To smutne, bo jestem dobry z natury i charakteru, więc nie mogę wystąpić!
Ale zawsze mogę wspomagać księdza prowadzącego!

Raziel napisał:

sprzymierzone siły Chaosu, Dark Eldarów i Orków .

Orków nie da się Kupić !!

A tak btw. Wpadnę właśnie z nimi ;D

Ja wpadnę z orkami lub chaosem, zależy jaką armię uda mi się załatwić.

Przypominam o jutrzejszej Mega-bitwie, którą rozpoczynamy o godz. 10.00
Proszę też uczestników, aby w ramach zadania domowego wymyślili, jak przekonać Cavaliera, żeby pozwolił nam zostać dłużej jak by co, bo o kończeniu 3ciego maja nie ma mowy

Na szybko kila zdjęć (niestety tylko w jakości telefonicznej) a jak odsapnę to krótki raport z ogólnego przebiegu bitwy.
Dziękuję Cavalierowi za przedłużenie nam czasu na granie w Bolterze na tyle, że zdążyliśmy dokończyć 7 turę.
Ósmej już nie zdażyliśmy ale predykcje wskazywały na remis w zdobyciu celów misji.
Dłuższej bitwy siły Necronów już by nie przetrzymały, bo główne siły Chaos Space Marines z Daemon Princem były tuż tuż.

Necroni w drugiej turze ruchów.

W perspektywie lewej flanki Necronów widoczna 1/4 zbliżającej się hordy.

Orkowe DeffRolla w górze zdjęcia unieruchomiła Monolita zajmującego punkt strategiczny. Druga explodowała inny Monolit i wdarła się na broniony obszar.

Widać środkową część i prawe skrzydło hordy. Podejrzewam, że to była 1/3 wrogich sił (Orki + kultyści Nurgla+Spawny). Chaos Space Marines byli po lewej (zdjęcie nie wyszło).

Natarcie w widoku od strony Okrów. Pola minowe i trudne tereny znacząco spowalniały wroga.

Coraz więcej wrogich sił wdziera się na bronione obszary. W orawym górnym rogu widoczni Flayed Ones, którzy odbili z punkt strategiczny, broniony przez orków.

Niewiele już została z armii obrońców. Mały oddział Obliteratorów skutecznie związał walką na trzy tury dwa duże oddziały Warriorów i Immortali.

7 tura, dwa celew misji widoczne z tyłu nie zostały zdobyte przez wroga. Trzeci i czwarty były kontrolowane przez Chaos i Orki. Piąty zneutralizowany przez Flayed Ones.

Ostatnio edytowany przez Xyxel (2012-05-02 20:08:00)

PS. Siły Dynastii Atun wybroniły się głównie dlatego, że walczyły na swoim terytorium i wzniesione przez nich struktury pełniły ważne funkcje obronne. (specjalne zasady scenariusza bitwy).
Obeliski pozwalały na jednorazową teleportację dowolnego necrońskiego oddziału, dwa pola kryształów zasilały replikatory generujące co turę D3 Scaraby, a duże struktury pozwoliły na przywołanie dwóch zniszczonych jednostek : Monolita i oddziału 10 Lychguardów (400 punktów!). Były jeszcze pola minowe i cmentarzyska necrońskich wojowników, którym od czasu do czasu udało się skutecznie przywrócić do stanu użyteczności po 5 modeli. Razielu, udało Ci się idealnie wybalansować to wsparcie jakie otrzymały słabsze siły necrońskie. Cheers!

EDIT: Świetne zdjęcia Raziela z jego magicznej książeczki (poniżej).

Ostatnio edytowany przez Xyxel (2012-05-03 01:34:19)

Aż żałuję, że miałem zawalony dzień na dole
Zawsze was dopingowałem, a tym razem nawet nie dane mi było kwadransa spędzić w waszym towarzystwie.

Dzięki za obie fotorelacje... przynajmniej wiem co straciłem

Przez rozrzedzoną atmosferę księżyca, rozszedł się ogłuszający dźwięk dziesiątek silników, jazgot gąsienic i dudnienie pancernych stóp maszyn kroczących. Dźwiękom tym wtórowało ujadanie kultystów Nurgla, zawodzenie mutantów i wycie setek orków. Gdzieś na zachodzie porykiwał Kein Unfeeling, poganiający swoich Piratów, którzy za wszelką cenę starali się omijać zwaliska skalne, najeżone ostrymi jak brzytwa, dziwnymi kryształami.
    Twory te, miały kolor ciemnej zieleni, ich krawędzie połyskiwały złowieszczo w promieniach słońca. Kryształy były o tyle niebezpieczne, że potrafiły nagle wydłużyć się o kilkadziesiąt centymetrów z taką siłą, że przebijały nawet pancerze czołgów.
Powierzchnia księżyca usiana była wysokimi wzgórzami i gruzowiskami skał, dlatego Chaos Space Marines nie mogli pozwolić sobie na dziką szarżę do przodu, zamiast tego, musieli ostrożnie przepuszczać siebie nawzajem, co bardzo spowolniło ich marsz.
    Problemów takich nie mieli Traitorzy Lorda Kancera, oraz jego kultyści. Ci pierwsi po prostu przebiegali po groźnym terenie z dziką werwą, nie zwracając uwagi na ewentualne ofiary, kultyści natomiast, sprytnie omijali wszelkie niebezpieczeństwa, zasłaniając swoimi owrzodzonymi ciałami resztę armii Straceńców. Sam Lord Kancer, w asyście dziesięciu wielkich mutantów biegł w stronę wąskiego przesmyku, gdzie już za chwilę miały się zetrzeć armie trzech orkowych Warrbosów z nekrońską szpicą. Przez ciemne niebo przeleciała potężna, zielonkawa błyskawica, to jeden z Monolitów rozpoczął bitwę strzelecką. Promień ugodził w wysunięte do przodu jednostki Piratów, ale tego Kancer już nie widział.
    Darmakor stał niewzruszony między skulonymi wojownikami Chaosu. Przed chwilą, oddział jego dziewięciu infiltratorów został trafiony nekrońskim matrixem. Kilku marinsów zostało zdezintegrowanych, reszta usiłowała znaleźć jakąś osłonę, jednak teren dookoła był płaski jak pas startowy na lotnisku. Czempion przeklął siarczyście i ruszył w kierunku najbliższego wzgórza, za którym widać już było pierwsze jednostki wroga.
Przy próbie wspięcia się na owe wzgórze, zginął kolejny Chaotyk, przeszyty na wskroś zielonym kryształem, wyglądał jakby nabito go na pal. Darmakor czół, że jego szanse maleją z każdym straconym wojownikiem, jednak do tego był przeznaczony jego oddział. Mieli skupić na sobie uwagę wroga i jednocześnie spróbować za pomocą specjalnych broni, unieszkodliwić jakieś niebezpieczne jednostki, lub przynajmniej związać je walką.
    Z pomocą swoim braciom nadciągał oddział motocyklistów, dowodzony przez Czempiona Azegora. Niestety, większość motorów została zniszczona przez zdradzieckie kryształy, oraz przez promień energii, wystrzelony przez kolejny Monolit.
Darmakor nabrał pewności siebie, teraz miał wyrównane szanse w walce ze zbliżającymi się Destroyerami. Szarża Chaotyków nie powiodła się jednak, doszło do starcia, ale Chaos Space Marines musieli pokonać kilka metrów gruzu, najeżonego zdradzieckimi kryształami. To spowolniło natarcie i zmniejszyło impet uderzenia, na domiar złego, kolejny infiltrator sczezł nadziany na kryształy, a jeden z motorów eksplodował, gdy ostry kolec przebił jego bak z paliwem.
    Azegor walczył powerfistem, siedząc na motorze, musiał uważać zarówno na strome osuwisko na którym stał jego oddział, na pojawiające się wszędzie ostre kryształy, oraz na oddział Nekronów, którzy choć niezdarni i powolni, nie musieli się przejmować niczym poza walką.
Chaotyk co chwila chwytał pancerną dłonią za wąską część tułowia któregoś z Destroyerów i łamał go w pół. Od drugiej strony, osamotniony Darmakor, który stracił już cały oddział, ciął kunsztownie wykonanym mieczem energetycznym na lewo i prawo, niszcząc kolejne maszyny wroga.
W pewnym momencie maszyny zdecydowały się na odwrót, rozochoceni Chaotycy pognali za nimi, wybijając powolnych uciekinierów, niestety, zaraz po tym, fala promieni gaussa zalała całe wzgórze.
    Darmakor patrzył jak pozostałe trzy motory eksplodują, pozostawiając go znowu osamotnionego, w obliczu zbliżających się oddziałów wroga. Czempion miał wrażenie, że dla niego walka o życie dopiero się zaczęła. Wyłączył zasilanie miecza i przypiął go do pasa magnetycznego, wyciągnął z zasobnika dwie bomby meltowe i z okrzykiem wojennym Piratów, ruszył pędem w kierunku zbliżającego się Monolitu.
Czempioni Chaosu, w przeciwieństwie do lojalistycznych Astartes, zdobywają chwałę i uznanie bogów samotnie. Pielęgnują swoją potęgę i rozwijają się jako jednostki, pozostali bracia są tylko mięsem armatnim, gotowym do poświęcenia, a Czempioni nie wahają się poświęcić nikogo, bo wszyscy doskonale wiedzą, że miejsce na tronie jest tylko jedno.
Darmakor przetrwał tą bitwę, zniszczył część uzbrojenia Monolitowi który atakował, a w późniejszym etapie batalii, dołączył do Wybrańców Betrezaela, których z dumą wspomagał w walce.
    Daemon Princ Kein Unfeeling maszerował powoli, niecierpliwie kręcąc rogatą głową. Nikt nie przewidział, że nekrońskie zabawki pozwolą blaszakom na manipulowanie terenem. Zagrożenie ze strony każdego wzgórza i każdego gruzowiska skalnego spowodowało, że plan księcia załamał się. Nie pozostało nic innego, jak ostrożnie brnąć w kierunku wrogich pozycji, licząc na to, że szalona szarża orków z południowego wschodu zajmie wroga na tyle długo, by Piraci bezpiecznie dotarli z trzonem swej armii w głąb terytorium prastarych katakumb.
Kein co chwila spoglądał w stronę swojego najpotężniejszego Sorcerera, który w asyście pięciu Wybrańców, kroczył majestatycznie za oddziałem Noise Marines, co chwila rzucając na nich zaklęcia wspomagające. Książę miał pewność, że Betrezael coś knuł, Sorcerer po raz pierwszy wolał stać z tyłu, zamiast jako pierwszy rzucić się w wir walki. To było niepodobne do niego, Kein niemal czuł bijącą od swojego doradcy aurę potęgi, aurę, którą sam książę posiadał kiedyś, tuż przed tym, jak bogowie postanowili uczynić go Daemon Princem.
    Lord Kancer wykrzykiwał kolejne rozkazy, jego zombie i kultyści wdzierali się już na terytorium wroga, artyleria nie przestawała ostrzeliwać tyłów nekrońskich pozycji, a pędzący przez pole zielonych kryształów Hellhound, za kilka chwil miał wbić się w nekrońskie umocnienia i rozpętać tam istne piekło. Nagle, tuż przed pojazdem, z ziemi wygrzebały się małe, połyskujące metalowymi pancerzykami owady. Skaraby, Kancer wiedział czego można się po nich spodziewać, jednak nie zdążył na czas ostrzec załogi Hellhounda.
    Stado małych, nekrońskich insektów oblazło pancerny pojazd i bez chwili zwłoki zaczęły rozcinać płyty jego pancerza na małe kawałeczki, zagłębiając się coraz dale do wnętrza. W końcu jeden z nich wgryzł się w sam silnik, maszyna umilkła. Załoga usiłowała jeszcze spalić za pomocą flamera kilka robali, jednak nie miało to już znaczenia.
Lord Kancer warknął, momentalnie tracąc zainteresowanie wrakiem cennego pojazdu. Teraz on sam miał wziąć udział w walce, gdyż nieopodal pojawił się godny przeciwnik, Necron Lord Destroyer.
    Na południowym wschodzie, stacjonowała grupka chopaków, wyznaczonych przez Warrbosa do pilnowania dziwacznego gejzera. Wysoki, menhirowaty twór skalny wystawał z ziemi, a z jego czubka, co kilka minut wylatywał dziwny obłok o zielonkawej barwie.
Boss kazał tego pilnować, ale chopakóf nudziło takie gupie zajęcie. Gdzieś tam na północy reszta hordy tłukła blachoczachy po czachach z blachy, a oni musieli stać w miejscu i gapić się na menhira jak za przeproszeniem squig w piszczela. Z nudów znaleźli więc sobie zajęcie i małymi kamyczkami rzucali do hełmu jednego z chopaków. Ten który rzucił najdalej od celu, dostawał po łbie od reszty orków.
    Zabawa zaczęła się właśnie rozkręcać na dobre, gdy dziwny dźwięk zaniepokoił Noba, dowodzącego oddziałem. Nieopodal, z ziemi zaczęły wygrzebywać się jakieś człekokształtne istoty, bynajmniej nie wyglądały przyjaźnie, Nob nie czekał więc na wyjaśnienia i pędem ruszył w kierunku zagrożenia. Zapomniał jednak powiedzieć o tym reszcie zielonoskórych.
Flyedones wyleźli z ziemi dokładnie obok gejzera, który był niejako kominem znajdującej się pod ziemią fabryki. Nekroni oblepieni strzępami wyschniętej, eldarskiej skóry, rzucili się na orków, niczym wygłodniałe bestie. Walka była krótka, czarna posoka tryskała dookoła, flaki fruwały niczym piłeczki niezdarnego cyrkowca, a odcięte głowy turlały się wszędzie jak zabawki rozwścieczonego bachora. Flyedones mieli nowe skóry do przywdziania, jednocześnie pozbawili sojusz dostępu do cennego źródła energii, co miało wielki wpływ na rezultat toczącej się bitwy.
    Informacja o stracie jednego z gejzerów dotarła po chwili do Keina. Książę wściekł się, żałował, że zaufał zielonoskórym i nie oddelegował jednego z oddziałów do obrony cennego źródła surowców. Miało by to sens o tyle, że kilka takich oddziałów bezczynnie tłoczyło się z dala od linii frontu i wszystko wskazywało na to, że prawdopodobnie nie wezmą nawet udziału w walce. Tymczasem,  na wschodzie Slayers i Reapers zajęli inną z kluczowych pozycji, co nieco udobruchało wnerwionego księcia. Mimo to, rozkazał przez interkom Czempionowi Wbrańców z Ultramaru, by ten przyzwał stado Furii z Warpu i skierował je na odsiecz utraconej pozycji. Rozkaz został niezwłocznie wykonany, jednak skrzydlate Furie nie zdołały dotrzeć do celu w czasie tej bitwy.
    Lord Kancer również otrzymał niepocieszające wiadomości o straconym gejzerze, on również wściekał się na głupie orki i na siebie, bo pozwolił sobie na powielenie błędu nędznego Keina Unfeelinga i także nie wysłał w tamto miejsce żadnego oddziału. Teraz starał się naprawić ten błąd, rozkazując trzydziestu mutantom pobiec w tamtym kierunku, jednak było już a późno.
    Walki talki w kabinie Smyrrgufusa rozbrzmiało wrzaskiem jakiegoś z chopakóf, coś o blaszakach, menhirach i o tym, że Boss wyrwie z dup komuś coś. Smyrrgufus nie zastanawiał się ani chwili, zaciągnął ręczny hamulec, a jego pędząca cięszarófa obróciła się w miejscu i pognała z powrotem na południe, gdzie kolegi chopaki miały jakieś problemy. Rozklekotany pojazd nie ujechał nawet pięciu metrów, gdy kilka promieni gaussa musnęło jego kadłub. Cięszarófa wyleciała w powietrze, rozrzucając dookoła pasażerów. Zielonoskórzy byli nieco zdezorientowani, ale oni zazwyczaj w ten sposób opuszczali swoje pojazdy, nie zrobiło więc to na nich większego wrażenia.
    Chopaki pobiegły co sił w nogach, popędzani przez Noba za wszelką cenę chcieli dostać się do menhira i niezłej bitki, która musiała się tam właśnie odbywać.
    Tymczasem front przesuwał się w głąb terytorium Nekronów. Orki unieruchomiły jeden z Monolitów, w który wbiły się dwa, pomalowane na czerwono pojazdy. Jeden battlewagon przełamał pierwszą linię obrony blaszaków, zatrzymując się dopiero na manifestacji boskiego C,tana Nightbringera. Dookoła eksplodowały orkowe pojazdy, ich załogi wyskakiwały z płonących wraków, ginąc w płomieniach, lub na zdradliwych gruzowiskach z nekrokryształami. Potężne machiny kroczące pchały się jednak do przodu, nie zwracając uwagi na to, że po drodze tratowały zarówno Nekronów, jak i zielonoskórych.
Wszystko wskazywało na to, że ofensywa się załamie i utknie w wąskiej gardzieli, między zdradliwymi wzgórzami. Na domiar złego, z głębi nekropolii nadchodziły świeże oddziały Immortali i Warriorów.
    Sytuację uratowali Piraci Keina, poinformowani przez obserwatorów legionu Straceńców. Wezwali oni posiłki z orbitującej nad księżycem floty i choć na pokładach statków nie było zbyt wielu wojowników, to w rezerwie czekało trzech Obliteratorów. Zmutowani giganci zostali teleportowani na tyły wrogich pozycji.
Zaskoczeni Immortale topili się w gorących płomieniach miotaczy, jeden z Obliteratorów przeformował swoje ramię w lufę ciężkiego boltera, z której poczęła z hukiem wylatywać śmierć.
    Dwa pokaźnych rozmiarów oddziały Nekronów zostały związane walką z Obliteratorami,  które systematycznie zgniatały blaszaka za blaszakiem, same odnosząc mizerne rany. To pozwoliło szarżującym nieopodal orkom przegrupować się i przełamać w końcu, naprawioną obronę Nekronów w przesmyku.
    Lord Kancer zaszarżował, za nim pobiegły wielkie, ociężałe mutanty, kilku z nich odniosło rany gdy brnęli przez gruzowisko, jednak wielkie stwory przyjmowały to niemal z rozkoszą.
Kancer był ogromnych rozmiarów stworzeniem, mutacje zmieniły jego ciało tak, że nie przypominał w niczym człowieka. Miał insektoidalny tułów, w którego grubą skórę wtopiły się resztki pancerza terminatorskiego. Lord poruszał się na czterech pajęczych nogach, dwie szczątkowe ręce wisiały tuż nad ziemią, dzierżąc stare, sfatygowane piłomiecze, a potężna para szczypiec, zdobiła ramiona mutanta, nadając mu wygląd wielkiego raka.
    Gęsta grzywa strąkowatych, białych włosów powiewała na plecach Lorda, gdy z impetem wpadł do niewielkiego krateru, w którym przebywał Nekron Lord Destroyer. Chaotyk rozszarpał nędznego blaszaka na strzępy, delektując się zwycięstwem i pokazując wszystkim dookoła, że nikt nie jest w stanie stawić czoła potędze Nurgla i jego wybrańcowi.
Niestety, na oczach Kancera, Nekron wstał z powrotem z ziemi, był mocno pokiereszowany, ale jego mechaniczne ciało stale samo się naprawiało, podlegając skomplikowanym protokołom samo-naprawczym. Zirytowany Kancer po raz kolejny rzucił się na wroga, rozerwał go na drobne kawałeczki, jednak tym razem, rozrzucił je daleko od siebie, dla pewności.
    W tym samym czasie, zażarte walki toczyły się po drugiej stronie przesmyku, przy jednym z nekrońskich obelisków. Usadowili się tam Destroyerzy, którzy systematycznie obracali w pył podbiegających zielonoskórych. Wydawało się, że wzgórze pozostanie niezdobyte, a Nekroni bezkarni, jednak do walki włączył się legion zombich Kancera i sprawy obrały całkiem inny obrót. Niesamowicie odporni i niestrudzeni zombi, zalali falą gnijących ciał, nekrońskich obrońców związując ich walką i nie pozwalając prowadzić skutecznego ostrzału. Orki mogły więc odetchnąć i bezpiecznie zaszarżować, o ile szarża przez ostre jak brzytwy kryształy, mogła uchodzić za bezpieczną.
    Choć wzgórze z obeliskiem w końcu zdobyto, zwycięstwo to okupiono rzeką orkowej krwi i kilkoma płatami nadgniłego mięsa legionistów. Swoje życie stracił tam jeden z Warrbosów, wciągnięty do Warpu przez bramę Monolitu o który się rozbił. Na domiar złego, walczący nieopodal, niestrudzenie Obliteratorzy, ulegli w końcu przeważającej ilości wrogich wojowników, którzy zebrali się po zabiciu ostatniego Chaotyka i ruszyli w stronę nadciągającej fali pokiereszowanych już nieco orków.
    Wydarzenia nabrały tempa, walki przybrały na dzikości i prowadzone były coraz bardziej zawzięcie. Na tyłach Straceńców pojawiły się stada Skarabów, które w mgnieniu oka zamieniały pojazdy w dymiące wraki. Z ziemi wychodziły kolejne dziesiątki nekrońskich Warriorów, z którymi radzono sobie, jednak spowalniały one znacznie marsz trzonu armii Chaosu.
Kein Unfeeling zrozumiał, że jeśli będzie kontynuował natarcie, owszem zetrze Nekronów w pył, jednak zbyt wielkim kosztem. O ile nie dbał o orków, czy pomioty Kancera, o tyle, jego Piraci byli dla niego cenni i niezastąpieni. Astartes Chaosu nie brali prawie wcale udziału w walce, a ginęli dziesiątkowani przez dziwne, nekrońskie twory skalne i pojawiające się nie wiadomo skąd grupki blaszanych maruderów.
    Piraci zabezpieczyli perymetr wokół jednego z gejzerów, kolejny utrzymywany był przez orków i to musiało na ten czas wystarczyć. Nie było sensu ryzykować zdobycia kolejnego obiektu, za cenę dziesiątek weteranów. W obliczu tych faktów i bądź co bądź beznadziejnej sytuacji na wschodzie i południu, Kein Unfeeling wydał rozkaz do odwrotu. Jego plan zakładał szybką ofensywę i błyskawiczne wyeliminowanie wroga przy minimum strat własnych. Plan wziął w łeb, sytuacja się skomplikowała i należało rozpatrzeć ją od nowa, na spokojnie.
Książę spojrzał na idącego kilka metrów dalej Betrezaela i połączył swój umysł z Sorcererem zadając natrętne pytanie.
- Czy nadszedł już czas, czy zdradzisz mnie w tej właśnie chwili? - Betrezael nie dał po sobie poznać, że Kein wykrył jego zamiary. Milczał długo, by po namyśle odpowiedzieć.
- Odchodzę, bo nasze ścieżki się rozchodzą mój panie, tak jak ty niegdyś, tak ja teraz zostałem wybrany i otrzymałem swoją szansę. Nie mam zamiaru wchodzić tobie w drogę, jeśli jednak tego chcesz, możemy rozstrzygnąć to tu i teraz.
    Soercerer zatrzymał się i zwrócił w stronę Daemon Princa, Kein zwolnił kroku, w końcu także się zatrzymał, patrząc z góry na swojego porucznika. Dookoła lądowały barki transportowe, ładując na pokłady Piratów Chaosu i wynosząc ich na orbitę, z dala od nekrońskich katakumb. W oddali pojawiły się również lądowniki Straceńców Nurgla, tylko orkowie nie usłuchali rozkazu i nadal toczyli zacięte walki z nieustępliwymi Nekronami, których z minuty na minutę przybywało coraz więcej.
    Kein z jednej strony nie mógł uwierzyć, że jego najwspanialszy podwładny zdradza go w takiej chwili, z drugiej jednak, doskonale go rozumiał i popierał taką decyzję. W pewnym momencie był nawet skory podziękować Sorcererowi, że ten, jak to było w zwyczaju Chaotyków, nie wbił mu zdradzieckiego ostrza w plecy, powstrzymał się jednak, źle by to wyglądało w oczach obserwujących całe zajście Wybrańców. Ciszę przerwał Betrezael, który zdążył już wcisnąć przycisk komunikatora, dając sygnał pilotom jednej z barek, że mają po niego przylecieć.
- Zabieram mój krążownik „Oko Przeznaczenia” i swoich Wybrańców, do niczego innego nie roszczę sobie praw, pozwól mi tylko opuścić to miejsce w pokoju.
Kein z początku obruszył się na taką zuchwałość, a demoniczne, czarne ostrze w jego dłoni zaśpiewało łaknąc krwi, książę opanował się jednak i zacisnął zęby aż zachrzęściło. Gdy skurcz szczęk minął nieco, zdobył się tylko na krótkie „zejdź mi z oczu” i wezwał przez interkom obsługę teleportera.
    Betrezael wsiadł razem ze swą obstawą do barki, która wystartowała wzburzając tumany kurzu i odleciała. Sorcerer patrzył przez uchylony właz na wiszącą na orbicie wielką flotę Piratów,  w jego sercach nie było miejsca na czułości czy tęsknoty, jednak spędził w szeregach Chaotyków całe setki lat i teraz przypomniał sobie, co znaczy poczuć się samotnym. Uczucie to trwało tylko przez chwilę, zastąpione przez ból rozrywanego ciała. Z prawego boku Betrezaela wystawała trzecia dłoń, która nabierała kształtów, formując się w pełni sprawną kończynę. Mutacja postępowała, czas naglił, Sorcerer musiał zdążyć na swój rytuał, który akolici rozpoczęli jeszcze przed bitwą.

    Piraci Chaosu pod wodzą Keina Unfeelinga postanowili pozostać na orbicie i dokończyć inwazję na nekrońską metropolię w innym terminie. Wiedzieli już, czego mogą się spodziewać i mogli przygotować się lepiej do ataku, bez błądzenia po omacku i bezsensownego tracenia sił i środków.
    Lord Kancer również nie zrezygnował z cennych źródeł energii, jego niszczyciele zawisły nad samą nekropolią, bombardując ją systematycznie. Traitorzy szykowali nową broń, której spodziewali się użyć już wkrótce na Nekronach, jednak siły jednostek Kancera zostały poważnie uszczuplone w tej bitwie i trochę czasu minęło, nim zdołano zorganizować jakieś posiłki.
    Orki albo zostały wybite, albo ukradły co się dało z porzuconych wraków i opuściły system na swych Hulkach, podążając w głąb galaktyki w poszukiwaniu nowego pretekstu do bitki i szabru.
Na powierzchni księżyca pozostała tylko powiększająca się armia Nekronów, których coraz liczniejsze zastępy wychodziły z podziemnych krypt.

Ostatnio edytowany przez Raziel (2012-05-03 21:32:35)

Racja, poprawione, nie dałem rady wszystkiego ogarnąć i zapamiętać
Dzięki za uważne czytanie.