super pomysł, moje kilkanaście figurek do lotra już od dawna kurzy się na półce i z przyjemnością wykorzystałbym je na polu walki. Chciałbym zgłosić swój udział w kampanii i w zaoferować pomoc w organizacji jeśli była by potrzebna.

Ku chwale Śródziemia!

Raziel napisał:

na zaawansowanych zasadach pierwszej edycji The Lord of the Rings, a nie War of the Ring.

Ja się tylko na szybko wtrącę, że chodzi Ci zapewne o 2 Edycję Władcy Pierścieni (Zasady dostępne w Kopalniach Morii), a nie o pierwszą wydaną 10 lat temu

Cav ma rację, chodziło mi o 2ed.
Jarv, ja nie widzę problemu, mogę nawet postarać się o małą szkołę grania dla Ciebie w jakiś WW. A stosowne modele masz za grosze w bolcu, w gablotce.
Co do Arveny, to nie będziemy używać bohaterów imiennych, ale mimo to, też powinno być ciekawie.

Mam jakieś modele Elfów i Gondorczyków w szafie, więc może i ja się skuszę

Nie spodziewałem się takiego zainteresowania przyznam :O
Zwiększę ilość graczy do sześciu osób, jeśli więc Ci, którzy się zaoferowali nie nawalą, to potrzeba nam jeszcze jednego chętnego.

Drużyny będzie można składać z dowolnych "dobrych" wojowników, przewodzić ma im jeden kapitan z dowolnej "dobrej" frakcji. Wybieramy tylko modele piesze. Myślę, że ilość modeli w drużynie będzie oscylować w granicach 10-15 modeli, co będzie określone przez pułap punktowy, jaki w niedługim czasie ustalę.

Każdy z graczy, składa drużynę wartą 100 pkt. Każdy wojownik w drużynie, może pochodzić z innej frakcji pod warunkiem, że jest to frakcja „Światła”. Drużyna musi posiadać jednego i tylko jednego kapitana. Wojownicy mogą być wyposażani w sprzęt dodatkowy, który jest dla nich dostępny.
Żaden z wojowników, nie może wykupić wierzchowca.
Żaden z wojowników nie może być bohaterem imiennym.
Wszystkie drużyny należą do tego samego sojuszu, mogą korzystać wzajemnie ze swoich umiejętności, ekwipunku czy specjalnych zasad. Alianci mogą wspomagać się w walce, jak również w wykonywaniu zadań i rozwiązywaniu zagadek. Niedozwolone jest umyślne atakowanie alianckich jednostek, wyjątek stanowi strzelanie do kombatu oraz specjalna zasada „zombi”

Każdy z graczy, otrzyma na początku kartę postaci, w którą wpisze swoich wojowników. Karta zawierać będzie wszelkie informacje na temat każdego wojownika, jego statystyki, broń, ekwipunek, umiejętności, rany itd.
Na początku kampanii, każdy z graczy, przydzieli czterem wybranym wojownikom, specjalne funkcje, które piastować oni będą do końca kampanii, lub swoich dni.
Funkcje specjalne:

Doskonały przywódca – (Fate+1) współczynnik ten zostaje na stałe zwiększony o jeden punkt, tę umiejętność otrzymuje tylko kapitan.

Medyk – (leczenie) medyk, który skończył ruch zatrzymując się przy podstawce rannego wojownika, może spróbować udzielić mu pierwszej pomocy wykonując udany rzut D6 na 5+ niezależnie od tego, ilu jest medyków w pobliżu, rannego można próbować leczyć tylko raz. Nieudane leczenie oznacza, że ranny pozostaje nieprzytomny do końca bitwy. Udane leczenie, przywraca rannemu 1 pkt zdrowia i stawia go na nogi, w takim przypadku obaj, ranny i medyk nie mogą wykonywać żadnych czynności do końca tury, oprócz pasywnej obrony (zasada z podręcznika)

Mędrzec – (wiedza) mędrzec, może poświęcić całą swoją turę na odgadnięcie zagadki, jeśli pomyślnie wykona rzut D6 na 5+, jeśli rozwiązanie zagadki się nie powiedzie, każdy kolejny mędrzec, który się za nią weźmie, ma ujemny modyfikator do testu, czyli drugi mędrzec zdaje na 4+ trzeci na 3+ a czwarty na 2+ Mędrcy mogą rozwiązywać zagadkę w tej samej turze.

Zwiadowca – (zabezpieczenia/skradanie) zwiadowca po wykonaniu ruchu, jeśli znajdzie się w styku z zamkniętymi drzwiami, mechanizmem, pułapką, może poświęcić resztę swojej tury na próbę otwarcia/unieszkodliwienia mechanizmu, wykonując udany rzut D6 na 5+
ponadto zwiadowca, może zadeklarować, że będzie się skradał, jego ruch zredukowany jest wtedy  do połowy (zaokrąglając w górę) jednak żywi przeciwnicy od tej pory kompletnie go ignorują chyba, że zwiadowca znajdzie się dwa cale od przeciwnika, który patrzy w jego stronę (kąt widzenia w tym przypadku to 180stopni) każdy atak (ww/dystansowy) wykonany przez skradającego się zwiadowcę, usuwa z niego status skradania, atak z zaskoczenia, premiowany jest dodatkową kością ataku
zwiadowca może również po wykonaniu ruchu, poświęcić resztę swoich czynności w tej turze na wypatrywanie, w takim przypadku zwiadowca wykonuje rzut D6 na 5+, porażka nie ma żadnych skutków, natomiast sukces oznacza, że w promieniu podwojonego „ruchu” zwiadowcy, zostają automatycznie wykryte (jeśli są) wszelkie pułapki i skradający się zwiadowcy wroga.

Zasady specjalne, tylko na użytek kampanii:

„Pet” – zwiadowca, posiadający zwierzaka (można posiadać tylko jedno zwierzę naraz) podczas wypatrywania podwaja zasięg swojego współczynnika ruchu i dostaje modyfikator -2 do wypatrywania. Zwierzak zawsze trzyma się w basekontakcie ze swoim panem. Współczynniki zwierzaków:
Psowate/duże koty  F2/-  S2  D3  A1  W1  C3
Kotowate  F2/-  S1  D4  A1  W1  C2
Ptaki  F2/-  S1  D6  A1  W1  C1
Gryzonie  F1/-  S0  D7  A1  W1  C1
(model zwierzaka, może przedstawiać figurka z jakiegokolwiek systemu, warunek-model musi zmieścić się na małej, okrągłej podstawce)

„Zombi” - po skutecznym trafieniu przez nieumarłego, wojownik musi zdać test D6 na 3+ nieudany oznacza zarażenie trupim jadem. Wojownik w przeciągu dwóch tur, stanie się nieodwracalnie chory na „życie po śmierci” jeśli w tym czasie medyk, nie udzieli mu skutecznej pomocy. Chory na „żpś” na koniec drugiej tury zarażenia, pada nieprzytomny na ziemię. Po upływie kolejnych trzech tur, wstaje już jako zombi i przechodzi pod kontrolę Mistrza Gry. Efekt ten utrzymuje się do końca bitwy. Jeśli jednak bitwa skończy się, zanim zombi powstanie, jego właściciel decyduje co z nim zrobić i z jego ekwipunkiem. „Żpś” można wyleczyć w każdej chwili, używając na chorym „leśnej wody”. Można to zrobić również po skończonej bitwie, jeśli zombi w jej czasie nie powstał. Wojownik wyleczony z „żpś” traci na stałe jeden punkt Courage, staje się jednak odporny na trupi jad do końca kampanii.

Ekwipunek specjalny, tylko na użytek kampanii:

Róg – dowódca po wykonaniu ruchu, może poświęcić resztę swoich czynności w turze na zadęcie w róg. Wszyscy alianci w promieniu 10'' otrzymują bonus +1 do Strenght i Courage, natomiast wrogowie otrzymują karę -1 do tych statystyk. Działanie rogów nie kumuluje się.

Bandaż – daje medykowi przerzut nieudanego testu leczenia. (jednorazowy)

Elfe zioła - daje medykowi bonus -1 do testu leczenia. (jednorazowy)

Księga wiedzy – daje mędrcowi bonus -1 do testu wiedzy.

Wytrych – daje zwiadowcy bonus -1 do testu przy otwieraniu zamków. (jednorazowy, jeśli test się nie udał)

Sonda - daje zwiadowcy bonus -1 do testu przy usuwaniu pułapek. (jednorazowy, jeśli test się nie udał)

Leśna woda – należy poświęcić całą turę, aby wlać ją choremu do ust, po tym zabiegu, choroba „życie po śmierci” mija.

Punkty doświadczenia:
Doświadczenie przyznajemy każdemu wojownikowi z osobna, oto lista sytuacji, w której wojownik otrzymuje doświadczenie:
Uczestnictwo w bitwie – 1pkt
Przeżycie bitwy – 1pkt
Wykonanie zadania głównego – 2pkt
Wykonanie zadania opcjonalnego - 1pkt
Zadanie wrogowi rany – 1pkt
Skuteczne użycie zdolności specjalnej – 1pkt
Wyleczenie się z „żpś” - 5pkt
Doświadczenie można uzyskać również, w specjalnych okolicznościach, o czym decyduje Mistrz Gry.

Awanse i promocje:
Każdy z wojowników (nie kapitan, który już jest herosem), może permanentnie wydać swoje punkty doświadczenia na dowolną z niżej podanych opcji:

Promocja – 5(!)pkt (na 5+, wojownik staje się herosem i otrzymuje 1 punkt Might,Will,Fate, ponadto, za każde dodatkowo wydane 2pkt doświadczenia, otrzymujemy bonus -1 do testu, max do 2+)
Zaawansowana pierwsza pomoc – 5pkt (tylko medyk, bonus -1 do testów leczenia)
Oświecenie – 5pkt (tylko mędrzec, bonus -1 do testów wiedzy)
Zwinne palce – 5pkt (tylko zwiadowca, bonus -1 do testów zabezpieczenia)

Każdy z herosów, może permanentnie wydać swoje punkty doświadczenia na dowolną z niżej podanych opcji:

Zaawansowana pierwsza pomoc – 5pkt (tylko medyk)
Oświecenie – 5pkt (tylko mędrzec)
Zwinne palce – 5pkt (tylko zwiadowca)
Might – 10pkt (max do 2) zwiększenie puli
Will – 10pkt (max do 2) zwiększenie puli
Fight +1 – 5pkt (max do 6)
Shoot +1 - 5pkt (max do 3+)
Strenght +1 – 8pkt (tylko raz)
Defence +1 – 8pkt (tylko raz)
Courage +1 – 5pkt (max do 6)
Attack +1 – 10pkt (max do 3)
Wound +1 – 10pkt (max do 3)

Dodatkowo kapitan może permanentnie wydać swoje punkty doświadczenia na dowolną z niżej podanych opcji:

Mistrz – 10pkt (tylko raz) kapitan przerzuca swoją dowolną kość, przy rozstrzyganiu kto wygrał kombat.
Sokole oko – 10pkt (tylko raz) kapitan przerzuca nieudany rzut na trafienie z broni dystansowej
Niezłomny – 5pkt (tylko raz) kapitan przerzuca nieudany rzut na Courage
Blok – 10pkt (tylko raz) kapitan zmusza przeciwnika do przerzucenia jednej kości w walce w ręcz
Werwa – 10pkt (tylko raz) zasięg Stand Fast kapitana wynosi 12''
Might – 10pkt (max do 3) + zwiększenie puli
Will – 10pkt (max do 3) + zwiększenie puli

Jak się domyślacie, na początku mamy tylko jednego herosa, który ponadto jest jedynym kapitanem, pozostali wojownicy, mają szansę zostać herosami, a wtedy mogą ewentualnie zastąpić kapitana jeśli temu się zemrze.
Awanse i przydział doświadczenia robimy zaraz po skończonej bitwie, tak aby do kolejnej bitwy wojownicy przystąpili już z naniesionymi zmianami w ich kartach.
Might i Will odrestaurowuje się do poziomu podstawowego, czyli jeśli nasz kapitan z poziomem Will 2 wykorzystał jeden bądź więcej punktów w czasie bitwy, do kolejnej przystępuje z wyzerowanym licznikiem, czyli z dwoma punktami. To samo dotyczy ewentualnych punktów nadwyżkowych, które przepadają po zakończonej bitwie. 
A teraz to, co gracze lubią najbardziej, Injury Table:

2D6
2- Martwy
3- Zaginiony w boju – zagubiony wojownik, po zakończeniu bitwy toczy potyczkę z losowym wrogiem, jeśli ją przegra to ginie, jeśli wygra to zdrowy wraca do drużyny
4- Ranna ręka – pierwsza rana ręki oznacza, że wojownik nie może jej używać, kolejna rana ręki to konieczność przerzucania sukcesów w walce i strzelaniu, trzecia rana to śmierć
5- Rana nogi – pierwsza rana nogi to kara do współczynnika ruchu -1'', kolejna rana nogi to dodatkowe -1'' do ruchu, trzecia rana to śmierć
6- Zdrowy
7- Zdrowy
8- Zdrowy
9- Dotkliwa rana – Fight/Shoot wojownika zmniejsza się o 1
10- Stara rana – na początku gry wojownik wykonuje rzut D6 za każdą starą ranę, wynik 1 oznacza, że stara rana dała o sobie znać i wojak nie jest w stanie walczyć, wraca do obozu i nie bierze udziału w bitwie
11- Chwała przodków - wojownik zostaje nagrodzony przez swych patronów za odwagę i poświęcenie, otrzymuje 10pkt doświadczenia i zostaje kompletnie wyleczony ze wszystkich ran, starych i nowych
12- Boska interwencja- Nieznana siła leczy wszelkie rany wojownika, jego Fate wzrasta permanentnie o 1 punkt, a dodatkowo otrzymuje on 10pkt doświadczenia

W czasie rozgrywki, wojownicy będą mieli okazję znajdywać różne przedmioty, które mogą zabierać i używać, również z ciał nieprzytomnych można zabierać przedmioty. Jako, że wojownicy to nie juczne osły, każdy z nich, jest w stanie nieść tyle przedmiotów, ile wynosi jego podwojona siła, przy czym, tarcze i zbroje liczą się jak dwa przedmioty.
Uwaga, zbroja założona na wojownika liczy się normalnie jak jeden przedmiot.
Przedmioty niewielkie, jak wytrychy czy bandaże, nie są brane pod uwagę.
Wojownik, który osiągnął maksymalne obciążenie, może się poruszać tylko z połową ruchu. Wojownik, który przekroczył swoje maksymalne obciążenie, nie może się poruszać.

Na koniec kilka słów odnośnie kolejności graczy w turze, otóż wszystkie fazy wykonujemy naprzemiennie, czyli najpierw rusza się drużyna A, potem rusza się drużyna B, następnie strzela drużyna A, a po niej strzela drużyna B. Jednym słowem, alianci traktowani są jak jedna armia.
Kolejność wykonywania czynności determinują zasady z podręcznika.

Uprzedzam, że mam w zwyczaju wciskać w swoich kampaniach troszkę RPG, więc nie zdziwcie się, jak w czasie bitwy wydarzy się coś niekonwencjonalnego.

Jeszcze słowo odnośnie figurek, wymagam podstawowego wisiwigu, czyli figurka ma na sobie to, z czym zaczynała kampanię. Dodatkowe sprzęty, nie muszą być umieszczane na figurkach, ale zawsze należy informować mnie, co dany wojownik niesie. Fajnie, jakby figurki były pomalowane, jednak nie będę odrywał rąk, za brak tego elementu. Oczywiście, gramy figurkami do lotra, mile widziane wszelkie konwersje, jednak podstawą niech będą figsy GW. Chodzi mi o klimat gry, a nie o to, żeby ktoś na Was zarobił.

To chyba tyle na razie, w razie niejasności pytajcie śmiało. Lista graczy nieoficjalnie jest już zamknięta, ale inni chętni niech trzymają rękę na pulsie, bo zawsze ktoś może odpaść do czasu rozpoczęcia Kampanii.

Oto wstępna lista, będę ją na bieżąco uzupełniał:

1-Artois
2-Dardzin
3-Jarw
4-Idio
5-Zalew
6-Zielarz

Ostatnio edytowany przez Raziel (2012-01-06 09:05:33)

Ad 1 - względem kapitana, bez znaczenia czy jest nasz czy aliancki.
Ad 2 - dobierasz z czego chcesz, byle byś potrafił to udokumentować.

PS. W związku z tym, że pewna sprawa jest dla wielu z Was niejasna, muszę tu małe sprostowanie napisać, chodzi mianowicie o "kapitana" drużyny.
Kapitan drużyny, to nie jest tylko funkcja przez nas nadana, to ma być konkretna figurka opisana konkretnie w książce, z której korzystacie. Podam tu przykład:
Uruk-hai capitan - koszt 50 pkt.
Moria Goblin capitan - koszt 35pkt.

Jeśli więc, ktoś z Was planuje nająć kapitana np. elfów, to koszt 60pkt. sprawi, że reszta waszej drużyny będzie albo nieliczna lecz silna, lub przeciętna ale bardziej liczebna.
Stawia Was to przed nie lada dylematem, dlatego dozwolone jest kombinowanie członków drużyny z różnych frakcji, żeby można było znaleźć "złoty środek".

Ostatnio edytowany przez Raziel (2011-09-04 12:39:06)

a czy będzie możliwość późniejszego dokupywania kompanów do drużyny?

Ja też jestem chętny jeśli znajdzie się miejsce ;]

Ad:1 - To jest rpg. Gandalf, jak organizował drużynę pierścienia, nie wydawał zezwolenia na łuk tylko Legolasowi i Aragornowi Jeśli boisz się braku balansu spowodowanego zbyt dużą ilością zasięgowców wśród aliantów... to się nie bój Jeśli chodzi o broń, to ogranicza was tylko jej dostępność i koszt.
Ad:2 - Magiki, jeśli nie są bohaterami imiennymi, herosami, ani kapitanami, są jak najbardziej dozwoleni. Cierpię trochę na brak materiałów do lotra i nie bardzo wiem o kogo konkretnie Ci chodzi. Wątpię jednak, żeby jakiś magik był zwykłym szeregowcem, jeśli jednak tak jest, to zapraszamy go do drużyny.

Heh, zapomniałem o tym napisać, a to przecież najistotniejsze... choć Ci którzy mnie znają, wiedzą, że najbardziej lubię się znęcać nad graczami 
Oczywiście rozgrywka będzie w konwencji Mistrz Gry kontra gracze.
Co do wyboru wojaków, to raczej z przełomu III i IV ery, ale figurki mogą być ze starszych czasów, ich zbroje będą po prostu eksponatami ukradzionymi z muzeum, wytaszczonymi z zapomnianego siennika w stodole, lub znalezionymi w starym kurchanie Liczę tu na dobry smak i rozsądek graczy.

Mam drobną uwagę do wszystkich, którzy planują grać Elfami z "Fall of the Necromancer", czyli Mirkwood Elves.
Jeśli planujecie wystawić Sentinela, to oznacza, że zostanie Wam 10pkt. na resztę drużyny. Kapitan Elfów-65pkt, Sentinel-25pkt minus 100pkt. na drużynę daje nam =10. Rozumiem, że Sentinel kusi swoimi piosenkami, ale nie wiem, czy granie tylko trzema figurkami jest rozsądne. Nie zapominajcie o tym, że macie do rozdysponowania cztery funkcje dla swoich wojowników, brak którejkolwiek z nich to duża strata dla drużyny i całej kompanii. Ostateczną decyzję pozostawiam jednak Wam wierząc, że posłuchacie zdrowego rozsądku

ad1- Rozpoczynamy bez waluty, która jako taka nie będzie miała znaczenia w kampanii. W związku z tym, nie będzie handlu, jednak wszelkie rzeczy niezbędne do przeżycia, będzie można ukraść, znaleźć, dostać, dać. Skarb będzie występował w czasie rozgrywki, ale jego znaczenie i przeznaczenie jest na razie tajemnicą.
ad2- Specjalny, kampaniowy ekwipunek, będzie dostępny tylko i wyłącznie w czasie samej kampanii. Nie ma możliwości zaopatrzenia się w niego wcześniej.
ad3- Oczywiście, to jest LotR z zaawansowanymi zasadami, więc jak najbardziej należy okradać trupy z ekwipunku i przetrząsać opuszczone domostwa w celu "pożyczenia" sobie wszelkiego wyposażenia.
ad4- Wszelkie przedmioty, można przekazywać dowolnemu aliantowi w dowolnej fazie tury, kosztem jednej akcji, czyli podający przedmiot, wybiera fazę z której zrezygnuje (ruch,strzelanie). Oczywiście, walczący w ręcz, nie mogą przekazywać ani otrzymywać przedmiotów.

zdecydowanie jestem wciąż zainteresowany a modele są gotowe na podróż do Śródziemia

termin - dowolny, jeśli mi akurat w tym czasie nie będzie nic wpadać to się dostosuję

z wiadomych mi terminów odpada mi na pewno 16 grudnia

SKLEP BOLTER

To jest tak, że przychodzicie na własne ryzyko.
Jest wolny stół gracie... nie ma stołu... cóż...

Nie ma co przychodzić w pierwszy weekend danego miesiąca bo są turnieje LOTRA i WFB, a one zajmują dużo stołów.

I proszę do mnie nie wydzwaniać w NIEDZIELĘ, czy stół jest wolny, bo jestem w domu i mam to gdzieś

Nie powiem, że propozycja Dardzina mi pasuje, ale tak, pasowałaby mi najbardziej ;]

Aż sobie wszedłem na stronę i zobaczyłem, bo zasiałeś we mnie nutkę niepewności Jak innym by to pasowało?

Chętny i gotowy.
Pasuje mi zawsze i wszędzie, byle w weekend.
(edit)
Piątek uznaję to dla mnie weekend.

Ostatnio edytowany przez Zalew (2011-12-08 10:53:50)

Dopiero teraz się zapoznałem z tematem
Chętnie się zgłoszę jako rezerwa, gdyby się ktoś miał wykruszyć, albo gdyby magiczna liczba 7 miała się okazać dopuszczalna

I'll be there. ;]

Mi niestety ten wieczór odpada - z tego co pamiętam Idio kiedyś coś wspominał, że jeśli się ktoś wykruszy to z chęcią zagra.

Raczej odpuszczę sobie tą kampanię gdyż sporo roboty przede mną i nie wiem czy będę miał w styczniu czas a nie chcę bezcelowo zajmować miejsca.
(mail z Mordheimem wysłany)

ok
Będę w piątek w takim razie

Witam wojownicy Sojuszu, mój informator doniósł mi, że zadanie, które dla was przygotowałem zostało wykonane. Martwi mnie jednak fakt, że tak wielu z was nie zdążyło zebrać swych oddziałów na czas. Mam nadzieje, że w przyszłości spotkam się z większym zaangażowaniem z waszej strony.
    Zadanie wykonane, liczyłem co prawda, że uda wam się uratować Sama i przeciągnąć go na naszą stronę, cóż, nie można mieć wszystkiego.
Chciałbym teraz pokrótce, przeanalizować wasze poczynania w czasie pierwszej misji dla Sojuszu. Mój obserwator dokładnie wszystko mi opisał i muszę przyznać, że mam pewne obawy co do waszej przydatności w naszej sprawie.
    Po pierwsze zauważyłem braki w działaniu zespołowym, rozumiem, że nie mieliście czasu na wspólne treningi, jednak oczekuję, że następnym razem nie będziecie tracić czasu na kłótnie, dotyczące celów misji i sposobu jej wykonania. Prawdopodobnie przez wasze niezdecydowanie zaginął Sam Gamgee, a dziennik Froda o mało nie przepadł. Co prawda ciała Sama nie odnaleziono, jednak nie ma już co liczyć na jego poparcie w naszej sprawie.
    Kolejna sprawa, to przygotowanie do zasadzki. Widać, że jeszcze nie macie rozeznania w tym, co potrafią wasi sojusznicy. Następnym razem, postarajcie się lepiej wykorzystać swoich specjalistów, a przede wszystkim, zadbajcie, by zajęli bardziej strategiczne pozycje, odpowiednie dla swojej roli w oddziałach.
    Miejsce które obraliście na zasadzkę było idealne i tu należą się wam słowa uznania i pochwała. Wąski parów, otoczony pionowymi ścianami, jednocześnie łagodnie schodzącymi w dolinę. Osaczeni na dole wrogowie mieli nikłe szanse na wydostanie się z kanionu, a wy bardzo łatwo mogliście zmieniać pozycje na szczycie ścian dookoła. No i ten pomysł z osunięciem wielkiej skały u wejścia do parowu. Szybka i łatwa eliminacja kilku wrogów, jednocześnie gwarantująca zablokowania jednej z łatwiejszych dróg ucieczki.
Szkoda, że u wylotu z kanionu nie udało wam się dokonać tego samego. Przez to niedopatrzenie, kilkoro z was zaryzykowało niepotrzebnie swoim życiem.
    Liczyłem też, że użyjecie nieocenionych zdolności waszych zwiadowców i z ich pomocą wyeliminujecie patrole gondorskich strażników. Wy jednak, woleliście zajmować się szabrowaniem okolicznych domostw, zamiast skupić się na misji. Mam nadzieję, że to się więcej nie powtórzy, gdyż takie zachowanie jest niedopuszczalne. Straciliście element zaskoczenia, przez to trudniej wam było odseparować Sama od pilnującej go straży. Na szczęście, gondorczycy z którymi walczyliście, to poborowi, którzy dopiero co przeszli pierwszy trening w koszarach. Ich nieudolność i marne umiejętności miały zadecydować o waszym zwycięstwie. Tymczasem, kilka razy dochodziło do sytuacji, gdzie jeden z nich, skutecznie, przez długi czas odpierał ataki kilku waszych wojowników. To nie świadczy o was zbyt dobrze i mam nadzieję, że do takich sytuacji już nie dojdzie, tym bardziej, że wasi kolejni przeciwnicy będą zapewne o niebo lepszymi wojownikami niż wasi wczorajsi rywale.
    Bardzo cieszy mnie natomiast, że udało wam się w czasie misji przekabacić kilku Gondorczyków na naszą stronę, nie ufał bym im zbytnio, jednak wiadomość, że wasz oddział rozrasta się, jest bardzo cenna i wróży powodzenie naszej misji. Na ile to możliwe, postarajcie się poszerzać wasze szeregi w ten sposób, bo innych okazji na uzupełnienie ewentualnych strat nie będzie.
    Mimo bardzo zaciętych walk, czego się nie spodziewałem, gdyż jak wspomniałem wcześniej, wasi przeciwnicy powinni być dla was marnym wyzwaniem, udało się wam jednak odzyskać dziennik Froda. To najcenniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek dane wam było oglądać, nie radzę wam jednak, próbować rozszyfrowywać zawartej tam treści, tym musi zająć się odpowiednia osoba. Waszym zadaniem będzie więc, dostarczenie owych zapisków w pewne miejsce, o którym na razie, ze względów bezpieczeństwa nie mogę wam powiedzieć, jednak teraz droga zawiedzie was na drugą stronę Gór Mglistych. Nie możecie przejść północnym traktem, gdyż po drodze jest Riwendell, a to bardzo niebezpieczna okolica i nawet z całą armią nie uda wam się tamtędy przecisnąć. Jedyny sposób, to przejście przez kopalnie Morii, ominięcie lasu Lorien i podążenie wzdłuż Długiej Rzeki na płaskowyż Rohanu.
    Niestety, jedyne znane mi wejście do kopalni krasnoludów, znajduje się w południowej części lasu Rhudaur i tam właśnie musicie się natychmiast udać.
Moi zwiadowcy donoszą, że w tym rejonie możecie napotkać bandy goblinów, które po wojnie wylazły z Morii i rozproszyły się po pobliskich lasach, zarówno po zachodniej, jak i po wschodniej stronie gór. Być może gobliny nie są zbyt wymagającymi przeciwnikami, ale pamiętajcie, że te stworzenia rzadko walczą same. Możecie zatem spodziewać się spotkać trolla na swej drodze, wielkie pajęczaki i inne stwory nocy. Miejcie się zatem na baczności.
    Na koniec podzielę się z wami wspaniałą nowiną, Faramir, przywódca Armii Wyzwolenia, poparł ideę naszego Sojuszu i obiecał, że na terenie Rohanu i północnego Gondoru możemy liczyć na jego pomoc i wsparcie. Rohańczycy odnoszą ostatnio kolejne zwycięstwa w walkach z uzurpatorem, musimy więc mieć nadzieję, że uda nam się zrealizować nasze cele na czas, by dołączyć do zwycięskiej armii i oczyścić ten świat z zakłamanych szumowin.
    Tymczasem żegnam was moi dzielni wojownicy Sojuszu, Liczę na kolejne sukcesy w waszej misji i przede wszystkim, na większe zaangażowanie w prowadzone działania.

Ostatnio edytowany przez Raziel (2012-01-06 21:42:49)

Hmm... tak jak bym już gdzieś słyszał te imiona, ale co tam, przecież wszystkie światy przenikają się wzajemnie...

Pragnę poinformować, że kolejne spotkanie odbędzie się w piątek 06.01.2012 w sklepie Bolter o godzinie 11.00

Słońce chyliło się już ku zachodowi, gdy czterej krasnoludowie postanowili rozbić obóz. Byli zmęczeni wielodniowym marszem, zapasy się kończyły, więc krótki postój w połączeniu z polowaniem powinien im się przysłużyć.
Gloimir zrzucił z pleców na ziemię mały, skórzany tobołek, obok położył duży, dwuręczny topór i poszedł w okolice pobliskich drzew, by nazbierać chrustu na opał. Gloimir był najstarszym z czwórki podróżników, wyglądało na to, że jest kimś w rodzaju przywódcy dla nich, a sposób zachowania, ich ruchy i gesty wskazywały na to, że byli wojskowymi, lub najemnikami.
    Resztę kompanii stanowili, Baloi niezrównany łucznik, Dalhir doskonały górnik, grotołaz i mistrz wspinaczki, oraz Karah najlepszy zwiadowca jakiego znały krasnoludy z Morii.
Baloi zdjął przewieszony przez plecy łuk i oddalił się na południe, w okolicy było pełno dzikich królików, więc liczył na to, że uda mu się ustrzelić kilka na kolację.
Dalhir zajął się rozścielaniem koców i przygotowaniem ogniska, a Karah poszedł w ślad za przywódcą, by pomóc nazbierać drewna.
    Godzinę później, wszyscy siedzieli przy niewielkim ognisku, nad którym, na stalowym rusztowaniu, wisiał kociołek z gulaszem. Baloi mieszał strawę drewnianą łyżką, co chwila dodając jakieś przyprawy do naczynia. Dalhir i Karah palili fajki, puszczając co chwila kółka z dymu w kierunku płomieni, a Gloimir strugał w kawałku drewna, nucąc pod nosem refren jakiejś wojskowej, sprośnej przyśpiewki.
Ciszę przerwał Karah, który z całej kompanii był najbardziej gadatliwy i ciekawski.
- Jutro dotrzemy pod bramę, myślę, że jak wyruszymy o świcie, to na wieczór będziemy na miejscu.  Myślę też, że czas najwyższy, cobśmy pogadali o tej sprawie z dziennikiem.
- Rozkazy nasze jasne są, mamy zadbać, by dziennik szczęśliwie i bezpiecznie dotarł w wyznaczone miejsce. - Odpowiedział Gloimir, przerywając na chwilę dłubanie w drewnianej szczapie. Karah jednak nie wydawał się usatysfakcjonowany tą odpowiedzią.
- Dobrze, ale co jeśli te szczwane lisy nie zechcą z nami po dobroci? - Tym razem Dalhir odpowiedział Karahowi.
- Czy ty aby nie przesadzasz? Przecież jasno nam wytłumaczył mistrz, że do oddziału mamy się przyłączyć i pilnować bezpieczeństwa dziennika. Oni zapewne też mają swoje rozkazy, a skoro ich pokrywają się z naszymi, to w czym problem?
- No niby wszystko jasne, ale jak mimo to postanowią się do nas nie przyłączyć? - Karah nie dawał za wygraną więc sam Gloimir po raz kolejny usiłował mu przemówić do rozumu.
- Plany wielkiego Sojuszu mistrza jasne som, nie nam je podważać i analizować. Spotkać się z oddziałem mistrza pod bramą Morii mamy, otworzyć przejście i przeprowadzić ich przez kopalnie bezpiecznie mamy, potem bierzemy dziennik i idziemy, gdzie mistrz każe.
    Zapadła cisza i wydawało się, że wszystko stało się jasne, mimo to po chwili Karah zasypał towarzyszy kolejnymi pytaniami.
- No dobrze, a co jeśli zasypią nas gradem strzał z daleka? Przecież mistrz pisał, że są wśród nich śmierdzące szpiczastouchy, im wierzyć nie można, podziurawią nas jak sito, zanim zdążymy się przedstawić. - Baloi nie wytrzymał, wstał i zwrócił się z przekąsem do Karaha.
- Idę się odlać, mierzi mnie ta bezsensowna gadanina, dziwię się, że szef wziął ciebie zamiast Gumbadhila. Poza tym, nie dziwił bym się elfom z oddziału mistrza, gdyby przestrzeliły ci ten twój  bez przerwy memlący jęzor.
    Baloi poszedł na stronę, a nie zrażony jego słowami Karah kontynuował.
- A zastanawiał się kto z was, jak wygląda nasz mistrz? Ponoć nikt nigdy na oczy go nie widział. Raz niby na jakimś spotkaniu się pojawił, ale szatę miał grubą i kaptur głęboki.
- Przywódcy Sojuszu ponoć go widzieli. - Odezwał się Dalhir – Ma ze dwa metry wzrostu, brodę do stóp i oczy, które płoną jak lodowy ogień.
- Lodowy ogień? - Zdziwił się Karah. - Nie ma czegoś takiego.
- Nie wiem, tak ludzie go opisali. Ponoć na spotkanie przyjechał powozem zaprzęgniętym w skrzydlate konie...
- ...I miał pytę dłuższą niż dyszel od tego wozu. - Dokończył Baloi, który właśnie wrócił ze spaceru.
- Nikt mistrza nie widział, ze wszystkimi porozumiewa się za pomocą listów, wysyłanych przy użyciu wron bądź kruków, tak samo jak z nami. Nie wiem Dalhir, kto ci takich bredni naopowiadał, ale radzę, przestań się zadawać z dziwkami po knajpach, bo oprócz kiły, to ci jeszcze wodę w mózgu zafundują.
    Dalhir obruszył się na towarzysza, już miał coś odpowiedzieć, ale Karah wszedł mu w słowo.
- To dziwne, zważywszy na fakt, że takie listy może słać ktokolwiek, kto choć trochę zna się na podróbce pisma.
- Nie bądź głupi, nikt o zdrowych zmysłach by się na to nie odważył. - Skomentował Baloi i usiadł blisko ogniska, by ogrzać stopy i zmarznięte dłonie.
- Mistrz działa na terytorium wroga, jest zmuszony do zachowania konspiracji, jeśli by się ujawnił, to te sprzedawczyki zza biurek, już dawno by go sprzedały za garść złota. Mistrz musi dbać o swój kark, bo te cwaniaki z rady Sojuszu, daleko bez niego by nie zaszły. Jak ich znam, to pokrajali by się na plasterki zaraz po jego odejściu.
    Karah chwilę się zastanawiał i już miał coś powiedzieć, ale Gloimir go wyprzedził.
- Dosyć dyskusji niepotrzebnej tej, przespać się potrzeba nam przed jutrzejszym zadaniem. Znaleźć musimy do kopalni wejście i czekać na przybycie oddziału Sojuszu. Bez nas przez jaskinie nie przedostaną się i mistrz na pewno o tym poinformuje ich, więc nie obawiajcie się o ich względem nas zamiary. Poza tym Karahu obawiasz niepotrzebnie się, są tam też i nasi rodacy, nie pozwolą elfom do nas strzelać.
    Po kolacji wojownicy zapadli w głęboki sen, nie wystawiali warty, ufali swoim zmysłom i instynktowi, każdy z nich zawsze spał z jednym okiem otwartym. Kolejny dzień miał im przynieść wiele emocji i wrażeń i choć spodziewali się tego, woleli o tym nie myśleć. Skupili się na swoim zadaniu i na wykonaniu woli mistrza, który obiecał im miejsce u swego boku, gdy tylko nadejdą dobre czasy. Gloimir zasnął jako ostatni, kończąc śpiewać pod nosem swoją ulubioną wojskową przyśpiewkę, która ponoć nie miała końca, gdyż każdy wojak dopisywał do niej kolejne zwrotki.

"...świeci słońce rano wstaje,
kiedy Mirka dupy daje,
a gdy drogą idzie khazad,
macha tyłkiem w te i nazad,
biedny khazad tyłek widzi,
Mirka wcale sie nie wstydzi,
wnet wypina dupe gołą,
khazad skryty za stodołą,
wtem wietrzysko silne zadmie,
Mirka mocno płuca nadmie,
wielkie cyce zafalują,
wszyscy podmuch wokół czują,
rozwalona w pył stodoła,
Mirka czeka cała goła,
khazad patrzy sie bezradnie,
zaraz Mirka go dopadnie..."

Zrobiło się tłoczno. W ciągu ostatnich kilku dni do wyprawy dołączyły kolejne dwa oddziały, podnosząc liczebność zastępu powyżej trzydziestu. Solonych ryb i piwa, które Krasnoludy przyniosły wraz ze sprośnymi piosenkami było pod dostatkiem. Każdej nocy Tyrion biesiadował z nimi, słuchając opowieści i upijając się do nieprzytomności. Jego wierny przyjaciel, Shagga jako jedyny przedstawiciel swojego klanu starał się przepić pozostałych Khazadów, ale po utracie ręki mógł pić tylko z jednego kufla naraz, przez co pozostawał znacznie w tyle. Miało to jednak dla Tyriona niepodważalną zaletę. Kiedy tylko poczuł, że ma już dosyć, wystarczyła prośba, a Krasnolud odprowadzał, czy raczej odnosił, go do odpowiedniej części obozu. Tym razem było podobnie.
    Kiedy dotarli na miejsce zauważyli Jaimie'go. Siedział na pieńku przy wypalonym ognisku pogrążony w myślach. Blask księżyca odbijał się w jego złotych włosach, a szlachetne rysy i postawa nadawały mu wygląd posągu jakiegoś dawnego władcy. Uśmiechnął się na widok Tyriona.
    – Czemu nie śpisz, bracie? - odezwał się niziołek, kiedy Shagga już się oddalił. – To nie nasza pora na wartę.
    – Być może, ale widzę, że ty również czuwasz.
    – Dotrzymuję tylko towarzystwa temu znamienitemu trunkowi – wyciągnął rękę z bukłakiem piwa – może odrobina i tobie poprawi sen.
    – Nie dzisiaj, Tyrionie, być może nawet aż do końca misji. Kiedy pozostanie tylko jeden trzeźwy dowódca, lepiej żebym to był ja.
    – Masz coś innym do zarzucenia? Mamy dziennik, wszyscy stawali dzielnie. Nie wiem, co może cię odciągać od zabawy. A żeby odstraszyć okoliczne bandy goblinów, wystarczy sama nasza liczba.
    – Liczba, właśnie. Każdy z kapitanów świetnie kieruje swoją drużyną, ale co z całym zastępem? Jeśli dojdzie do bitwy, rozpierzchniemy się jak dzieci. W dowodzeniu nie sprawdza się powiedzenie „im więcej, tym lepiej”.
    – Zatem, wypiję za to, aby do bitwy nie doszło!
    – Wypij, a potem kładź się spać, nie zatrzymamy marszu ze względu na twojego kaca.
    – Tak uczynię.
I tak właśnie uczynił.

**

    Oddział się rozdzielił. Większość wojowników wpadła do lasu w pogoni za Goblinami. Jak dzieci. Jaimie się temu nie dziwił – on również pragnął swojej części chwały, również nie pozwoliłby nikomu z nich wydawać sobie poleceń. Na początku miał nadzieję, że Tyrionowi uda się ominąć główną bitwę i wraz z Mędrcem niosącym dziennik przedrzeć bokiem. Prowadził ich Jon, a osłaniał Shagga. Niestety pozostałe drużyny postanowiły nie czekać na przeciwnika i starcie miało się rozstrzygnąć na flankach. Teraz było już za późno na zmianę decyzji.
    Kapitan pędził środkiem ku rozwalonemu wozowi. Tuż za nim podążała jego siostra i kulawy gwardzista, Barristan. Wokół kręciło się kilku Krasnoludów. Nagle powietrze rodarł potężny ryk i ujrzeli go. Z lasu po lewej stronie wyłonił się wielki, jaskiniowy troll, stworzenie znane Jaimie'mu tylko z opowieści. Cholera, masz swoją bitwę w centrum. Obiegli wóz z prawej strony, jeden z Rohańczyków leżał ranny. Nie było czasu na myślenie, nie można było dać goblinom chwili na reakcję. Padło kilka komend. Barristan wpadł między ostrza starając się odepchnąć napastników tarczą. Cersei podbiegła do rannego i po chwili już biegła razem z nim w stronę mostu. Kiedy tylko oddaliła się na bezpieczną odległość w głowie Jaimie'go pozostała tylko jedna myśl. Troll.
    Krasnoludzki kapitan dzielnie poczynał sobie z bestią. Potwór uderzał raz po raz, ale wojownik pozostawał niewzruszony. To chyba prawda, że tych kurdupli nie da się zabić. W końcu zachwiał się jednak i odtoczył na bok. Barristan rzucił się na monstrum, dając czas krasnoludowi, podczas gdy Jaimie torował sobie drogę przez gobliny. Wystarczył jeden cios i gwardzista padł. Zasłanianie się tarczą przed młotem wielkości człowieka nie okazało się najlepszą taktyką. Razem! Dwóch kapitanów dopadło w końcu do trolla. Stwór był jednak zbyt potężny i Khazad osunął się pod ciężarem topora. Nie wyglądało na to, aby miał się jeszcze dziś podnieść. Kolejny cios był wymierzony w Jaimie'go, ale mężczyzna wykonał unik i kreatura zachwiała się, mało nie upadając. Rohańczyk odpowiedział uderzeniem, które odbiło się tylko od twardej skóry. Jak zabić to cholerstwo? W tym momencie zgiełk bitwy przerodził się w okrzyki zwycięstwa, zewsząd zaczęli wyłaniać się wojownicy. Potwór zwrócił się do ucieczki prosto pod łuki zwiadowców. Zawył z bólu, kiedy naszpikowali go strzałami. Wciąż za mało?  Troll jeszcze raz zawrócił, ale przeciwników było już więcej. Otoczyli go przedstawiciele wszystkich Wolnych Ludów – Ludzie, Elfy, Krasnoludy. Jaimie zderzył się barkiem z innym Rohańczykiem – rudym z interesująco zarysowanym pod pancerzem biustem i wesołych oczach. Dunledingowie mówią o takich: pocałowana przez ogień, przynosi szczęście. Ruda wskazała kiwnięciem głowy na monstrum. Teraz! Dwa miecze jednocześnie zagłębiły się wysoko w samo gardło trolla.
    Koniec, po wszystkim. Pora poszukać Tyriona. Niziołek znalazł się niemal natychmiast – wołał o pomoc, próbując wydostać się spod przewróconego wozu, pod którym się schował. Skąd on się w ogóle wziął w tym miejscu? Nieważne, misja toczy się dalej.
    Karadhras majaczył w oddali, ale nikogo nie obawiał widok tego potężnego szczytu. Ich droga prowadziła dołem. W lesie gobliny nie radzą sobie najlepiej. Niedługo drzewa będą tylko wspomnieniem. W umyśle kapitana przez chwilę znów rozpanoszyła się tylko pojedyncza myśl. Mniej klarowna, ale bardziej przerażająca niż dziesiątki trolli.
    Moria.

Ostatnio edytowany przez idio (2012-01-08 03:13:52)

Galamir wstrzymał oddech, jego ciało pozostawało nieruchome, a sam zwiadowca miał nadzieję, że jego towarzyszom również udaje się zachować spokój. Pięciu gondorskich zwiadowców, leżąc w wysokiej trawie, wyczekiwało na dogodny moment. Zaledwie kilka metrów od nich, drogą wytyczającą szlak kupiecki między przystanią Edhellond, a portem w Linhir, maszerował oddział zbrojnych z Minas-Tirith.
    Kapitan zwiadowców miał nadzieję, że tego dnia dopisze wszystkim szczęście i obejdzie się bez przelewu bratniej krwi. Misja, jaką zlecił mu sam Faramir, najwyższy generał Armii Wyzwolenia, miała charakter wywiadowczy i wręcz niepożądane było, by została wykryta i zniweczona w czasie jakiejś nieistotnej bójki.
Gwardziści niemrawo idący z opuszczonymi głowami, wyglądali na bardzo zmęczonych i pozbawionych motywacji. Byli brudni i zaniedbani, ich pancerze oblepiał wielodniowy kórz, który osadzał się na stali, nie wyczyszczonej z plam krwi. Ludzie prawie ze sobą nie rozmawiali, zaledwie w kilku miejscach kolumny, dało się słyszeć pozbawione wszelkich emocji głosy.
Morale wojska było w tragicznym stanie, weterani mieli już dosyć odbywających się bez końca pacyfikacji i walk z Rohańczykami, a nowi kadeci, wcieleni siłą do armii, nie myśleli już o niczym innym, jak tylko o okazji do zdezerterowania i zaszycia się gdzieś na północy, byle z dala od Gondoru, wyzysku i przemocy.
Galamir współczuł tym ludziom, on i jego przyjaciele, razem z Faramirem zbuntowali się i uciekli spod tyranii Aragorna i Gandalfa, jednak należeli do bardzo nielicznej grupy i choć coraz więcej słyszało się o masowych dezercjach, to jednak większość ludzi była fanatycznie wierna swojemu nowemu królowi.
Galamir otrząsnął się z zamyślenia, gdy jego przyboczny szeptem oznajmił, że zagrożenie już minęło. Gwardia z Minas znikła za wzniesieniem i zwiadowcy Armii Wyzwolenia, mogli bezpiecznie przejść przez drogę i zaszyć się między drzewami gęstego lasu.
Misja dobiegała końca, wystarczyło już tylko przebrnąć przez gąszcz drzew na wschód i spotkać się w wyznaczonym miejscu z informatorem. Galamir liczył, że stanie się to za dwa dni, jeśli po drodze nic ich nie opóźni. Był zadowolony z siebie i swoich ludzi, nikt w czasie misji nie zginął, a jedynymi, którzy o niej wiedzieli i sekret zabrali do grobu, byli dwaj orkowie, błąkający się w górach kilka dni wcześniej.
    ***********************************************************
Błogą ciszę słonecznego popołudnia, przerwało gwałtowne i zdecydowane pukanie do drzwi, Faramir zdjął nogi ze stołu i przyjął bardziej dostojną pozycję w swoim fotelu.
- Wejść! – Krzyknął, chwytając w rękę pióro, przecierając jednocześnie oczy, zaczerwienione od kilkunastominutowej drzemki. Drzwi otworzyły się i do sali wszedł Gamling, niosący w dłoni dwie zmięte, skórzane koperty.
- Panie? Wieści od naszego informatora, oraz list od przywódcy Sojuszu. – Przy ostatniej części zdania, Gamling zrobił trochę kwaśną minę i z dziwnym błyskiem w oku spojrzał na Faramira. Gondorczyk zauważył to i nie omieszkał skomentować.
- Nadal jesteś sceptycznie nastawiony do naszych tajemniczych przyjaciół?
- Tak panie, przywódca tego całego Sojuszu, jest jak dla mnie, za bardzo tajemniczy.
- Nie wydaje Ci się to oczywiste, działa na terenie naszego wspólnego wroga, gdyby się ujawnił, nie mógłby skutecznie walczyć. – Argument ten nie przemówił jednak do podejrzliwego Gamlinga.
- Tak panie, jednak to co robi i jak o tym mówi, wydaje się dziecinne i banalne. Mam wrażenie, że nawet jego ludzie nie do końca go znają i rozumieją.
    Faramir wstał z fotela i podszedł do Rohańczyka, wyciągnął dłoń po koperty, a gdy Gamling mu je podał, otworzył pierwszą z nich i zaczął na głos czytać tekst, spisany na jej pergaminowej zawartości.
- „Witaj drogi Faramirze, wybacz, że nie mogłem osobiście stawić się w twojej siedzibie, jednak sam wiesz, jakiej skrytości i konspiracji wymaga moja sprawa. Chciałem ciebie poinformować, iż właśnie wspólnymi siłami z moimi przyjaciółmi, stworzyliśmy siłę zbrojną, nazywając ją Sojuszem.
Oznacza to, że nie będziemy już tylko prowadzić walki wywiadowczej, a postaramy się wesprzeć ciebie i Armię Wyzwolenia militarnie. Mój oddział, który ma za zadanie miedzy innymi werbunek lojalnych tobie plemion, podąża w kierunku Rohanu z ważną misją.
Myślę, że w tej chwili dotarli już do Gór Mglistych, mam więc nadzieję, że mogę liczyć na ewentualną pomoc z twej strony, gdy moi ludzie wejdą na twój teren”.
    Faramir podniósł wzrok z nad pergaminu i spojrzał przez okno mówiąc.
- Nasz tajemniczy przyjaciel chwycił w końcu za miecz, owszem, jego dotychczasowa pomoc wywiadowcza bardzo nam pomogła, jeśli jednak wesprze nas zbrojnie...
Gamling chrząknął znacząco, widać, że miał na to swój własny pogląd i postanowił się nim podzielić.
- To wszystko zależy od tego, czy oddział, o którym mowa, to tylko zgraja banitów i żebraków, czy karna jednostka, zdolna do walki w ciężkich warunkach. Poza tym, co on ma na myśli mówiąc o pomocy na naszym terenie. Ledwie sami dajemy radę, jeśli mamy jeszcze uposażać i żywić obcych, to kiepsko to widzę.
    Faramir odłożył pergamin wraz z kopertą na stół, rozpakował kolejną wiadomość i przeczytał ją, tym razem nie na głos. Po chwili obszedł swoje biurko dookoła, wsparł ręce o oparcie fotela i zadumał się na chwilę. Gamling stał nieruchomo, czekając aż jego przywódca zacznie rozmowę, ciekaw był wieści z południa i nie ukrywał tego.
- Gondor zbroi się na południu, na wyspie Tolfalas w pobliżu ruin krasnoludzkiej twierdzy zbiera się wojsko. – Faramir był przygnębiony mówiąc o tym.
- Spodziewałem się tego, już od jakiegoś czasu aktywność lojalistów była duża w tamtym rejonie, ale dlaczego właśnie tam.
- To bez sensu panie. – Zdziwił się Gamling. – Nie wiem co planuje Aragorn, ale w czym niby miało by nam zagrozić obsadzenie przez niego tamtego fortu?
- Widzisz Gamlingu, to jest właśnie polityka. Fort jest zrujnowany i prawdopodobnie zajęty przez gobliny. Gondorczycy pomogą khazadom go oczyścić i odbudować, w zamian pozyskując silnego sojusznika w postaci ich króla. Fort osłoni aliantów przed Haradem i będą mogli spokojnie zająć się nami, doskonałe.
    Gamling spuścił wzrok zawstydzony, że sam nie doszedł do tak oczywistych wniosków. Wzbierała w nim złość, a będąc Rohańczykiem o gorącej krwi, szybko zamienić chciał swój gniew w czyn.
- Zbierzmy więc wojsko i ruszmy rozbić tę przeklętą khazadzką ruinę! – Warknął.
- Mój drogi, to było by szaleństwo. – Zaśmiał się Faramir, podchodząc do Gamlinga i klepiąc go serdecznie w ramię.
- Nie mamy żadnych wojsk na południu, a przedzierać się teraz przez cały Gondor nie sposób.
- Więc założymy ręce i będziemy bezczynnie czekać?
- Tak, nie pozostaje nam nic innego. Jak sam zauważyłeś, ledwie dajemy radę na własnym terenie, musimy uczynić wszystko, żeby zabezpieczyć nasze pozycje tu i na północy. Przy odrobinie szczęścia uda nam się wzmocnić nasze pozycje w Górach Białych, co pozwoli nam spokojnie zbierać siły do ostatecznego ciosu.
    Po tych słowach zapadło długie milczenie, które przerwał Gamling, pytając czy może wyjść. Gdy drzwi za Rohańczykiem się zamknęły, Faramir opadł na krzesło zrezygnowany, skrył twarz w dłoniach i przez kilka minut się nie ruszał. W końcu wstał, podszedł do okna, otworzył je i zaczerpnął świeżego powietrza w płuca. Na zewnątrz, w niewielkim ogrodzie, przy małej kamiennej fontannie siedziała Eowyn czytająca jakiś opasły tom. Faramir przyglądał się swej ukochanej jeszcze przez chwilę, po czym zawołał strażnika, usiadł za biurkiem i zaczął pisać wiadomość.

Na pewno nie w piątek. Myślę raczej o weekendzie, ale nie koniecznie o najbliższym. Termin jednak jakiś muszę ustalić, a w tym Wy mi pomożecie, składając tu swoje propozycje.
Generalnie odpadają pracowe dni tygodnia, zostają tak na prawdę soboty i niedziele, jeśli oczywiście będzie wolny stół.
Czekam na propozycje, ale żebyście mi tu nie wypisywali swoich kalendarzy na najbliższe pół roku, to zawężę czas do najbliższych dwóch tygodni. Podajcie po dwa terminy z godzinami, które by was interesowały i coś z tego wybierzemy.

14 stycznia - godzina dowolna, 21 stycznia - musiałbym znać godzinę i wiedzieć ile czasu mniej więcej poświęcić, z racji tego, że jest to początek sesji. Dodatkowo w grę wchodzą dwa najbliższe WW

soboty/niedziele dla mnie odpadają w tym miesiącu, szkoda by było opuścić scenariusz ;(

nie moglibyśmy zacząć po prostu wcześniej wieczór weteranów? np. zająć fretkowy pokoik od 18 (tak wiem, patrol, ale chyba nie na 18 osób!)

Jak skończę tą dla dobrych, ale czekam, aż studenci sesję skończą, bo to jakaś plaga.

Jak tam Panowie? Ja powoli kończę z sesja i jestem chętny na 11 lutego

Oba pasują, dopasuję się do reszty

Ja mam oba wolne, ale w nieskończoność to bym sobie chyba pyknął turniejowo!

Większość zadecydowała Panowie.
Ogłaszam, że trzeci odcinek kampanii odbędzie się w Bolterze w niedzielę 26.02.2012 o godzinie 11.00 Zapraszam.

Gloimir nie kazał dłużej czekać swoim chłopakom i z okrzykiem bojowym na ustach, rzucił się do ataku, a za nim jego trzej towarzysze. Krasnoludy wyskoczyły zza skalnego załomu przy jednej z płytkich jaskiń, narobiły mnóstwo hałasu i zaatakowały niczego nie spodziewających się gondorczyków.
Było wczesne południe, pod niewidzialną w ciągu dnia bramą do Morii, zatrzymał się patrol gwardzistów z Minas. Gondorczycy najwyraźniej czekali na kogoś, jednak stracili czujność i dali się zaskoczyć Khazadom. Wojownicy nie zdążyli jednak wymienić ani jednego ciosu, gdy z zachodu dotarł do nich straszliwy zgiełk.
    Oddział Sojuszu, pędził co sił w stronę bramy, a dookoła nich, aż roiło się od goblinów. Na stromych wzgórzach od północy, zasadzili się goblińscy łucznicy. Od południa, między gęsto rosnącymi drzewami lasu, przemykał kolejny oddział dziko świergoczących pokrak. Od zachodu natomiast, nadciągała cała armia goblinów, prowadzona do boju przez szamana, który w obstawie miał trolla jaskiniowego oraz dwa, wielkie pająki.
    Niebawem cała okolica zamieniła się w wielkie pole bitwy, powietrze przeszywały na przemian orkowe i elfie strzały, ludzie uwijali się jak w ukropie, usiłując odeprzeć fale goblinów i starając się trzymać je na dystans. W międzyczasie, na pomoc Gloimirowi i jego towarzyszom pospieszyli skauci z Sojuszu i elfy. Gondorczycy z Minas szybko ulegli przeważającej liczbie przeciwników, którzy mogli w spokoju zająć się szukaniem wejścia do Morii.
Gloimir wiedział dokładnie co należy uczynić, żeby otworzyć wrota, jednak dostał od swojego mistrza dokładne wskazówki, które zakazywały mu dzielenia się tą wiedzą z członkami Sojuszu. Otwarcie bramy, miało być testem ich przydatności, sprytu i wyszkolenia. Tylko pod warunkiem, że im się uda, krasnoludy miały dołączyć do Sojuszu i przeprowadzić jego oddział przez zawalone korytarze Morii.
    Siły Sojuszu z początku zdawały się panować nad sytuacją, wszyscy byli pewni siebie, krnąbrni i szaleńczo odważni, jednak w miarę jak zbliżał się do nich troll, szaman i dziwne, nieumarłe pająki, pewność i odwaga topniały w szeregach aliantów. Ludzie ponieśli ogromne straty, ranni i sponiewierani, z ledwością docierali pod bramę. W obliczu nieuchronnej klęski, zaczęli współpracować ze sobą i dzięki temu zyskali z początku niewielką przewagę, by po kilkunastu minutach ciężkich starć móc świętować całkowite zwycięstwo. Swój sukces zawdzięczali co prawda swoim najinteligentniejszym wojownikom, którzy nie bez problemów, ale rozwikłali zagadkę otwierania bramy Morii.
    W momencie gdy brama stanęła otworem, przeraźliwy ryk doszedł walczących ze środka góry, na ten dźwięk większość goblinów uciekła w panice z placu boju. Pozostała ich tylko garstka, którą alianci skutecznie wycięli w pień. Jednak kłopoty miały się dopiero zacząć i wojownicy Sojuszu już niedługo mieli się o tym przekonać.

Mnie oba terminy pasują, jednak z większym naciskiem na niedzielę

chciałbym uczestniczyć w obu eventach OiM ale wiele wskazuje na to że turniej niedzielny się nie odbędzie, no chyba że konkurencja się do nas pofatyguje, więc wstępnie bardziej pasuje mi niedziela narazie, ale jak okaże się że będzie turniej to możliwe że odpadnę czego bym bardzo nie chciał bo każdy odcinek jest super przygodą

To zagrajmy domówkę! Weźmiemy hektolitry alku i będzie jeszcze fajniej!

koniec świata - zdeklarowany przeciwnik alko zaprasza na zakrapianą imprezę

Jak dla mnie może być na WW

a może w tą sobotę za 2 dni, spontanicznie? Panowie, Moria czeka...

Artois napisał:

a może w tą sobotę za 2 dni, spontanicznie? Panowie, Moria czeka...

Tylko Tomku podaj swój adres,  bo nie wszyscy wiedzą, gdzie mieszkasz.

SKLEP BOLTER

A tak na poważnie w sobotę jest turniej LOTR i ponoć ma być ścisk, bo ludzie z poza Wrocławia mają przyjechać.
Także przyjść możecie, ale czy będziecie mieć wolny stół... nie wiem zaiste

To i ja się ustosunkuję, terminy, w których mogę grać to:
- niedziela 4.03
- piątek 9.03
- sobota 10.03
- niedziela 11.03

A więc postanowione, kolejny odcinek odbędzie się 09.03.2012 między godziną 19.00 a 20.00

Mnie nie będzie jak już wspominałem.

Już miesiąc się odbywają turnieje Veta od 16 do 20. Ogarnij się ignorancie i sam nie mąć!