do kilku starć, żywe drzewa okładały korzeniami intruzów, elfie klingi lśniły niczym błyskawice, nic jednak nie mogło powstrzymać hordy napastników. Porucznik Lysamir napiął cięciwę, wycelował i posłał strzałę w kierunku nadciągającej drużyny zdradzieckich, gondorskich rycerzy. Jeden z nich, trafiony w nieosłoniętą pachwinę, padł na ziemię wyjąc z bólu i w tym momencie, z zachodu doszedł wszystkich dźwięk rogu, róg Minas Tirith.
    Kapitan Ezalion na czele dwudziestu gwardzistów, truchtem biegł w kierunku najbliższych nieprzyjaciół. Jego hełm połyskiwał nienaturalnym blaskiem, a oczy świeciły niczym ślepia demona. Kapitan był rządny krwi i widać było, że krwi dziś się spodziewał.
Nieustępliwy pochód Sojuszu zachwiał się w obliczu pojawienia się nowego wroga. Najwyraźniej buntownicy mieli dylemat, trzymać się pierwotnego planu i dotrzeć do łodzi, czy zetrzeć się z nowym wrogiem, w poszukiwaniu chwały i śmierci.
    Lysamir uśmiechnął się nieznacznie, pojawienie się Ezaliona okazało się wybawieniem z opresji, gdyż Sojusz dysponował o wiele większą siłą i mocą, niż zostało to opisane porucznikowi. Teraz, gdy wróg był zamknięty z trzech stron przez strażników, elfy i gondorskich gwardzistów, wygranie bitwy było tylko kwestią czasu. Nagle na kamiennej drodze wiodącej z farmy na przystań, pojawił się samotny jeździec. Rohańczyk, z uniesionym wysoko nad głową toporem, galopował w kierunku małego mostu. Na jego drodze stanęli dwaj zwiadowcy, jednak on zmiótł ich niczym śmieci, doskonale władając orężem, jak i umiejętnie kierując swoim wierzchowcem.
Lysamir i jego trzej przyboczni od razu namierzyli Rohańczyka i bez namysłu posłali w jego kierunku kilka strzał, bez skutku. Jeździec przejechał przez most, zsiadł z konia i pieszo pognał ku wąskiemu molo na przystani.
    Garmon, rohański weteran wojny o pierścień, zeskoczył z konia i pognał go w pobliskie zarośla, by nie narażać niepotrzebnie zwierzęcia na ryzyko. Sam chwycił za swój ulubiony topór, w drugą rękę wziął tarczę i zaszarżował na schowanych przy molo ludzi. Garmon kiepsko widział zakamuflowane postacie, domyślał się, że ich płaszcze najpewniej pochodziły od elfów i że ich wypatrzenie nie będzie łatwe z dużej odległości. Jednak będąc zaledwie kilka metrów od swych wrogów, rozpoznał zarysy ludzkich postaci i zaatakował jedną z nich. Zaatakowany był Gondorczykiem, strażnikiem, który cisnął na bok łuk i czym prędzej sięgnął po leżący pod nogami miecz. Rohańczyk spadł na niego niczym grom z nieba, siła i szybkość potężnych ciosów topora była nie do wytrzymania i już po chwili, obezwładniony Gondorczyk leżał na deskach mola brocząc obficie krwią, z dwóch głębokich ran na piersi.
    Garmon uskrzydlony łatwym zwycięstwem, kontynuował szarżę, a jej następnym celem, był siwowłosy żołnierz, który właśnie dobywał starego, lecz ostrego jak brzytwa miecza. Rohańczyk natarł niczym tur, usiłując tarczą odepchnąć przeciwnika, jednak jego wróg, mimo zaawansowanego wieku, nie ustępował szybkością i refleksem weteranowi ze stepów. Stal starła się ze stalą, krzesząc iskry dookoła. Wojownicy mieli mało miejsca do prowadzenia walki, molo było wąskie, a w międzyczasie, dookoła zaczęło robić się tłoczno, gdyż do walki włączyły się leśne elfy, rebelianci gondorscy i pozostali dwaj przyboczni Lysamira.
    Rohańczyk uderzał toporem niczym kowal kujący żelazo, jego ciosy były silne, lecz Gondorczyk niemal bez wysiłku ich unikał, zadając celne riposty mieczem, które Garmon z kolei, z trudem parował tarczą. Walka przybrała bardzo zły obrót, Lysamir w pewnym momencie wykonał gwałtowny wykrok do przodu i łokciem od spodu zdzielił Rohańczyka w podbródek. Wygięta do tyłu szyja nieszczęśnika, odsłoniła wrażliwe gardło, na którym wylądował cios otwartej dłoni Lysamira. Garmon zakrztusił się, upuścił oręż i chwycił się dłonią za palącą bólem krtań, w tym samym momencie, gondorski porucznik wbił swoje kolano w brzuch Garmona, pozbawiając go przytomności.
    Tereben ze strachem w oczach patrzył na rozgrywającą się na molo scenę, pędził co sił w nogach na pomoc swojemu przyjacielowi, przeskakując z łodzi na łódź i omijając kłębiących się na nich gondorskich aliantach. Zeskoczył z łodzi i podbiegł do molo od południa, Gondorczycy walczyli tu przeciw elfom i żywemu drzewu, jednak Tereben ominął całe to zamieszanie i wskoczył na drewniany pomost, widząc jak jego przyjaciel upada bez tchu, pokonany przez siwowłosego wojownika.
Tereben tarczą odepchnął jakiegoś wojownika, nie bacząc na to, czy był nim aliant czy wróg, najważniejsze teraz, było dopaść siwego i wypruć mu flaki w zemście za Garmona. Rohańczyk  z okrzykiem na ustach uderzył we wroga, jego dzida przeszywała powietrze raz za razem, jednak przeszywała tylko powietrze. Szybkość gondorsiego porucznika, wprawiła Terebena w osłupienie, tamten zmniejszył gwałtownie dystans i głownią miecza uderzył w bok hełmu Rohańczyka. Tylko cud uratował trafionego od utraty przytomności, jednak oszołomiony, Terteben musiał ustąpić pola i cofnął się parę kroków, zauważając kontem oka skrawek fioletowej szaty. To był Dalamyr, Haradczyk pełniący w siłach sojuszu rolę łącznika z samym Panem. Assassyn podszedł do porucznika Lysamira i bezceremonialnie rzucił mu w twarz bombę dymną. Gondorczyk zakrztusił się i zachwiał, Dalamyr wykorzystał to i jednym, celnym ciosem miecza posłał go na deski mola, skąd zwiotczałe ciało porucznika osunęło się w głębokie wody rzeki, by po chwili zniknąć z oczu walczących dookoła wojowników.
    Nieopodal, toczyła się inna krwawa i ważna w historii Sojuszu walka, otoczony przez rebeliantów, kapitan Ezalion wraz z garstką swoich zdziesiątkowanych gwardzistów, usiłował posłać do piachu jak największą ilość znienawidzonych zdrajców. Kapitan broczył obficie krwią, z rany na udzie i plecach. Jego medyk leżał martwy nieopodal, nie mogąc użyć wspaniałego artefaktu, jakim obdarował Ezaliona Gandalf, a którym można było uleczyć wszelkie rany na ciele w ciągu zaledwie chwili. Mimo to, Gondorczyk nie tracił wigoru ani siły, zdawał swym niezwykłym mieczem ciosy na lewo i prawo, zazwyczaj sięgając celu i posyłając kogoś do piachu. Niestety, wszystko wskazywało na to, że i tym razem rebelianci uciekną spod ostrza Ezaliona. Większość już odpłynęła łodziami z przystani, gdzie elfy i strażnicy toczyli zacięty bój, kilku jeszcze pałętało się w okolicy, a to opóźniając pogoń lojalistów, a to pomagając rannym w ucieczce. Pasterz drzew przewracał łodzie i wrzucał je na brzeg, żeby uniemożliwić zdrajcom ich wykorzystanie, jednak zdesperowani wojownicy z Sojuszu, skakali do wody i wpław płynęli z nurtem rwącej rzeki na południe.
    ****************************************************************
Gloimir nieźle oberwał, nie pamiętał nawet kto go zdzielił przez łeb, gdyby nie hełm, pewnie by mu głowę urwało. Krasnolud oprzytomniał, rozglądnął się dookoła, nikogo w pobliżu nie było. Przestraszony, szybko chwycił swoją sakwę podróżną, nerwowo grzebiąc w niej zakrwawionymi rękoma. Na szczęście jej zawartość była na swoim miejscu, pamiętnik Froda spoczywał bezpiecznie na dnie torby.
Gloimir znał swoje rozkazy, tutaj, przy przystani, drogi Sojuszu i Khazada rozchodziły się, jego ścieżka prowadziła na północ, gdzie potężna istota oczekiwała na dziennik hobbita. Nikt nie podążył za Gloimirem, lojaliści byli zanadto zajęci ściganiem niedobitków Sojuszu, którzy małymi grupami uciekali na północ, płynąc w łodziach, lub próbując o własnych siłach walczyć z silnymi prądami rzeki.
Gloimir martwił się o swoich kompanów, Karaha, Dalhira i Baloi, którzy zostali z armią Pana, dotąd zawsze któryś z nich towarzyszył mu w podróży, służąc pomocą, radą i dobrym humorem.
Khazad popatrzył ostatni raz w stronę przystani, po czym podreptał w kierunku farmy, a potem prosto na północ, do krainy, której nigdy w życiu nie odwiedzał.

czy wiadomo już coś na temat kolejnego odcinka naszych przygód?

Na chwilę obecną godzina jest dla mnie bez różnicy, jakby coś się zmieniło- dam znać odpowiednio wcześniej

Jeśli to rano to bez różnicy.

A więc zapraszam na 11.00

Ostatnio edytowany przez Raziel (2012-04-20 16:40:47)

Minęło ponad sześć godzin od czasu, gdy siły Sojuszu rozdzieliły się tymczasowo na dwie części. Dalamyr rozkazał elfom i Arnorczykom udać się pieszo na południe, a sam z resztą armii ruszył na wschód, by tam odnaleźć obóz zaopatrzeniowy, przygotowany wcześniej przez tutejszych Rohańczyków.
Zwiadowcy arnorscy i elfy, mieli za zadanie odnaleźć wśród mokradeł wejście do starej, krasnoludzkiej warowni. Tam czekało na nich ciężkie zadanie, za pomocą specjalnego amuletu, mieli pochwycić przebywającą tam istotę, którą Dalamyr nazwał „zjawą”. Umbarczyk nie chciał wyjawić zbyt wiele, mówił ogólnikami, nie potrafił wyjaśnić jak działa amulet i czym w zasadzie jest, a tym bardziej nie odezwał się ani słowem, gdy pytano go o samą zjawę i powód jej istnienia.
    Drużyna wyruszyła w południe, łodzie zostawiono przycumowane przy brzegu, gdzie wszyscy mieli się spotkać z powrotem o wyznaczonym czasie. Niejasne wskazówki Dalamyra sprawiły, że oddział zwiadowczy błądził po niebezpiecznych bagnach, coraz bardziej oddalając się od brzegu rzeki. Zapadała noc, robiło się chłodno i bardzo nieprzyjemnie, z powodu panującej w powietrzu wilgoci. Podniosła się ciężka, gęsta mgła, która ograniczyła widoczność do zaledwie kilku metrów. Zwiadowcy postanowili wrócić do koryta rzeki, by całkiem nie zgubić się na tonących w mroku moczarach.
    Wszelkie rozmowy ucichły, gdzieś niedaleko słychać było szwargot goblinów, które popędzane przez elfiego strażnika, lawirowały między kałużami wody.
Nagle jeden z arnorskich zwiadowców zaalarmował resztę oddziału i stanął bez ruchu, nasłuchując. Długo nie trzeba było czekać na powód, który zaniepokoił człowieka. Jeden z goblinów zawył ze strachu i spanikowany zaczął uciekać w ciemność. Wybuchło zamieszanie wśród wojowników Sojuszu. Nikt nie wiedział co się dzieje, zdenerwowani ludzie wyciągnęli broń, elfy napięły cięciwy łuków i zapadła cisza, pełna napięcia i niepokoju.
    Nagle na skraju widoczności zamajaczył jakiś kształt, jeden z elfów zauważył postać, idącą powoli w stronę oddziału. Był to człowiek, odziany w starą zbroję gondorskiego strażnika, jedyna jego ręka, zwisała bezwładnie wzdłuż ciała, głowa była przechylona nienaturalnie do tyłu, a z piersi nieznajomego sterczało zardzewiałe ostrze miecza. Zimny pot oblał wielu patrzących na to nienaturalne zjawisko. Człapiący niezdarnie gondorczyk nie wydawał żadnego głosu, co było tym bardziej przerażające.
    Jako jedyne, zimną krew zachowały elfy, które po długiej chwili zwlekania, zaatakowały idące monstrum. Stalowe klingi z ledwością czyniły jakąkolwiek szkodę nieumarłemu, elfy w końcu obaliły idące zwłoki, ćwiartując je na kawałki, które mimo to, nadal dawały oznaki „życia”.
W kilku kolejnych miejscach pojawiły się następne przerażające stwory. Należały do różnych ras, miały na sobie szczątki różnego wyposażenia, a ich ciała były w różnym stadium rozkładu. Wojownicy chcąc nie chcąc, rozproszyli się po okolicy, walcząc zaciekle z coraz większą liczbą przeklętych nieumarłych. Wielu o mały włos, a straciło by życie w mrocznej tafli śmierdzących bagien. Usiłując unikać ataków przeraźliwych łap rozkładających się ciał, zwiadowcy coraz bardziej oddalali się od rzeki.
    Nagle jeden z Arnorczyków zobaczył wstające z błotnistego bajora zwłoki Berserkera. Zaalarmował rychło w czas swoich kompanów, którzy zdążyli dotrzeć do nieszczęśnika z pomocą. Ten nieumarły różnił się od pozostałych, napotkanych dotychczas. Był silniejszy, szybszy i bardziej wytrzymały. Ktoś, kto miał by okazję dłużej mu się przyglądać, mógłby nawet rzec, że stwór ten przejawiał oznaki myślenia. Walka z nim była bardzo niebezpieczna, a ostre jak brzytwy, szpony stwora, ociekały trupim jadem, grożącym zatruciem i śmiercią w męczarniach.
Mijały kolejne minuty, ciemności zapadły już kompletne, jedynie doskonały elfi wzrok, pozwalał niektórym bardziej orientować się w okolicy.
    Wszyscy byli wycieńczeni i spanikowani, niejednemu puściły nerwy i rzucał się do ucieczki po omacku, byle dalej od chodzącej śmierci, której wszędzie było pełno dookoła. Dopiero radosny krzyk jednego ze zwiadowców, podniósł morale większości oddziału. Znaleziono majaczącą w ciemnościach budowlę, której kształt przywodził na myśl stare, krasnoludzkie portale, będące bramami do podziemnych kompleksów.
Zwiadowcy przyspieszyli kroku, na ile to możliwe, starając się omijać pływające tu i tam ciała, które w każdej chwili mogły ożyć i rzucić się na intruzów.
Niestety, na bagnach pojawiło się nowe niebezpieczeństwo, ogniki lewitujące tuż nad powierzchnią wody, kusiły swym widokiem słabych umysłem, lub na tyle przerażonych, że nie zastanawiali się nad tym co robią. W ciemnościach, jasne światło ogników wydawało się być kojące i obiecujące bezpieczeństwo. Kilku wojowników dało się bezmyślnie omamić przez te dziwne zjawisko, niektórzy przypłacili by to życiem, topiąc się w zimnej, czarnej, błotnistej wodzie.
    Tymczasem, kilku zwiadowców dotarło do ścian budowli, torując sobie drogę poprzez zastępy nieumarłych, maszerujących w przerażającej ciszy. Na miejscu okazało się, że we frontowej ścianie wybudowano wielkie wrota, których nie dało się otworzyć w zwyczajny sposób.
Kilkanaście minut zajęło najzwinniejszemu z Arnorczyków, znalezienie małej zapadki, pod którą umieszczono skomplikowany zamek.
Otwarcie zamka okazało się niezbyt trudne, dzięki pomocnym wskazówkom, które odkryli dwaj najmądrzejsi w oddziale wojownicy. Niestety, mimo zdobytej wiedzy, nie obyło się bez ofiar, gdy nieostrożnie potraktowany zamek, uruchamiał groźne pułapki umieszczone w bramie.
    W końcu jednak udało się i część bramy uchyliła się tylko po to, by odkryć przed intruzami  kolejną łamigłówkę, umieszczoną na zewnętrznej stronie wrót.
Tym razem, również światłe umysły i zwinne palce niektórych ze zwiadowców okazały się bezcenne. Kolejny zamek rozbezpieczono i wrota stanęły otworem, ukazując ponure wnętrze, opuszczonej setki lat temu budowli.
Jednak to nie był koniec niemiłych niespodzianek. Na środku nowo odkrytej komnaty, pojawiła się świetlista postać. Towarzysząca jej aura, budziła istny terror wśród patrzących, którzy w końcu zrozumieli czym jest zjawa, opisywana przez Dalamyra.
    Wojownicy w końcu przełamali strach i zaatakowali licznie, zjawa zdążyła tylko zawyć niemiłosiernie i rozpłynęła się w powietrzu, ugodzona magicznym mieczem jednego z elfów. Esencja ducha powędrowała do amuletu Dalamyra, który nosiła przywódczyni elfiego zwiadu.
Misja została wykonana, znaleziono również artefakt, który Dalamyr polecił poszukać przy okazji. Zwiadowcy bez większych strat doczekali do świtu, by w promieniach wstającego słońca, ruszyć z powrotem do miejsca, gdzie czekały na nich zacumowane łodzie.

Jestem uziemiony w robocie na czas euro i parę dni później.