Dramatis Personae:

Mroczne Anioły

III Kompania Szturmowa

I.     Orias – Strażnik Prawd – Mistrz III Kompani Szturmowej zakonu Mrocznych Aniołów,
II.     Gralien – Kapelan Śledczy – członek Wewnętrznego Kręgu zakonu Mrocznych Aniołów,
III.     Ignis – Kapelan Śledczy III Kompanii Szturmowej zakonu Mrocznych Aniołów,
IV.     Fabriel – Kronikarz III Kompanii Szturmowej zakonu Mrocznych Aniołów,
V.     Halix Norrant – Czempion III Kompanii Szturmowej zakonu Mrocznych Aniołów, członek     drużyny dowodzenia,
VI.    Eliasz – Konsyliarz III Kompanii Szturmowej zakonu Mrocznych Aniołów, członek     drużyny dowodzenia,
VII.    Hakkon – weteran III Kompanii Szturmowej zakonu Mrocznych Aniołów, członek drużyny     dowodzenia (brat Vekkona),
VIII. Vekkon – weteran III Kompanii Szturmowej zakonu Mrocznych Aniołów, członek drużyny     dowodzenia (brat Hakkona),
IX. Gorgiasz – weteran III Kompanii Szturmowej zakonu Mrocznych Aniołów, powiernik     sztandaru "Gladio Angelis" III Kompanii Szturmowej, członek drużyny dowodzenia,
X. Solarian – sierżant I drużyny weteranów III Kompanii Szturmowej Zakonu Mrocznych Aniołów, członek rady wojennej,
XI. Gregorius Matillon – członek I drużyny weteranów III Kompanii Szturmowej Zakonu Mrocznych Aniołów,
XII. Anvilus – zbrojmistrz, oddelegowany do pomocy III Kompanii Szturmowej zakonu Mrocznych Aniołów w misji na Eryd 210.


V Kompania Szturmowa   

I. Baltazar – Pierwszy Łowca – Mistrz V Kompanii Szturmowej zakonu Mrocznych Aniołów,
II. Gaurivius – Kapelan Śledczy V Kompanii Szturmowej zakonu Mrocznych Aniołów,
III. Tersjan – Kapelan Śledczy – członek Wewnętrznego Kręgu zakonu Mrocznych Aniołów,
IV. Zahariel – Kronikarz V Kompanii Szturmowej zakonu Mrocznych Aniołów,
V. Aariel przyd. "Biały Lew" – Czempion V Kompanii Szturmowej zakonu Mrocznych Aniołów, członek drużyny dowodzenia,
VI. Chamael – Konsyliarz V Kompanii Szturmowej zakonu Mrocznych Aniołów, członek drużyny dowodzenia,
VII. Geron – weteran V Kompanii Szturmowej zakonu Mrocznych Aniołów, członek drużyny dowodzenia,
VIII. Kabiel – weteran V Kompanii Szturmowej zakonu Mrocznych Aniołów, członek drużyny dowodzenia,
IX. Omriel Illion – weteran V Kompanii Szturmowej zakonu Mrocznych Aniołów, członek drużyny dowodzenia.

Szarzy Rycerze

IV Kompania bojowa

I. Anaserian – Brat-Kapitan IV Kompanii zakonu Szarych Rycerzy,
II. Matheus – Kronikarz IV Kompanii zakonu Szarych Rycerzy,
III. Marius Vaxillion – Konsyliarz – członek bractwa Paladynów zakonu Szarych Rycerzy.


Prolog


- Baltazarze! Zbudź się! Przyjacielu! - głos Oriasa przebudził przechodzącego rekowalescencję Baltazara z płytkiego snu.
Mroczny Anioł otworzył oczy i spojrzał na gościa, który go odwiedził w pokładowym Aptekarionie, gdzie pod opieką medyków i konsyliarzy wracał do zdrowia po starciu z tyranidami na Eryd.
Oriasie dobrze Cię widzieć - dopowiedział.
Jakie wieści? Tyranidzka infekcja rozprzestrzeniła się?
- Po tyranidach ani śladu, z wyjątkiem kilku zwłok na pobojowisku, po twoim lądowaniu przyjacielu.  Przynoszę jednadk inne nowiny. Szarzy Rycerze donoszą, że odkryli flotę chaosu, za którą tu przybyliśmy  - oznajmił gość Baltazara. Przypuszczamy, że flota chaośników mogła uporać się z twoimi tyranidami, ale to nie ważne w tej chwili. Wkrótce czeka nas bitwa. Zarządziłem już przygotowania do desantu na Eryd. Trzecia kompania jest w gotowości bojowej – głos Oriasa zdradzał jego zniecierpliwienie. Baltazar przeczuwał, że dowódca trzeciej nie może się doczekać starcia. Podzielał jego odczucia. Za dawnych czasów ich kompanie walczyły ramię w ramię na Protegorusie "B" niszcząc inwazję zielonoskórych. Od tego czasu przyjaźń między nimi była niepodważalna. Czuł, że znów nadszedł czas wspólnej walki.
- Zrobię wszystko Oriasie aby być tam z Tobą – wyraził swe pragnienie ranny mistrz.
- Zostaw tylko coś dla mnie  – roześmiał się Orias.
Czekają nas przygotowania do bitwy. Zarządziłem naradę w strategicum, mam nadzieję, że te kilka siniaków nie przeszkodzą Ci we wzięciu w niej udziału – zażartował na pożegnanie dowódca trzeciej.

Rada wojenna oczekiwała na przybycie Oriasa od dobrych 15 minut. Czas ten spożytkowano na omówienie podstawowych elementów bitwy, aczkolwiek nie podjęto żadnych wiążących decyzji pod nieobecność Mistrza. Baltazar toczył zaciekłą dysputę z kapitanem Szarych Rycerzy u którego pragnął wymusić asekurację Mrocznych Aniołów poprzez strategiczny desant sił inkwizycji w najbardziej newralgicznym momencie bitwy. Momencie o którym zdecycują Anioły. Anaserian jednak nie dał się przekonać dla takiego rozwiązania. Na planecie według wszelkich danych znajdowały się demoniczne istoty i szary rycerz nie zamierzał czekać aż ściągną one z immaterium swoich pobratymców. W swoim stanowisku niespodziewanie znalazł poparcie Solariana, który przekonywał, że da to wolną rękę trzeciej kompanii na uderzenie w zdradzieckich marines. Kapelan Gralien z Ignisem starali się oszacować realne siły wroga na podstawie danych uzyskanych Anvilusa, podczas gdy Fabriel, Zarahiel i Matheus omawiali sposoby protekcji własnych sił przed mocami osnowy. Toczone przez wszystkich dysputy sprawiły, żenikt nie zauważył przyłączenia się do nich dowódcy trzeciej kompanii. Orias pojawił się w otoczeniu swoich przybocznych. Przez chwilę przysłuchiwali się dyskusjom, po czym wymownym chrząknięciem mistrz zaznaczył swoją obecność w strategicum. Oczy wszystkich zwróciły się w jego stronę.
Wybaczcie bracia, że kazałem wam na siebie czekać. Kilka chwil mojego spóźnienia wykorzystałem na zasięgnięcie opinii najlepszych wojowników trzeciej – skinął głową w stronę stojącej za nim drużyny dowodzenia. Solarian poczuł ukłucie zadry gdzieś w środku, żałując że nie jest jednym z członków elitarnego zgrupowania.
Kapitanie – zwrócił się do szarego rycerza mroczny anioł – i wy przyjaciele. Pozwólcie, że wprowadzę was w moją wizję nadchodzącego starcia.

Narada wojenna przebiegła we względnym porządku. Nikt nie zgłosił zbyt wielu uwag do planu bitwy przedstawionego przez Oriasa. Po uwzględnieniu kilku poprawek wprowadzonych głównie przez szarych rycerzy, zjednoczone siły przystąpiły do desantu na Eryd.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Wąskie grono postaci zebrało się po zakończeniu narady w odosobnionym pomieszczeniu okrętowego reclusiam.
- Czy to może być prawda? - spytał retorycznie Orias, wiedząc że informacja, którą przkazał mu Gralien została przez kapelana sprawdzona na wszelkie możliwe sposoby.
- Krucze skrzydło potwierdziło informację klik razy Oriasie - odparł Gralien.
- W takim razie musimy nastawić się na pojmanie go. Bethrezael przestaje być w tej chwili priorytetem. Musimy zmienić nasze założenia - dodał kolejny kapelan.
- Ignisie weźniesz drużynę weteranów Solariana, masz go odszukać za wszelką cenę. Gralienie - nie pozwól by Kein pomieszał nam szyki tym razem. Gauruviusie zostaniesz w odwodzie z weteranami piątej na wypadek gdyby coś poszło nie tak.
- Co w takim razie my będziemy robić? - spytał Baltazar.
- My przyjacielu wesprzemy Graliena w jego zadaniu. Przydzielę nam konikarza Fabriela do wsparcia. Uwierz mi, że demon zwany Keinem Unfeelingiem to potężny przeciwnik.
Baltazar kiwnął głową w geście akcepatacji swej roli. Wszyscy zebrani czuli w duszy, że zbliża się wyjątkowy moment, wyczekiwany przez zakon od dziesięciu millenniów. Nareszcie mieli pojmać Cyphera.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hangar desantowy tętnił życiem, jakiego nie widziano to już dawno. Promy szturmowe thunderhavk grzały silniki gotowe wystartować zaraz po zakończeniu załadunku zakonnego sprzętu. Szczypce desantowe jednego z nich zatrzasnęły się z hydraulicznym trzaskiem na pancernej skorupie jednego z przygotowanych do uderzenia land raiderów. Kielich wojny spoczął w przestrzeni transportowj thunderhavka niczym dziecię w matycznych objęciach. We wnętrzu przygotowanego do transportu land raidera Solarian przemową zagrzewał drużynę weteranów trzeciej do czekającej ich walki. Kolejny thunderhavk żarłocznie zakleczył swe luki transportowe na drugim z land raiderów – crusaderze wiązącym w swym wnętrzy Graliena wraz  drużyną skrzydła śmierci. Ich zadanie było jasne i proste – zlokalizować i powstrzymać za wszelką cenę działania demonicznego księcia dowodzącego wrogą armią. W tym celu nie będą angażować się w bitwę od samego początku. Drużyny taktyczne I, II, III i IV zajęły miejsce w lukach kolejnych dwóch transportowców. W kolejce do załadunku oczekiwały jeszcze transporter rhino oraz razorback. Baltazar wraz z wojownikami piątej czekał cierpliwie na swoją kolej. W końcu gdy wszystko zostało dopięte na ostatni guzik osiem imperialnych thunderhavków jeden po drugim opuściły pokład Oblicza Zemsty kierując się ku powierzchni Eryd 210. Przed wejściem w staratosferę dołączyły do nich dwie inkwizycyjne maszyny niosące na swych pokładach część sił szarych rycerzy. Większość ich wojsk pozostała jednak na okręcie, z którego mieli się teleportować na powierzchnię.

Lojalistyczna armia po doatarciu na powierzchnię globu rozpoczeła zorganizowany rozładunek a pierwsze drużyny Kruczego Skrzydła zostały wysłane na zwiad w stronę kwitnącego ogniś życiem miasta, teraz obróconego w ruinę.

Ostatnio edytowany przez Avatarofhope (2012-11-10 17:28:10)

Drużyna weteranów trzeciej prowadzona przez Solariana i Ignisa wdzierała się w przedmieścia we wnętrzu adamantytowego Land Raidera. Kielich Wojny służył Skrzydłu Śmierci od niepamiętnych czasów, dziś jednak stanowił schronienie dla członków drużyny, przed którymi postawiono zadanie schwytania Cyphera. Kapelan Ignis siedział między weteranami podpowiadając im odnośnie sposobów walki z heretykiem.
Kapelanie – kierowca transportera zameldował się duchownemu – przed nami zgrupowanie przeciwnika, poukrywani w ruinach budynków. Jedziemy wprost na drednota wroga a po naszej lewej jest orkowy czołg. Oczekuję na rozkaz otwarcia ognia.
Strzelajcie w drednota bracie – rozkazał Ignis, uruchamiając jednocześnie połączenie komunikatora z drużyną cięzkiego wsparcia, która zajęła pozycje w gruzowisku na lewo od prącego naprzód Land Raidera.
Sierżancie, orkowy czołg na wprost waszej pozycji, sektor 8, odległość ok 400 metrów, uwolnijcie nas od tego problemu – zakomendował kapelan.
W odpowiedzi na rozkaz, członek drużyny ciężkiego wsparcia obsługujący działo laserowe, otworzył ogień do wrogiego pojazdu posyłając w jego stronę promień skupionego światła. Systemy chłodzące rdzenia przewodzącego światło zasyczały wypuszczając przez otwory wentylacyjne smugi pary w momencie, gdy padł strzał. Celność mrocznego anioła nie budziła zastrzeżeń i pomimo bitewnego zgiełku orkowy wehikuł został trafiony, po czym ekslodował głośnym wybuchem obrzucając deszczem swoich szczątek okolicę.
Cel unicestwiony kapelanie – zameldował sierżant.
Doskonale, wybieraj kolejne sierżancie odpowiedział kapelan zamykając kanał komunikacyjny. Kapelan wstał i rzucił przez otwór w ścianie komory transportowej do obsługi lojalistycznego pojazdu – zniszczyć drednota.
Promienie dział laserowych Land Raidera przeszyły przestrzeń trafiając bezpośrednio maszynę chaosu. Powietrze naznaczył piskliwy metaliczny dźwięk, który w momencie kontaktu wiązek świetlnych z pancerzem mrocznej maszynerii wywołał iskorzącą brunatno różową falę uderzeniową, rozświetlającą purpurowymi iskrami okolicę. Chwilę potem z kłębów dymu wywołanego uderzenieniem wyszedł drednot chaosu, zupełnie jakby strzał z jednej z najpotężniejszych imperialnych broni nie zrobił na nim najmniejszego wrażenia. Maszyna obróciła swoją groteskową byczą głowę w stronę imperialnego behemota, uniosła mechaniczne ramię po czym zaszarżowała na transporter wydając z siebie przerażający demoniczno-mechaniczny odgłos. Dopadła Land Raidera z szybkością niespotykaną dla tego typu jednostek walczących po stronie imperium, po czym zaczęła wściekle okładać swymi energetycznymi pięściami pancerz transportera. Jedna z nich przebiła pancerz pojazdu pozostawiając wyrwę. Druga uszkodziła gąsienicę Land Raidera czyniąc pojazd niezdolnym do dalszego ruchu. Załoga Land Raidera usiłowała wycelować działo laserowe umieszczone na sponsonie od atakowanej strony w atakującego ich stalowego giganta jednak z tej odległości zadanie to było niemożliwe.
Wszyscy na zewnątrz! - krzyknął Ignis sięgając po bombę termiczną umocowaną przy swoim pasie. Kątem oka zauważył, że Solarian i pozostali weterani robią dokładnie to samo. Ostatni z Aniołów opuszczali właśnie wnętrze transportera, podczas gdy maszyneria chaosu wciąż tłukła weń wściekle swymi pięściami. Po chwili doszło do eksplozji, słyszanej w odległości kilku mil. Kielich Wojny przestał istnieć. Dymiące zgliszcza lojalistycznego pojazdu przykryły chmurą dymu i ognia zdradzieckiego drednota, który pomimo dokonanych zniszczeń nie przestawał rozstrzaskiwać pozostałości czołgu na strzępy.
Ignis, Solarian oraz weterani nie wahali się ani chwili, aby drednot zreflektował się, że jego przeciwnik został kompletnie zniszczony. Z pokrzepiającymi okrzykami na ustach, ściskając w dłoni  uzbrojone bomby termiczne Anioły rzuciły się na mroczną maszynę. Nim dobiegli drednot przestał atakować wrak transportera i zamierzył się potężną pięścią na kapelana, jednak Ignis zdążył uchylić się przed ciosem, który wstrząsnął ziemią w posadach. Druga z kończyn zamachnęła się w kolejnym ciosie również chybiając. Jeden z weteranów strzelił w drednota z pistoletu plazmowego przykuwając jego uwagę. Bestia ruszyła na głupca, który usiłował w ten sposób przebić jej pancerz ignorując pozostałych. Błąd ten został bezlitośnie wykorzystany przez kapelana oraz Solariana, którzy jakby na komendę cisnęli swymi bombami termicznymi w nogi drednota. Subatomowe wybuchy rozerwały odnóża maszynerii, która młócąc ramionami powietrze z hukiem padła na ziemię. Dwóch kolejnych weteranów unikając wierzgających pięści cisnęło weń kolejne bomby termiczne. Wybuchy sprawiły, że fala gorącego powietrza omiotła oddział weteranów i wrak maszyny chaosu, wzniecając tumany kurzu. Oddział nie czekał na dalszy rozwój wydarzeń i dokonał przegrupowania, gdyż w jego stronę zmierzały już kolejne oddziały przeciwnika.

Ostatnio edytowany przez Avatarofhope (2012-11-12 18:01:07)

Lord Redemptor nie nadążał z wydawaniem rozkazów, front był długi na prawie dwa kilometry i nie sposób było ogarnąć wszystkiego co się na nim działo. Chaotyk praktycznie nie wyłączał nadawania, wykrzykując komendy w odpowiedzi na przychodzące bez końca raporty.
    Lord maszerował powoli, w towarzystwie swoich jedenastu czempionów, miał zamiar włączyć się do walki, jednak przynajmniej na jej początku, wolał mieć jakąkolwiek kontrolę nad tym, co działo się na polu bitwy. Obecność Legionu i Orków sprawiała wiele kłopotów, zaczynały się od braku łączności, poprzez brak zrozumienia i na niesubordynacji kończąc.
Nagle Redemptor zatrzymał się w miejscu i zaniemówił, niedaleko z przodu, zobaczył wielką sylwetkę Dreadnoughta, który wyrwał się z pętających go łańcuchów i wyrzuciwszy w powietrze trzech Mutatorów usiłujących go utrzymać, ruszył w kierunku linii frontu.
- Niech to szlag! Kto rozkazał wypuścić Kro-ragha?
W eterze zatrzeszczało i zgłosił się jakiś stłumiony głos.
- Panie, nie daliśmy rady go utrzymać, wyrwał się Mutatorom jak zobaczył Land Raidera Aniołów.
- Durniu! Mieliście go utrzymać jak najdłużej! - Redemptor żałował, że nie jest tak porywczy jak jego pan Kein Unfeeling, bo z chęcią by komuś właśnie w tej chwili odrąbał głowę.
- Da się go złapać? - Zapytał zrezygnowany i wściekły.
- Panie...
    Redemptor nie potrzebował już odpowiedzi, bo powietrze nad przedmieściami rozdarł przerażający ryk Kro-ragha. Ziemia zatrzęsła się pod jego kopytami, wszystko co stało na drodze rozszalałej maszyny było brutalnie odrzucane na kilka metrów w bok. Dreadnought z niespotykaną szybkością, jak na takiego kolosa, przebiegł przez wielki plac, który niegdyś mógł służyć jako targowisko i wpadł z impetem na sunącego majestatycznie Land Raidera z zakonu Dark Angels.
    Lord słyszał huk, towarzyszący kolejnym ciosom pancernych pięści Kro-ragha, potem nastąpiła eksplozja i kłęby czarnego dymu uniosły się nad pozycjami lojalistów.
Redmptor powinien cieszyć się z sukcesu, został zniszczony bardzo groźny pojazd wroga, jednak Chaotyk znał taktykę Astartes i wiedział co teraz nastąpi. Nawet rozwścieczony Dreadnought nie wytrzyma gradu meltabomb, jakie zaaplikują mu pasażerowie rozmontowanego Land Raidera.
    Jednak to nie był koniec bitwy, ta dopiero się zaczynała, raporty zaczęły napływać z jeszcze większą intensywnością, a najbardziej niepokojący z nich, pochodził z zachodu od czempiona Greeshnaka.
- Panie mamy tu dwa Razorbaki i dwa oddziały szarych, co nie jest problemem, tym bardziej, że mutanci i zieloni zaleją ich zaraz jak morze piasek, ale mamy tu Nemezisa szarych i to jest problem.
Redemptor pomyślał chwilę nad tym co odpowiedzieć.
- Według planu, powinien tam być czołg Legionu, niech jego załoga weźmie Nemezisa na siebie, jeśli będzie problem, ty będziesz musiał zająć się jego unieszkodliwieniem.
    Czempion pssesstów odłożył słuchawkę na zaczep i mocniej przytrzymał się rampy włazu Rhino, które wjechało na jakieś wertepy, telepiąc się mocno na boki. Greeshnak rozglądał się dookoła, oceniając sytuację w najbliższej okolicy. Na zachodzie zgraja mutantów i dwie sfory orków szarżowały w kierunku kilku oddziałów Grey Knightów, czołg Leman ostrzeliwał pozycje wroga z wielkiego działa, a grupa orków usadowiona w jednej z ruin, wystrzeliwała w stronę lojalistów tysiące pocisków. Czempion osobiście nie widział żeby którykolwiek z nich kogoś trafił, ale efekt dźwiękowy był imponujący.
    Greeshnak usadowił się wygodniej i mocniej wczepił się pazurami w krawędź włazu, już miał wydać kierowcy polecenie zmiany kierunku jazdy, gdy od zachodu dało się słyszeć wycie silników. Na horyzoncie pojawiły się motory, z początku Pirat nie był pewien czyje są te maszyny, jednak gdy zobaczył, że jedna z nich ma doczepiany wózek dla pasażera zrozumiał, że lojaliści zaskoczyli Chaotyków z flanki. Czempion chwycił szybko słuchawkę i wywołał Hasnaderę, która razem z jej Mercenaries, znajdowała się najbliżej nowego zagrożenia.
- Hasnadera! Masz za sobą kilku cwaniaków, lepiej, żeby nie dobrali się tyłka Lemanowi, twoja w tym głowa.
Czempionka nie odpowiedziała, w zamian spojrzała z daleka na Greeshnaka i kiwnęła głową na znak zrozumienia rozkazu.
    Hasnadera zawróciła swoich najemnych Space Marines i pognała ich w kierunku wrogich motorów, które z impetem usiłowały wedrzeć się między ruiny zawalonego uniwersytetu. Lojaliści usiłowali zajść od boku i tyłu czołg Legionu, by z łatwością usmażyć go kilkoma strzałami z melt, jednak teren okazał się nazbyt zdradziecki dla ich maszyn i musieli zwolnić. Hasnadera dziękowała bogom za ten przypadek, bo dzięki niemu, miała szansę dopaść Dark Angels zanim ci rozprawili by się z czołgiem.
    Piratka pierwszego przeciwnika potraktowała z pistoletu plazmowego, wypalając w pancerzu Astartes wielką, dymiącą dziurę. Kolejny zaplątał się w kierownicę, a że był ustawiony bokiem, nie miał się jak obronić przed świszczącą szablą energetyczną czempionki. Hasnadera nie zatrzymywała się ani na chwilę, jej najemnicy siekli lojalistów toporami i mieczami nie napotykając na większy opór i choć kilku z Piratów zostało rannych, wyrównali to sobie z nawiązką, wybijając oddział Marines do nogi.
    Hasnadera upewniła się, że żaden z Dark Angels nie wstanie i skierowała swój oddział z powrotem na południe, gdzie właśnie rozbrzmiewały pierwsze uderzenia orkowych toporów o pancerze Terminatorów Grey Knightów. 


Nemesis pojawia się na horyzoncie, Piraci Chaosu wiedzą już, że zwycięstwo nad tym kolosem nie przyjdzie łatwo.


Czempion Greeshnak rozgląda się po polu bitwy ze swojego Rhino, oceniając sytuację i wybierając potencjalne cele do ataku.

Nagle, na zachodzie pojawia się oddział motocyklistów Dark Angels, najbliżej znajduje się oddział Mercenaries czempionki Hasnadery, która na rozkaz zawraca, by osłonic czołg Legionu przed podstępnymi lojalistami.


Dark Angels mają kłopoty z pokonaniem ciężkiego terenu, a ich ostrzał okazuje się niecelny.

Hasnadera i jej Piraci Chaosu z różnych zakonów, dopadli w końcu oddział lojalistów. Krew jednych, jak i drugich bryzga niczym z fontanny.

Karkoskremt razem z Grotami ostrzeliwuje lojalistów z ukrycia. Po lewej Pełzismród goni swoich chopaków do bitki, po prawej kultyści usiłują przedrzeć się przez lej po bombie. Z dołu nadchodzi oddział zdradzieckich Dark Angels, którym przewodzi sam Cypher.

Groty zaszarżowały, jednak poniewczasie ich poganiacz zorientował się, że jego oddział nie do tego służy.

Dark Angels z ironicznymi uśmiechami witają nadciągające małe pokraki.

Cypher i jego podkomendni wypatrują słabego punktu w szeregach lojalistów, by z jak największą precyzja uderzyć i zniszczyć.

Tym czasem, walka rozkręca się na dobre, a do zamieszania dołącza się Pełzismród i jego chopaki.

Lojaliści walczą dzielnie, jednak nie mają pojęcia co ich czeka. Morze wojowników Chaosu i orków zbliża się ze wszystkich stron.

Groty przegrywają starcie i uciekają do tyłu, by już do końca gry nie wyścibić nosa z za bezpiecznych ruin przytulnego domku.

Dark Angels nie mają czasu na odetchnięcie, z prawej muszą odeprzeć oddział orków, a w pobliżu czai się najgorszy ze znanych im przeciwników.

Impet uderzenia wytrącił Cyphera z równowagi i runeli z Solarianem na ziemię szamocząc się i okładając pięściami. Zdrajca wstał jako pierwszy dobywając miecza. Sierżant weteranów rozpaczliwym wzrokiem szukał swojej broni, która wypadła mu gdzieś podczas uderzenia w heretyka. Cypher zamachnął się obsydianowym ostrzem, jednak zostało ono zablokowane przez Crozius Arcanum. Gauruvius włączył się do bitwy wraz z oddziałem najlepszych wojowników piątej kompanii Baltazara. Kapelan grzmotnął Cyphera w szczękę opancerzoną rękawicą, a gdy ten upadł rzucił się na niego. Walka z Ignisem dużo go kosztowała jednak ranny heretyk nie miał zamiaru dać się pokonać. Kolejne ciosy Gauriviusa spadały na niego z szybkością błyskawicy. Cypher początkowo parował wszystkie jednak kolejne zaczęły przebijać się przez jego gardę. Upadły poczuł, że zbliża się chwila jego porażki. Huk i dym zasłoniły pole widzenia Gauriviusa,a gdy rozpłynęły się po Cypherze nie było śladu.

Weterani piątej zostawili walkę z upadłym kapelanowi śledczemu, sami wspomagając Gregoriusa oraz przyjmując szarżę dużego oddziału kultystów, który z nienacka wyłonił się z pobliskiego krateru. Do walki włączyła się także drużyna devastratorów opuszczając bezpieczne schronienie zrujnowenego magazynui wiążąc się w walce z orkami. Weterani zebali krwawe żniwo zmuszając wyznawców morcznych bogów oraz orków do ucieczki.

Gregorius Matillon pognał za uciekającymi marines chaosu, gotów sprzedać swe życie najdrożej jak potrafił. Jak się spodziewał, marines szybko zebrali się po zorganizowanym odwrocie. Mimo ich postawy oddział kultystów uciekający obok, nie przerwał swojego odwrotu. Kilkunastu marines ze zdziwieniem wpatrywało się z stojącego przed nimi Gregoriusa. Unieśli boltery gotowi naszpikować śmiałka pociskami bolterów.
Stójcie! Ten pies jest mój! - nienawistny głos rozkazał swemu oddziałowi. Z wnętrza oddziału wyłonił się czempion uzbrojony w rozświetlaną purpurowymi wyładowaniami rękawicę energetyczną.
Twe serce złożę w ofierze Czwórce kundlu! - zawył rzucając się do ataku.
Gregorius zageagował błyskawicznie, unikając niezgrabnego ciosu chaotyka, a następnie kolejnego. Czempion zbyt niezgrabnie władał swoją bronią, a jego stylu walki, finezję zastąpiła brutalna siła. Weteran uniknął kolejnego ciosu. Uznał, że czas zakonczyć to przedstawienie. Bioniczna dłoń zacisnęła się na rękojeści piłomiecza. Cios padł szybciej niż chaotyk mógł się spodziewać, podcinając mu kolano. Czempion osunął się na ziemię w bolesnym klęku. Drugi cios spadł na ramię dzierżące rękawicę. Zęby miecza wbiły się do połowy barku. Brocząc krwią czempion wybełkotał jakieś bluźnierstwa w stronę weterana. Gregorius obszedł ceremonialnym krokiem swoją ofiarę, upewniając się, że wszyscy marines widzą dokładnie jego dzieło. Gdy uznał, że nadszedł jego kres, i dość napawania się zwycięstwem, potężnym zamachem odciął czempionowi głowę. Krew znów trysnęła na jego pancerz a dźwięk wystrzałów z kilkunastu bolterów był ostatnim jaki usłyszał.

Ostatnio edytowany przez Avatarofhope (2012-11-13 21:29:30)

Cestus, jeden z trzech braci wysłanych przez lorda Kancera, do pomocy Piratom Chaosu, miał za zadanie dopilnować, żeby siły Legionu nie były traktowane jak mięso armatnie. Cestus, podobnie jak jego dwaj bracia Gulmanar i Azarel, byli czempionami w szeregach wojowników nurglowego Daemon Princa Kancera. Legion nie był tak elitarny jak potężna armia Piratów Chaosu, dlatego zwykli czempioni, którzy wśród Marines byli po prostu dowódcami oddziałów, w Legionie zajmowali najwyższe stanowiska zaraz po lordzie.
    Cestus jak dotąd nie miał żadnych obiekcji, co do traktowania jego jednostek przez Piratów, owszem, oddział mutantów, którym dowodził z wielką mutantką Szidell, był wysunięty na czoło muru jednostek, utworzonego przez dowódców sojuszu, jednak mutanci byli oskrzydleni przez dwie zgraje orków, które bez wątpienia szybciej dorwą się do walki, skupiając na sobie uwagę potencjalnych wrogów. Czempion układał sobie plan działania, w razie gdyby sprawy poszły złym torem, co jak co, ale on nie miał zamiaru ginąć za Unfeelinga, mimo to wszystko, co ten uczynił pozytywnego dla lorda Kancera.
- Mistrzu, ludzie w zasięgu wzroku.
Szidell poinformowała swego dowódcę, sycząc przez zaciśnięte kły. Mutanci zawsze uważali ludzi za coś odmiennego od nich samych, mimo że najczęściej sami byli w połowie ludźmi.
    Cestus spojrzał w kierunku wskazanym przez towarzyszkę, gdzie na horyzoncie pokazały się dwa pojazdy i trzy piesze jednostki przeciwnika. Czempion przyjrzał im się dokładniej, wyostrzając wzrok, dzięki zamontowanym w hełmie implantom. To byli Grey Knights, stworzeni do walki z Chaosem, wykuci w ogniu bitew z pomiotem upadłych bogów. Cestus wiedział już, że będzie ciężko. Tymczasem, banda orków z jego lewej strony ruszyła do ataku, prawdopodobnie nie dostali żadnego rozkazu, ale czempion podejrzewał, że Piraci doskonale liczyli się z tym, jak na polu bitwy zachowają się zielonoskórzy i chyba właśnie o to im chodziło.
    Orki wyjąc wściekle i strzelając w powietrze ze swoich improwizowanych broni, pobiegli w kierunku Space Marines, taplając się po kostki w błotnistej mazi, pokrywającej całą okolicę.
Do walki ruszyło też dziesięciu Noobów z prawej flanki i tak jak Cestus podejrzewał, to na nich wróg skupił ogień swojej najcięższej broni.
    Nagle powietrze rozdarł przeraźliwie głośny ryk, a ziemia zaczęła drżeć w rytm czyichś kroków. Wszyscy, nawet zdumieni orkowie przystanęli na chwilę, by spojrzeć z zaciekawieniem na wschód, gdzie potężny Dreadnought Piratów rozwalał na kawałki Land Raidera lojalistów.
- Tamci nieźle się już bawią mistrzu. - Zaśmiała się Szidell.
- Tak, tym lepiej dla nas. Ruszajmy za zielonoskórymi, stanowią doskonałą tarczę  i być może zrobią dla nas brudną robotę.
Chyba tylko Szidell z pośród stojących najbliżej mutantów zrozumiała, o co chodziło czempionowi. Reszta potępionych zaczęła głośno ujadać, wyć, kwękać i muczeć, w zależności od możliwości i predyspozycji fizycznych.
    Cestus trzymał się z tyłu pochodu, nie miał zamiaru ginąć w przedbiegach, za sprawą zbłąkanej kuli. Cenił swe życie i miał związane z nim daleko idące plany, w których nie było miejsca na chwalebną śmierć w imię obcego Daemon Princa.
Jednak walka zbliżała się nieubłaganie, a z nią ryzyko. Przed sforą mutantów, z jednego z wielkich lejów po bombie, które były pozostałością dawnej działalności sił Imperium na Eryd 210, wyszli odziani w szare pancerze Space Marines.
    Zaskoczenie trwało tylko kilka sekund, po których mutanci zaczęli zygzakiem biec w kierunku dobrze osłoniętego wroga. Grey Knights musieli rozdzielać ogień na orków i Legionistów, jednak mimo to, wielu spośród wojowników Cestusa padło trupem, rozszarpanych przez przeklęte bronie łowców demonów. Sytuacja wyglądała nieciekawie, orki z lewej szarżowały właśnie na zbliżający się od południa oddział Terminatorów, a Nooby z prawej, ugrzęzły w ruinach jakiejś kamienicy i były wystrzeliwane przez lojalistów jak kaczki. Czempion musiał podjąć jakąś decyzję, jeśli chciał zminimalizować straty.
- Ikony! - Syknął w eter, zapominając, że żaden z mutantów nie miał przy sobie łączności.
- Niech wam ropień pęknie w głowie, ikony do cholery! - Dopiero głośny krzyk podziałał i dwóch mutantów z ikonami pana rozkładu, osadzonymi na obleśnych sztandarach, zaczęło aktywować amulety przywołania.
    Powietrze naelektryzowało się niesamowicie w okolicy, gdy po obu stronach hordy mutantów, otworzyły się dziury w przestrzeni. Przez ziejące nieprzeniknionym mrokiem portale, na Eryd 210 zaczęły wpływać fale Warpu, materializujące się w postaci szkaradnych istot, które bez zastanowienia rzuciły się na wrogów swych przywoływaczy.
    Portal z którego wyszło kilku Plaguebearers, otworzył się nieco za daleko na zachód i w najbliższej przyszłości raczej nie mogło być mowy o ich wykorzystaniu do walki, czy choćby do obrony, ale przed samymi mutantami, z Maelstormu wyskoczyły Furie, które w towarzystwie szumu swych skrzydeł, spadły na Grey Knights siedzących w leju po bombie.
    Cestus zaśmiał się z radości, te szkaradne stwory dały mu cenne sekundy, dzięki którym mutanci dopadną zajętych walką Marines. W innym przypadku, starcie mogło okazać się bardzo przewidywalne i jednostronne. Demony rzuciły się do gardeł strzelających do nich ludzi. Ich wielkie skrzydła trzepotały dziko, przeszkadzając walczącym, przewracając ich na ziemię samym podmuchem i ogłuszając tych, którzy heroicznie, lub z głupoty nie założyli hełmu na czas tej bitwy.
Marines cięli swoimi halabardami na lewo i prawo, zawsze trafiając albo w kończynę, albo w skrzydło wroga, jednak taka ciasnota ograniczała ich ruchy i powodowała, że często zamiast swych uświęconych broni, musieli walczyć pięściami, lub nożami.
    Furie górowały siłą nad swoimi przeciwnikami, co chwila któryś z demonów porywał lojalistę w powietrze, by zrzucić go z kilku metrów na błotnistą ziemię i pikując wbić się pazurami w jego gardło lub podbrzusze. Jednak determinacja, wyszkolenie i ilość Marines wzięła górę nad dziką i nieokiełznaną sforą plątających się odnóży i skrzydeł. Coraz częściej Furie kończyły przyszpilone do ziemi halabardą bądź mieczem i rozpływały się w powietrzu, wracając swym niematerialnym jestestwem do immaterium. W końcu krater opustoszał, a pośród Marines ostała się tylko jedna Furia.
    W tym właśnie momencie, do walki włączyły się mutanty, wywijające nad głowami wszelkiego rodzaju bronią improwizowaną. Na ich czele biegła Szidell, która swoimi szczypcami torowała sobie drogę, roztrącając pałętające się pod jej nogami stwory. Cestus trzymał się nieco z tyłu, wolał asekurować się i skoncentrować na obronie, walkę o zwycięstwo zostawiając swoim podopiecznym, zresztą, Szidell radziła sobie doskonale.
    Mutantka sycząc jak rozsierdzony wąż, szczerzyła ostre zębiska do swoich wrogów. Pierwszą jej ofiarą był ranny Space Marines, który nie miał siły, by utrzymać halabardę w dłoniach. Szefowa mutantów chwyciła wielkim, kościanym szczypcem głowę nieszczęśnika i gwałtownym ruchem wyrwała ją z reszty jego ciała. Jego bracia, widząc ten horror i górującą nad wszystkimi postać potwora, rzucili się z determinacją i chęcią zemsty. Szidell sparowała pchnięcie długiej broni pierwszego lojalisty, jednocześnie chwytając drugiego lewym szczypcem i przyciągając go do siebie z całej siły.
    Impet uderzenia zaskoczył Grey Knighta, który z niedowierzaniem spoglądał na swój napierśnik, nadziany na osiem kościanych pseudo odnóży, wyrastających gdzieś z pleców mutantki. Chaośniczka zrobiła krok do tyłu i jeszcze mocniej przytuliła szarpiącą się ofiarę. Pierwszy z Marines nie był w stanie uderzyć na tyle celnie, by nie trafić swego brata, jego konsternację i wahanie Szidell wykorzystała momentalnie. Wcelowała pistolet boltowy, trzymany w trzeciej ze swych czterech kończyn i posłała dwa pociski w stronę zaskoczonego przeciwnika. Eksplozje pocisków odrzuciły lojalistę do tyłu, Marine zatoczył się i nadział na dwie włócznie, których właściciele stali za nim i rechotali potępieńczo.
    Szidell cofnęła kościane kolce do tyłu, a przyszpilony do niej Marine zsunął się z nich i upadł na kolana, brocząc obficie krwią z wielkich ran. Mutantka chwyciła oboma szczypcami jego ręce i warcząc z wysiłku wyrwała jedną z nich z tułowia Grey Knighta. Szkaradna kobieta przestąpiła nad konającym, a za nią momentalnie pojawiło się trzech mutantów, którzy zaczęli się pastwić nad bezbronnym lojalistą. Szidell brnęła dalej w głąb krateru, siekąc szczypcami to w jedną, to w drugą stronę, a za nią pozostawała sterta drgających ciał.
    Cestus z zadowoleniem patrzył, jak jego podwładna sieje zniszczenie dookoła, dotychczas udało mu się uniknąć walki, lecz wspierał czynnie mutantów, posyłając między walczących celne pociski ze swojego pistoletu. Nagle z walczącego tłumu oderwało się trzech Marines, którzy bardzo sprawnie rozprawili się z atakującymi ich maszkarami. Grey Knights bez zastanowienia skierowali się ku czempionowi mając nadzieję, że jeśli go powalą, mutanci się załamią i uciekną w popłochu.
Cestus odpiął z magnetycznego zaczepu swój topór i uniósł go lekko przed sobą, celując w nadchodzących Marines.
    Lojaliści byli szybcy i zdeterminowani, zgrani w walce zespołowej, działali jak jednolity mechanizm, maszyna do zabijania, której przeznaczeniem była likwidacja takich abominacji jak Cestus. Chaotyk skupił się na obronie, parując ciosy brzęczących energią halabard. Przez chwilę oceniał potencjał przeciwników i ich umiejętności, usypiając tym nieco czujność atakujących.
    Nagle zerwał się do gwałtownego kontrataku, by udowodnić młodym zapaleńcom, że przewyższa ich swymi umiejętnościami o co najmniej kilkaset lat. Pierwszemu lojaliście wpakował  kulę z pistoletu prosto w twarz, pozbawiając go życia w przeciągu sekund. Kolejny skonał zaraz potem, niemal przecięty w pół, ociekającym szlamem toporem. Cestus wyrwał dymiące ostrze z ciała wroga, krew wrzała na nim, mieszając się ze żrącą substancją, o której pochodzeniu niewielu chciało by mieć pojęcie. Ostatni Grey Knight uniósł halabardę, by obronić się przed nadchodzącym gradem ciosów i mimowolnie cofnął się do tyłu, gdzie czekały na niego ostrza włóczni chichoczących mutantów.
    Czempion nie zwlekał, doskoczył do Marine i dwoma potężnymi cięciami odrąbał jego ręce,   pozostawiając broczącego kalekę, dla słabszych mutantów, szukających łatwego celu.
Walka była skończona, Szidell rozrywała na strzępy ostatniego lojalistę, a przerzedzona nieco horda zaczęła wspinać się po stromiźnie krateru, w kierunku kolejnego przeciwnika.
    Tym razem mutanci również mogli mówić o szczęściu i opiece samego Nurgla nad ich parszywymi losami. Ich kolejnymi ofiarami byli Terminatorzy Grey Knights, którzy właśnie zostali zaszarżowani przez bandę kilkudziesięciu orków. Wśród lojalistów był dumny Librarian, który wyśpiewywał jakieś mądre słowa, by pokrzepić swoich braci, dla mutantów były to po prostu jakieś jazgoty, jednak Cestus zdawał sobie sprawę, że tym razem walka nie będzie łatwa, a być może nawet, skończy się porażką sojuszu. Cała nadzieja była w walecznych orkach, którzy chyba nigdy nie przejmowali się podobnymi szczegółami.
    Szidell zaszarżowała z dziką furią między tłoczących się orków, jednak aby dobrać się do lojalistów, musiała by usiec co najmniej tuzin zielonoskórych. Tym samym, szarża mutantów została przystopowana i pozbawiona impetu. Jednak orki radziły sobie doskonale, co prawda, na jednego powalonego Terminatora, ginęło ich pięciu, lub sześciu, ale Grey Knightów było tylko sześciu, a dzikich orków co najmniej pięć razy tyle.
    Mutanci z włóczniami wysunęli się na czoło hordy, wspierając sojuszników z tylnego szeregu. W końcu zrobiło się trochę miejsca, a jedynym walczącym po stronie lojalistów, został potężny Librarian, który ostatecznie został powalony przez napierających mutantów, którzy dźgając i tłukąc go jak popadnie, przetoczyli się przez niego jak fala przypływu. Niestety, w tym starciu zmieciony z powierzchni ziemi został cały oddział orków i mutanci nie mieli już kim się osłaniać.
- Mistrzu, ludzie na zachodzie wyleźli ze swoich puszek! - Szidell ostrzegła Cestusa, jednak nie miało to większego znaczenia. Mutanci musieli jak najszybciej pokonać odległość dzielącą ich od wrogiego oddziału. Grey Knights, którzy wysiedli z transporterów bojowych Razorback, byli uzbrojeni po zęby w śmiercionośną broń zasięgową i kwestią kilku chwil było, jak zaczną siać zniszczenie w szeregach mutantów.
- Biegiem! - Rzucił głośno czempion do swoich zdziesiątkowanych wojowników, którzy nie mając pojęcia co to lęk, rzucili się niczym sfora dzikich psów na swoją ofiarę.
    Niestety, horda musiała przebyć dosyć długi odcinek, najeżony zwałami gruzu i lejami po bombach, co bardzo spowolniło Legion, jednocześnie dając jego wojownikom dosyć skuteczną ochronę. Dużą rolę w nadchodzącemu starciu, odegrały też demony Nurgla, które wcześniej wyszły z nieco zbyt daleko otworzonego portalu, a teraz wlazły prosto pod lufy wściekłych lojalistów.
- Dzięki ci o panie rozkładu, za te cuda, które dla nas dziś czynisz! - Krzyczał Cestus, jednocześnie śmiejąc się chrapliwie i poganiając swoich podopiecznych, by zwiększyli wysiłek i szybciej maszerowali.
    W okolicy pojawił się też oddział Marines Piratów Chaosu, któremu przewodziła wielka czempionka, a z prawej flanki nadciągała zgraja Possessed Marines, którzy wysiedli z transportera i również starali się wykorzystać osłonę Plaguebearers. Cestus miał powody do zadowolenia, w najgorszym przypadku sam zwiąże walką Space Marines, a w chwilę później otrzyma potężne wsparcie od sojuszników.
    Tymczasem mutanci wygramolili się z ostatniego krateru, który stał im na przeszkodzie do strzelających bez przerwy Grey Knights. Jednak przebiegli lojaliści cofnęli się za ruiny roztrzaskanej stacji kolejowej i nadal bezkarnie ostrzeliwali wyjących ze złości mutantów.
- Bokiem, ominiemy dworzec z prawej, ruszać się! - Wrzasnął Cestus, wskazując lufą pistoletu wąski przesmyk, którym można było w miarę szybko skrócić dystans między mutantami a wrogiem. Niestety, jak na zawołanie, w przesmyk z impetem wjechał Razorback lojalistów, tarasując tym samym drogę. Wieża pojazdu obróciła się w kierunku nadbiegających Possessed Marines, a zamontowane na niej ciężkie boltery, zaczęły pluć świszczącą śmiercią, która dopadła kilku Chaotyków, spowalniając ich szarżę.
    Cestus musiał szybko zmienić decyzję i rozkazać mutantom przedzieranie się przez dworzec. Oddział znowu ugrzązł między stertami gruzu i złomu, lecz po raz kolejny okazało się to zbawienne, bo lojaliści mieli przez to utrudnione prowadzenie ognia.
Choć trudno było w to uwierzyć, mutanci przebrnęli przez dworzec i przetrwali morderczy ostrzał wroga, którego w dzikim szale w końcu zaszarżowal. Grey Knights stracili swój atut i teraz musieli walczyć wręcz. Jednak do tego zostali stworzeni i dobrze o tym wiedzieli. Na czoło szeregu lojalistów wyszedł jeden z nich, wznosząc w górę swój oręż i wykrzykując jakieś klątwy w stronę nacierających. Jasnym było, że śmiałek wyzywa na pojedynek przywódcę mutantów, licząc na to, że pokona Marine Chaosu, przechylając szalę zwycięstwa na swoją stronę.
    Cestus miał nadzieję, że nie dojdzie do podobnej sytuacji, jednak było by hańbą, gdyby odrzucił wyzwanie. Uniósł w górę swój oblepiony muchami topór, by odpowiedzieć na wyzwiska Grey Knighta, gdy wtem wyskoczyła przed niego Szidell i z dzikim wrzaskiem rzuciła się na bohaterskiego Space Marines. Cestus już miał gromkim krzykiem wyrazić swoje niezadowolenie i doprowadzić do porządku szaloną mutantkę, powstrzymał się jednak zrozumiawszy, że to nie miało sensu. Maszkara spadła na Marine niczym grom z jasnego nieba, trzaskając kleszczami po jego naramiennikach, jednocześnie wypruwając mu wnętrzności całym magazynkiem kul, wystrzelonych z pistoletu. Lojalista nie był dłużny, lufa jego broni dymiła, a oręż którym walczył, pokrył się dymiącą krwią mutantki.
    Niedaleko eksplodował Razorback, to Greeshnak i jego Possessed Marines oblepiwszy meltabombami upierdliwy pojazd, wysadzili go w powietrze. Podobny los, spotkał po chwili drugi z pojazdów, którym zajęli się Mercenaries i ich waleczna czempionka Hasnadera. Cestus i jego mutanci byli bezpieczni, sojusznicy za chwilę pojawią się ze wszystkich stron.
Nagle czas zatrzymał się w miejscu, czempion z niedowierzaniem patrzył, jak Szidell chwyciła szczypcami naramienniki przeciwnika, by z całej siły przytulić go do siebie i swoim wyćwiczonym sposobem nadziać go na kostne wypustki. Niestety, lojalista w porę zorientował się co mu grozi, lecz wiedząc że nie uda mu się wyszarpnąć ze stalowego uścisku, po prostu wysunął ostrze przed siebie i pozwolił, by mutantka nadziała się na nie. Oboje znieruchomieli, osunęli się na ziemię i upadli w błoto.
    Czas ruszył z powrotem, Cestus zawył jak opętana bestia, mutanci wznieśli bojowe okrzyki, wzmocnione chęcią zemsty i rozszarpywania na strzępy. Każdemu ten dźwięk zmroził by krew w żyłach, niektórzy ze strachu pewnie by uciekli, jednak nagle wydarzyło się coś potworniejszego, coś co zmusiło mutantów do ucichnięcia i skulenia się, coś, co skurczyło żołądki znanych z niezłomnej odwagi Grey Knights.
    Wyjąc przeraźliwie, w towarzystwie niosącego trwogę dźwięku spaczonych przez Warp silników, na tyły lojalistów spadł niewielki oddział Raptorów Piratów. Impet z jakim uderzyli o ziemię, powalił zarówno kilku Marines, jak i najbliżej stojących mutantów. Pięciu Raptorów bezceremonialnie zaczęło rzeź, nie zważając na pałętających się sojuszników, ale najgorsze zniszczenie niosły pazury energetyczne ich czempiona.
    Cestus pierwszy raz w życiu widział na własne oczy, jak legenda zachodniej części galaktyki  walczy. Chaotyk miał wrażenie, że patrzy na wcielenie samej śmierci, morderczo szybkiej, zwinnej i wściekłej. Ten widok na długo zapadł w pamięci Cestusa, jak i fakt, że swoje życie zawdzięczał samemu Karmazynowi, biesowi łowczemu Keina Unfeelinga, istocie, której sprzyjali chyba wszyscy bogowie, obdarowawszy go najwspanialszymi mutacjami i nieśmiertelnością.
Nim czempion Legionu zdążył powiedzieć jedno zdanie, lojaliści leżeli już pokotem na ziemi, rozszarpani na strzępy i poszatkowani z przesadnym sadyzmem.
- Zabierzcie Szidell, trzeba ją jak najszybciej zanieść do konowała! - Mutanci rzucili się do wykonania rozkazu, niemal tratując siebie nawzajem. W końcu unieśli ciało nieprzytomnej szefowej i pognali w stronę miasta.
    Cestus rozglądnął się dookoła, w okolicy nie było już żadnego wroga, zachodnia flanka została oczyszczona i utrzymana. Na tej części frontu sojusz odniósł miażdżące zwycięstwo.



Czempion Cestus, dzierżący swój spowity zarazą topór, stoi u boku szefowej mutantów. Oboje planują, jak wykorzystać otaczające ich orki do osłonięcia własnej przeprawy przez pole bitwy.

Nagle z pobliskiego leja po bombie, odzywa się kanonada wystrzałów. Grey Knights zasadzili się w bezpiecznym kraterze i z morderczą precyzją eliminują biegnących w ich stronę Noobów.

Mutanci otwierają portale, dzięki którym przywołują stada demonów na pole bitwy. Rozszalałe Furie wpadną zaraz do krateru niczym sztorm, zajmując walką podstępnych Space Marines.

Mutanci panicznie usiłują dobrać się Marines do skóry, jednak ci, cofają się ostrzeliwując Legion.
W centrum widac osamotnionego Plaguebearera, który radośnie dzwoniąc dzwoneczkiem, biegnie w kierunku wszystkiego co jeszcze nie spaczone chorobami papy Nurgla.

Mutanci w końcu związali walką jeden z ostatnich oddziałów lojalistów, z prawej czempionka Hasnadera i jej Mercenaries szykuje się do szarży na plującego ołowiem Razorbacka. Za oddziałem mutantów, skradają się Raptorzy, którzy chcą uzyskać efekt zaskoczenia i spaść na wroga z powietrza.

W tym momencie na ziemię pada Szidell, ulubienica mutantów i ich najwspanialsza szefowa. W chwilę potem, do walki włączają się Raptorzy pod dowództwem szalonego Karmazyna. Starcie kończy się niesamowitą masakrą.

-

Szybki zwiad, dla tych marines okazał się ostatnią misją w ich życiu, gdy spadli na nich z nieba orkowie, latający na rakietowych...rakietach.

Mistrz trzeciej kompanii Orias i jego weterani, w tle Razorback siejący śmierć wśród zielonoskórych.

Stormboyz atakują kolejną ofiarę, tym razem jest to transporter opancerzony.

Zombi, grupa dymiących i hałasujących maszyn, oraz horda orków zbliżająca się do pozycji lojalistów.

W obliczu takiego zagrożenia, Dark Angels opuszczają schronienie, by dzielnie stawić czoła przeciwnikowi.

Wrzask pierzchających bytów osnowy, towarzyszył materializacji srebrzystej drużyny paladynów. Gwardia przyboczna Anaseriana przybyła na pole walki w samą porę aby stawić czoła Keinowi. Tuż po pojawieniu się oddział jak jeden mąż wystrzelił salwę ze swoich szturmowych bolterów w stronę szarżujących nań demonetek. Błogosławiona amunicja szarych rycerzy zdziesiątkowała diabelski pomiot odsyłając je z powrotem do dziedziny chaosu, akurat w porę aby przygotować się na przyjęcie ataku Keina i jego przybocznych.
Wróg był straszliwy. Dziesiątki lat doświadczenia bojowego zakonnej elity nie wystarczyły, aby uchronić pierwszego z paladynów przed rozpruciem demonicznego miecza władcy chaosu. Jego poświęcenie dało czas pozostałym braciom na związanie walką złowrogich terminatorów, a wymiana ciosów między adwersarzami przybrała rozmiary odwiecznej i pełnej nienawiści walki dobra i zła. Marius Vaxillion powalił jednego z czempionów Keina swym psionicznym kosturem i uniknął rękawicy energetycznej kolejnego, wypalając w niego serię z boltera. Atak ten nie uczynił jednak najmniejszej szkody wyznawcy chaosu i dwaj adwersarze szykowali się do kolejnej wymiany ciosów. Rękawica energatyczna terminatora spadła na aptekarza z siłą rozpędzonego meteorytu. Marius szepcząc słowa tajemnej modlitwy zawierzył mocy swojego kostura uwalniając moc pola siłowego, które powstrzymało atak wroga. Chaotyk wykrzykiwał w swym plugawym i dawno wyklętym języku modlitwy do mrocznych bóstw, by te pozwoliły mu przebić się przez osłonę paladyna. w akompaniamencie iskier Marius zaczerpnął odrobiny mocy osnowy. Biała iskra zmaterializowała się przed twarzą aptekarza przybierając rozmiar płomienia aż wreszcie sporych rozmiarów kuli białego ognia. Marius cisnął w przeciwnika białym ogniem, wywołując niewielki wybuch spowijający wroga słupem płomieni. Czarny całun przesłonił przeciwnika, gasząc płomień i zmieniając go w kłębowisko dymu. Dymu z którego, po chwili z ostro poparzoną twarzą i grymasem bólu wyszedł terminator chaosu. Bracia paladyni walczyli z całą wiedzą, umiejętnościami i determinacją , jednakże natrafili na godnego przeciwnika. Na każdego poległego terminatora przypadał jeden szary rycerz. Chaos nie zamierzał tanio sprzedać życia swoich wyznawców. Wściekły ryk Keina ogarnął całe pole bitwy. Przez chwilę zarówno paladyni jak i chaośnicy zaprzestali walki, gdy potężny książę rozłożywszy swe smocze skrzydła skrzyżował swą nieziemską broń z Anaserianem w pojedynku, który miał zadecydować o losie Eryd.
Masa zombie wciąż napierała na odpierającą atak drużynę dowodzenia Oriasa. Mistrz ściął łeb kolejnemu już nieumarłemu. Dawno przestał liczyć, który to już powalony przez niego trup. Tuż obok niego Halix Norrant - kompanijny czempion uderzeniem tarczy roztrzaskał łeb jednemu z przeciwników, po czym niemalże natychmiast rozpłatał następnego. Mimo rzezi jaką Anioły urządzały przeciwnikom Orias nie był zadowolony ze swojego położenia.  Powinien być kilkadziesiąt metrów dalej w ruinach aby wraz z Gralienem wspomóc szarych rycerzy w odparciu ataku Keina, niestety horda z którą wdał się w walkę była nieustępliwa i przede wszystkim liczniejsza niż się spodziewał. Pan zarazy czuwał nad swoimi najpośledniejszymi sługami, a ich żywotność okazała się tak zaskakująca dla Oriasa, że przez dłużą chwilę rozważał wycofania się i pozostawienie sprawy zombich drużynie taktycznej i Fabrielowi. Porzucił tę myśl jednak, gdyż wrodzona duma dowódcy nie pozwalał mu na ten ruch.

Kanał komunikacyjny Oriasa zasygnalizował transmisję.
- Baltazarze! Dołącz do Graliena, potrzebujemy Cię!
Nowo przybyła na pole bitwy drużyna dowodzenia Baltazara skierowała się energicznie
w stronę pozycji Oraisa i kapelana, jednak na jej drodze stał pokaźny oddział orków.

Drużyna terminatorów Graliena wciąż ścierała się z zielonoskórymi burszujami. Pomimo powalenia w spektakularny sposób przez kapelana ich wodza, orkowie ani myśleli dać nogę z pola bitwy. Kryjący się za pierwszym szeregiem orczy medyk, dwoił się i troił używając co chwilę dziwnych medykamentów na swoich towarzyszach, wyciągając ich w ostatniej chwili ze szponów Skrzydła Śmierci. Sytuacja ta nie sprzyjała położeniu lojalistów. Gralien i jego oddział byli zdeterminowani aby wesprzeć walczących nieopodal szarych rycerzy, jednak z zajadłymi orkami na głowie nie wiele mogli zrobić. Kapelan przyłożył swoim crozius w klatkę piersiową najbliższego burszuja. Ten zatoczył się do tyłu, brocząc z uzębionej paszczy krwią. Zamroczony wzrok obcego powrócił jednak prędko do normy, a sam ork utrzymał bojową postawę, wyprowadzając własny cios. Nie dając wiary niezwykłej wytrzymałości przeciwnika Gralien przygotował się do sprowania ciosu. Wielka siekiera orka opadła o centymetry mijając bark kapelana. Ten w odpowiedzi odwinął się swoją bronią miażdżąc orkowi szczękę. Trysneła krew oblewając czarną zbroją Anioła. Pozbawiony połowy twarzy orczy wojownik zatoczył się znów w tył wprost na wspierającego ich medyka. Ten automatycznie wyciągnął nieporęczną ampułkę z żółtym płynem i niezgrabnie zaciągnął z niej do wielkiej brudnej strzykawki. Przygotowany medykament z pośpiechem wstrzyknął prosto w rdzeń kręgowy rannego orka. Środek zaczął działać niemal natychmiast. Wściekły ork ozdobiony dyndającą zakrwawioną żuchwą znów rzucił się na Graliena. Z lewej uderzenie młota energetycznego zmiażdżyło pierś innego zielonoskórego, pozostawiając dymiącą kupę połamanych żeber, krwi i mięśni - ranę z którą nawet utalentowany orkowy medyk nie mógł już sobie poradzić, pomimo tego walka przeciągała się w nieskończoność.
Pojedynek między Anaserianem a Keinem przebiegł szybciej niż Marius Vaxillion mógł się spodziewać. Demoniczny książę powalił kapitana, a oddział paladynów mimo zaciętej walki przegrywał starcie. Widząc broczące krwią truchło swego dowódcy Aptekarz w przypływie gniewu wyszedł naprzeciw demona. Uzbrojony w swój kostur i prawdziwe imię demonicznego księcia wyzwał go na pojedynek.

Kein Unfeeling wskazał mieczem jednego ze swoich Terminatorów, Chosen uniósł wysoko nad głowę złotą ikonę, przedstawiającą ośmioramienną gwiazdę Chaosu, osadzoną na wykonanej z czarnego metalu tyczce. Tuż obok Chaotyka, otworzył się wąski portal, z którego poczęły wybiegać wrzeszczące Demonetki.
    Książę już miał skierować swoich przybocznych, w kierunku walczących z orkami Dark Angels, gdy zupełnie niespodziewanie, pośród ruin po lewej stronie, zauważył nadchodzącego, nowego przeciwnika. Paladyni z zakonu Grey Knights kroczyli majestatycznie zrujnowaną ulicą, wypatrując przeciwników dookoła. Najwyraźniej zauważyli nadciągający orszak Keina, bo niezwłocznie skierowali się w stronę jego pozycji.
    Unfeeling sięgnął do umysłów Demonetek, nakazując im siłą swej potężnej woli, by bezzwłocznie zaatakowały nadchodzących lojalistów. Białolice maszkary wyjąc przeciągle, ruszyły biegiem prosto pod lufy Space Marines. Lojaliści nie namyślając się, otworzyli ogień odsyłając większość demonów z powrotem do Warpu. Niepocieszony Kein musiał pogonić swoich przybocznych, zmuszając ich do szybszego pokonywania gruzowiska.
    Chosen's oraz trzy ogary Daemon Princa otoczyli Space Marines, szykując się do zadawania bólu i śmierci, jednak ich rządzę mordu powstrzymał sam Kein, który donośnym, niskim głosem zakrzyknął.
- Jest pośród was, psy, choć jeden co nie boi się stanąć do uczciwej walki, sam na sam?
Zarówno lojaliści jak i Chaotycy milczeli, słychać było jedynie ciężkie sapanie Terminatorów i powarkiwanie ogarów.
- Zetnę ten twój plugawy łeb pomiocie i nabiję na bramę wejściową do mojego zakonu, ku przestrodze innych niewiernych nieudaczników takich jak ty!
Zakrzyknął jeden z Paladynów, wychodząc naprzeciw skrzydlatego monstrum.
    Keinowi ułamek sekundy zajęło, doskoczenie do uzbrojonego w połyskującą halabardę Marine. Opancerzone kolano Chaotyka z impetem uderzyło w pierś Paladyna, który musiał nieźle się natrudzić, żeby zachować równowagę. Kein nie poprzestał jednak na tym, wykonując kilka szybkich sztychów, swoim spragnionym dusz demonicznym mieczem. Lojalista z trudem uniknął kilku ciosów, jednak dwa z nich przebiły się przez jego pancerz jak przez masło. Daemon Princ widząc, że ma sporą przewagę szybkości, zdecydował się na bardziej zamaszyste ciosy.
    Potężnymi cięciami orał pancerz nieprzyjaciela, raz za razem pozbawiając go którejś z kończyn, gdy w końcu Paladyn zachwiał się na jedynej pozostałej nodze, Kein kopnął go z wykroku w pierś, posyłaj martwe już ciało prosto pod nogi pozostałych lojalistów.
- Miałem nadzieję na prawdziwą walkę! Tylko na to was stać? Co to miało być, czy to najlepszy spośród was?
Ta obelga zagotowała krew w żyłach Grey Knights, którzy wyśpiewując litanie do Imperatora, rzucili się na Chaotyków z wściekłością i determinacją lwicy, walczącej o życie młodych kociąt.
    Rozpoczęła się najbrutalniejsza z potyczek tej bitwy, czempioni Keina walczyli z niezrównaną siłą, wzmocnieni przez niezliczone mutacje, którymi obdarowali ich bogowie. Lojaliści bronili się z gracją i opanowaniem, wykorzystując każdy błąd przeciwnika, by precyzyjnymi pchnięciami halabard rozłupywać splugawione pancerze Terminatorów.
Wszystkie inne starcia, zdawały się być cichym szumem wiatru, głaskającego liście drzew, podczas gdy zmagania świty Keina i Paladynów, przypominały potężną, letnią burzę, która rozrywa niebo i ziemię wieczorem, po całym dniu sycenia się ich energią.
    Piekielne ogary Unfeelinga rzucały się na plecy Paladynów, zrywając hełmy z ich głów, kąsając dotkliwie i usiłując powalić opancerzonych Marines. Paladyni wirowali ze swoimi halabardami niczym jacyś tańczący wojownicy, a wszędzie gdzie ostrza ich uświęconych broni zetknęły się z żywym ciałem, pojawiała się śmierć i zbierała żniwo. Jednak setki lat toczenia bitew i uzyskane dzięki temu doświadczenie, zaczęły brać górę, Chaotycy nie przejmując się stratami, miażdżyli jednego Paladyna za drugim i w przeciągu sekund, starcie mogło skończyć się klęską dla lojalistów. Jeden z nich, postanowił spróbować do tego nie dopuścić i zdecydował się na desperacki krok, dumnym, choć nieco drżącym głosem starając się przekrzyczeć odgłosy bitwy.
- Jestem kapitan Anaserian, w imieniu boskiego Imperatora! Pomiocie z piekieł! Jeśli masz choć odrobinę odwagi! Stań ze mną do walki! Nie będzie miłosierdzia! Nie będzie litości! Tylko śmierć, twoja!
    Daemon Princ Kein Unfeeling spojrzał nienawistnym wzrokiem w kierunku, z którego doszły do jego uszu te zuchwałe obelgi. Był już w stanie, który jego generałowie pozwalali sobie nazywać „szałem demona”, więc nie miał nastroju na wymyślne wyzwiska, po prostu rzucił się do przodu, roztrącając brutalnie swoich Terminatorów.
Kapitan Paladynów ściskał oburącz swoją świętą halabardę, patrząc na nacierającą śmierć. Marines wytrenowanym sposobem opanował drżenie mięśni, spowodowane nadmiernymi emocjami, systemy pancerza terminatorskiego, wyregulowały puls obu szalejących serc kapitana, a strumienie chemikaliów wpompowane w żyły, tymczasowo usunęły skutki zmęczenia. Anasarian był gotów do zadawania bólu, ran i śmierci, tak jak to czynił przez dziesiątki lat swojego istnienia.
    Lojalista wyczekał na dogodny moment, gdy nadbiegający kolos był w najodpowiedniejszej pozycji i z niesamowitą gracją oraz szybkością, wykonał halabardą młynek nad głową i z całej siły ciął Unfeelinga przez opancerzoną pierś. Jarzące się niesamowitym blaskiem ostrze, uderzyło w demoniczna aurę niczym piorun, krzesząc fioletowe skry, które kaskadą spadły pod stopy Keina, zamieniając się w skrystalizowany spaczeń. Aura pękła, a paladyńskie ostrze brnęło dalej, przecinając prastary pancerz Chaosu, czemu towarzyszył zgrzyt, który wielu zwykłych ludzi mógł pozbawić rozumu i doprowadzić do szaleństwa. Nawet gotycki, zmutowany pancerz nie powstrzymał wibrującej broni, która zagłębiła się w końcu w ciało znienawidzonego wroga.
    Uderzenie to było niczym promień światła, który na ułamek sekundy wpada, by rozświetlić mrok, święte i błyskawiczne, niosące nadzieję i dodające otuchy. Jednak Daemon Princ, zamiast sczeznąć i paść trupem u stóp Anaseriana, zawył wściekle i spadł na lojalistę niczym rozszalały tajfun.
Kein był zaskoczony szybkością, z jaką jego przeciwnik posługiwał się przeklętym berdyszem, cios  który otrzymał, był wielkim zaskoczeniem i gdyby nie zmutowana bionika wypełniająca ciało księcia, nie obeszło by się bez długich miesięcy regeneracji.
    Kein runął do przodu, powalając impetem Paladyna, który przygnieciony wielkim cielskiem przeciwnika, nie był w stanie uniknąć przewrócenia się na plecy. Demoniczne ostrze czarnego jak noc miecza, zagłębiło się w obojczyku kapitana, przyszpilając go do ziemi, niczym wielkiego, lśniącego motyla. Unfeeling jak oszalała bestia, zaczął tłuc kościstą pięścią w napierśnik Marine, jednocześnie orając jego bok, ostrzami zdobiącymi zmutowaną, lewą dłoń.
    Chosen's patrzyli z podziwem na poczynania swego pana, jednak lojaliści nie podzielali ich entuzjazmu. Garstka Paladynów ze łzami wściekłości i żalu w oczach, patrzyła z niedowierzaniem, jak uskrzydlony potwór rozrywa płyty pancerza kapitana, rozrzucając je dookoła, jak bestia z nieokiełznaną siłą roztrzaskuje prastary hełm ich brata i przyjaciela, jak splugawione ostrza rozcinają pierś Anasariana, a szponiasta łapa Daemon Princa, wbija się głęboko w ciało i wyrywa zeń jedno z serc kapitana.
    Kein wyprostował się dumnie, unosząc do ust parujący organ i rechocząc donośnie zaczął pożerać go na oczach patrzących Paladynów. Unfeeling szybko skończył ucztę i wyrwał z ramienia kapitana swój demoniczny oręż, uwalniając zmaltretowanego lojalistę.
- Żyj żałosna istoto i obiecaj mi, że kiedyś znowu się spotkamy i nakarmisz mnie po raz ostatni.
Drgające ciało kapitana pozostało na ziemi, a żaden z Chaotyków nawet nie ważył się go tknąć. Nieprzytomne oczy Anasariana patrzyły nieruchomo przed siebie, prosto na garstkę Paladynów, rozszarpywanych przez rozjuszone i ośmielone zwycięstwem Keina, chaotyckie plugastwa.
    Daemon Princ posmakowawszy świętej krwi, nabrał sił i jeszcze większego wigoru do walki, już miał unieść miecz, by skrócić o głowę kolejnego lojalistę, gdy tuż przed nim stanął Apothecary z zakonu Grey Knights, ściskający w ręku jakiś artefakt, niemiłosiernie raniący oczy Keina.


Paladyni oskrzydleni przez Keina Unfeelinga i jego świtę.

Pojedynek na śmierć i życie, który miał zadecydować o losie całej bitwy.

Ostatnio edytowany przez Raziel (2012-12-17 11:33:31)

Kein musiał zasłonić oczy, blask bijący od płonącego Marine był nie do zniesienia, lojalista wykrzykując imię Imperatora, ostatkiem sił rzucił się w akcie desperacji i wielkiego poświęcenia, na uskrzydlone monstrum, górujące nad jego lśniącą sylwetką.
Unfeeling instynktownie wysunął przed siebie demoniczne ostrze, na którego brzeszczocie zalśniły zielonkawe runy. Oręż wydawał się być żywą istotą, śmiał się, pojękiwał złowieszczo, co chwila wykrzykiwał dziwne słowa i widać było, że aż rwie się do nacierającego Grey Knighta.
    Obie siły zetknęły się w końcu, czemu towarzyszył niemożliwy do opisania wrzask przeklętego ostrza, oraz potężna eksplozja światła, wywołana mocą Mariusa Vaxilliona, jednak tak samo, jak gwałtownie rozgorzały płomień na ciele Marine, tak samo szybko zniknęły wraz z nim, zamieniając się w smolisty obłok dymu, pochłonięty błyskawicznie przez demona zamieszkującego wnętrze czarnego miecza. Oddział Grey Knights przestał istnieć, a wyjący w szalonej ekstazie Chaotycy, bez zastanowienia rzucili się do przodu, gdzie czekał na nich kolejny wróg.
    Terminator Chaplain Gralien szybko otrząsnął się po tym, co chwilę przedtem dane mu było oglądać. Na jego oczach, Daemon Princ wraz ze swoją świtą, przeszli przez weteranów dziesiątek wojen jak przez masło, a sam przywódca Piratów Chaosu, wychodząc bez szwanku z potyczki, pokonał w brutalny sposób trzech wspaniałych wojowników. Chaplain poprawił chwyt na swym Crosius Arcanum i skupił się na najbliższym wrogu, którym wciąż byli niesamowicie twardzi orkowie.
Zielonoskórych zostało tylko czterech, jednak skutecznie blokowali Terminatorów Dark Angels i aby uniknąć zbliżającej się szarży Keina Unfeelinga, Gralien musiał szybko coś zrobić.
    Chaplain unikając ciosu wielkiego topora, zbliżył się do jednego z Nobów, potężnym tupnięciem zgniótł jego stopę, a gdy ork wyjąc z bólu się schylił, lojalista wyrżnął go w skroń łokciem, strącając z głowy hełm. Następnie błyskawicznym uderzeniem Crosiusa, Marine pozbawił orka połowy czaszki i potężnym ciosem pancernego barku powalił go na ziemie, gdzie czekała go śmierć, z ręki innego Terminatora, który wbił swoja rękawicę energetyczną głęboko w pierś xenos.
    Jeszcze trzech, Kein jest już blisko.
Gralien starając się dokładnie wycelować, strzelił w pysk kolejnego z Nobów, jednak ten, przeczuwając zamiary Marine, uchylił się i skoczył do przodu, chwytając za nogi lojalisty. Chaplain zachwiał się, jednak nie upadł, głownią Crosiusa zdzielił orka przez kręgosłup, starając się celować między pordzewiałe blachy jego prowizorycznej zbroi. Zielonoskóry wyprostował się gwałtownie, usiłując trafić w szczękę Terminatora, jednak budowa świętego pancerza uniemożliwiała przeciwnikowi takie zagranie i zamiast zyskać zaskoczenie i przewagę, ork wystawił swoje gardło na łaskę wroga.
Gralien wykorzystał to błyskawicznie, przystawił lufy stormboltera do krtani przeciwnika i nacisnął spust. Ciemna krew trysnęła w akompaniamencie wystrzałów, głowa martwego xenos poszybowała wysoko, by z nieprzyjemnym plaśnięciem wylądować na pobliskiej stercie cegieł.
    Jeszcze dwóch, czuć już wściekłość Keina.
Gralien wiedział, że sekundy dzielą jego oddział od fali śmierci, jaka zaraz miała zalać ruinę budynku, w którym walczył tak dzielnie z nieustępliwymi orkami. Chaplain wydał rozkaz, nie przemyślał go, ale na przemyślenie nie było w tej chwili czasu.
- Odepchnijcie ich! Po prostu ich odepchnijcie w imię najświętszego Imperatora!
Czterej Terminatorzy skupili się na defensywie, by osłabić czujność dwóch szalejących Nobów, co pozwoliło im w pewnej chwili, na szybką kontr szarżę i odepchnięcie orków kopniakami i zamaszystymi ciosami rękawic energetycznych.
- Ognia, ostrzelać Chaotyków bracia, nie pozwólcie im...
    Głos Chaplaina zagłuszył huk wystrzałów, Terminatorzy ustawili się w rzędzie, przyjmując postawy bojowe i wycelowawszy w nadciągającą zagładę, przywitali ją gradem pocisków rakietowych z terkoczących stormbolterów. Szarżujący Chaotycy również otworzyli ogień, ich kombiboltery ryczały jak rozszalałe bestie, fioletowe płomienie z miotaczy, otoczyły lojalistów śmiertelnym kręgiem, a promienie melt i kule plazmy rozrywały wszystko dookoła, wznosząc w powietrze tumany kurzu, gruz i kawałki starego wyposażenia tutejszych kwater.
    Kein Unfeeling znowu dał się ponieść emocjom, rozdrażniony zachowaniem podłego przeciwnika, postanowił ukarać go z największą surowością. Daemon Princ, wielkim wysiłkiem rozpostarł okaleczone skrzydła i wyskoczył w powietrze na kilka metrów, spadając na nieprzyjaciół niczym polujący jastrząb. Ziemia zadrżała, a kawałki luźno zwisających sufitów runęły w dół, zasypując okolicę stertami gruzu. Wszystko wkoło spowiły tumany kurzu, z których wyłoniła się wielka, uskrzydlona sylwetka.
    Gralien z trudem podniósł się z ziemi wspierając się na Crosiusie i błyskawicznie wycelował w stojącego kilka metrów przed nim Pirata. Stormbolter wypluł ze swych luf po dwa pociski i zamilkł. Kule eksplodowały na pancerzu Keina nie czyniąc mu żadnej krzywdy.
„Szlag by to trafił, nie teraz... Imperatorze pomóż na litość...”, pomyślał Chaplain i w tym momencie z wielkim hukiem za jego plecami, w ścianę budynku wjechał majestatyczny Land Raider Crusader, którego strzelcy nie oszczędzali amunicji.
    Potężne gniazda bolterów rozgrzewały się do czerwoności, wirujące lufy assaultcanona wystrzeliwały dziesiątki morderczych pocisków, a usadowiony na dachu pojazdu strzelec, co chwila uwalniał niszczącą energię kombimelty. Kanonada trwała wieczność, Gralien nie mógł się opanować, duma rozpierała jego pierś, a serca szalały z radości widząc, jak wszystko na co patrzył, zostaje pochłonięte przez niszczącą siłę gniewu Imperatora.
- To jest kara za pychę! - Krzyczał Chaplain.
- To jest zemsta za zdradę! - Grzmiące eksplozje nie ustawały, a świst melty wbijał się głęboko w umysł poprzez uszy.
- To jest nagroda od tego, dla którego poprzysiągłeś służyć onegdaj, by potem splugawić jego imię swoim kłamliwym językiem! Giń! Giń w morzu ognia zemsty Imperatora, obrońcy ludzkości i wszystkiego co święte, giń poczwaro Chaosu!
    Crusader w końcu umilkł i zapadła krótka cisza, którą zakłócały tylko odgłosy odpadającego ze ścian tynku. Chaplain usiłował przeniknąć wzrokiem chmurę kurzu, wzbudzoną przez kilogramy ołowiu, jednak to co ujrzał, zmyło uśmiech z jego ust niczym fala przypływu zmywa nieosłoniętą wydmę. Pośród obłoków pyłu, otoczony wyładowaniami świetlistej energii, której fioletowe rozbłyski przebiegały po jego ciele, stał Daemon Princ Kein Unfeeling. Potwór uniósł głowę, wyprostował się i wskazując czarnym jak noc mieczem Land Raidera, wymruczał niskim głosem.
- Zabrać mi to stąd.
    Piraci bez słowa rzucili się do ataku, kilku z nich, w towarzystwie piekielnych ogarów, związało walką pozostałych Terminatorów, a kilku dopadło do uświęconego pojazdu wżynając się w niego chainfistami. Kein podszedł powoli do oniemiałego Graliena, który w duchu zmawiał ostatnią modlitwę do Imperatora.
„Panie mój, jakże ja mam z tym walczyć, jak pokonać coś, czemu twój gniew najświętszy nie wyrządził żadnej krzywdy?”.
- Demonie! - Krzyknął Dark Angel, choć Unfeeling doskonale by go usłyszał, gdyby ten szepnął.
- Oto koniec twojej wędrówki, dziś, zaraz, padniesz martwy u mych stóp, a twoją duszę splugawioną, będzie osądzał nasz pan, jedyny i najświętszy!
    Daemon Princ wzruszył nieznacznie ramionami, zwracając się do lojalisty.
- Jesteś kolejnym dzisiejszego dnia, który mówi mi coś podobnego, przestań strzępić nadęty jęzor i pokaż na co cię stać w prawdziwej walce.
Gralien przełknął głośno ślinę, ale nie uległ panice, buńczuczny demon nie był w stanie go zastraszyć, a jego pewność siebie mogła dać Chaplainowi przewagę. Dookoła panował zamęt, Terminatorzy Dark Angels padali jeden po drugim, roznoszeni na strzępy przez rozjuszonych Piratów. Crusader został zmielony na miazgę i nie przypominał już dawnego, budzącego grozę narzędzia śmierci, a Chaplain Gralien, ściskając w dłoni Crosius, czekał na atak Keina.
    Unfeeling uderzył jak błyskawica, rąbnął na odlew ostrzami lewej ręki, by następnie z wielkim impetem ciąć za pomocą czarnego ostrza. Miecz zaczął wyć, znowu dając oznaki swojej niesamowitości i głodu, za każdym razem gdy natrafiał na uświęcony oręż wroga, wył niemiłosiernie, krzesząc snopy fioletowych iskier. Gralien zaledwie przez chwilę pomyślał o ataku i możliwej taktyce walki z tak wielkim wrogiem, jednak już po kilku sekundach przeszedł do defensywy i z wielkim trudem starał się uniknąć rozszalałych ataków.
     Kein kopnął do przodu  z wykroku, by zaraz potem uderzyć mieczem z góry, prosto w naramiennik Terminatora. Plastal pękła pod naporem brutalnej siły i wściekłego ostrza, nie pomogło nawet to, że Chaplain uniknął kopnięcia i zdołał wykonać własny, nieśmiały atak. Kein jednak nie martwił się obroną, całą nadzieję pokładając w swoim pancerzu, to pozwoliło mu szybciej i częściej atakować, a garda Graliena była coraz bardziej wątła. Nagle Marine w akcie desperacji rzucił się do tyłu i silnym ciosem stormboltera, skruszył pobliska kolumnę, która podtrzymywała resztki stropu w tej części ruiny.
    Unfeeling nie dał się zaskoczyć, choć spadający gruz oddzielił go na chwilę od przeciwnika. Pirat przeskoczył nad rozrzuconymi cegłami, spadając kolanami prosto na ramiona Terminatora. Chaplain zachwiał się i runął do tyłu, upadając ciężko na plecy. Na szczęście dla lojalisty, Kein ześlizgnął się po czarnym pancerzu Graliena i nie zdołał zadać żadnego ciosu, gdyż sam musiał walczyć o złapanie równowagi.
Chaplain przetoczył się niezgrabnie, wstając ślamazarnie i starając się za wszelka cenę dopaść do pleców przeciwnika, niestety, czujny Pirat zauważył to i rozkładając jedno ze swoich skrzydeł, uderzył lojalistę prosto w biodro, przewracając go ponownie.
    Kein rzucił się do przodu, uderzając wstającego z ziemi Graliena barkiem. Chaplain odrzucony impetem do tyłu, trzasnął o ścianę, która poddała się sile uderzenia i wadze Terminatora, rozlatując się na kawałki i krusząc. Gralien usłyszał jak jego pancerz pęka, a połowa systemów przestaje działać, jednak to nie zniechęciło go do walki. Wstał, otrząsnął się i wznosząc nad głowę swój Crosius, zaatakował ze zdwojoną siłą i szybkością.
- Dosyć tych banalnych przepychanek, twój czas dobiegł końca, giń zdrajco!
Kein nawet nie drgnął, gdy połyskujący Crosius zbliżał się do niego, jednak w ostatnim momencie, uskoczył do tyłu, jednocześnie wykonując obrót i z wielką siłą tnąc czarnym mieczem na odlew.
    Gralien był zaskoczony, patrząc na kikut swojej prawej ręki dzierżącej jeszcze przed chwilą święty stormbolter. Marine zawył i zaatakował ponownie, tym razem starając się po prostu trafić Chaotyka, bez względu na to z jakim skutkiem i w co. Kein uchylił się, kontrując dzikie uderzenie i wyprowadzając własne cięcie, które tym razem rozbiło lewy naramiennik lojalisty, odsłaniając jego uzbrojoną w Crosius rękę. Pirat chwycił nadgarstek przeciwnika, wbił prawe kolano w jego brzuch i głownią miecza uderzał mocno w hełm tak, by go roztrzaskać lub zrzucić z głowy właściciela.
    Dark Angel szamotał się wściekle, nie mogąc poradzić nic, na tytaniczną siłę przeciwnika. Terminator starał się kopać kolanami w boki Keina, jednak ten za każdym razem odsuwał od siebie kalekiego lojalistę, by po chwili samemu wyprowadzić cios lub kopnięcie. Osłabiony, broczący krwią, Gralien tracił nadzieję, która gasła w szybkim tempie, razem z życiem Space Marina.
    Kein wiedział już, że zwyciężył, chciał jednak pokazać wszystkim dookoła, że nie warto stawać mu na drodze. Uniósł słabnącego Graliena do góry za rękę i kilkoma ciosami miecza roztrzaskał jego napierśnik, następnie wbił czarne ostrze w trzewia Chaplaina, pozwalając by mieszkający w orężu demon, wysysał powoli duszę z konającego. Unfeeling wsadził swoją dłoń w ciało wroga, po czym wyrwał jedno z jego serc, by w kilku kęsach pożreć je na oczach wszystkich. To samo uczynił z drugim sercem Graliena, odbierając mu tym samym życie, w towarzystwie niesamowitego bólu i psychicznego cierpienia.
    W końcu stanął zwycięski nad zmaltretowanymi zwłokami i unosząc wysoko nad głowę demoniczny miecz, Kein Unfeeling zaryczał jak minotaur sprawiając, że wszystkie dźwięki w okolicy na chwile nieśmiało ucichły. Pirat rozglądnął się dookoła, szukając wyzywająco wzrokiem kolejnego śmiałka, który przełamał by strach i stanął naprzeciwko niego. Wróg zbliżał się, w akompaniamencie wyśpiewywanych modlitw i błogosławieństw, aniołowie zagłady odpowiedzieli na wyzwanie Daemon Princa i podążali niestrudzenie, by stawić mu czoła i zniszczyć, w imię boskiego Imperatora, w imię ludzkości, w imię Dark Angels.


Gralien i Terminatorzy Dark Angels w śmiertelnym starciu z resztką Nobów, w pobliżu Daemon Princ szykujący się do dzikiej szarży.

Majestatyczny Crusader przebija się przez zrujnowaną ścianę, by za chwilę dać wsparcie walczącym Terminatorom.

Kein ze swoją świtą wpadli do zrujnowanego budynku jak burza, z Land Raidera za chwilę nic nie zostanie, rozrywani na strzępy Terminatorzy lojalistów, będą musieli walczyć o życie ostatkami sił.

Górująca nad walczącymi sylwetka Keina Unfeelinga robi niesamowite wrażenie, nawet święty Crusader nie jest w stanie przyćmić potęgi i chwały Daemon Princa.

Kein zagląda w oczy Graliena, Chaplain z zakonu Dark Angels, za chwilę stoczy ostatni w swoim życiu pojedynek.

Gniew, furia i mrok - emocje czarniejsze od najstraszliwszych wizji piewców końca czasów przesłoniły myśli trójki bohaterów Mrocznych Aniołów. Chwila skupienia, gdy wzrok towarzyszy starał się przeszyć Keina Unfeelinga niczym świetliste lance eldarów wypalające dziury w czasie i przestrzeni wypełniając powietrze gorącem nienawiści, wydała się być wiecznością a dogorywająca wookół batalia jedynie marną otoczką dla mającego rozegrać się za chwilę starcia. Smutek i żal po stracie przyjaciela zlewały się w sercu i duszy Oriasa w bezkształtną masę złych emocji. Stoicki spokój i opanowanie, który był cechą wyróżniającą zakon wśród innych zeszło na odległy plan, dając się zniewolić negatywnym emocjom. Orias instynktownie zacisnął dłoń na rękojeści niebiańskiego ostrza, wykutego w ogniach Skały, z meteoru, którego nieprzewidywalny los rzucił na twierdzę Mrocznych Aniołów. Niepostrzeżenie uruchomił runę aktywacyjną, a cichutki dźwięk napływającej do ostrza mocy koił jego nadszarpnięte nerwy. Po prawicy Baltazar stał w pozycji obronnej z uniesionym , bliźniaczym do Oriasowego ostrzem w dłoni i wypowiadał ostatnie słowa bitewnej przysięgi. Stojący przy nich Fabriel przenikał umysłem osnowę, zagrniając myśli i słowa obecnych jeszcze na polu bitwy Aniołów. Ściągał ich jaźnie ku swojej by dodały mu siły w ciężkim starciu jakie za chwilę nastąpi. Czarna psioniczna pustka, którą był Kein spoglądała na niego zza psionicznej kurtyny wyzywająco, drwiąc z jego rozumienia immaterium. Psionik spojrzał na Oriasa, gdy wookół jego oczodołów zaczęły tańczyć małe czerwone iskierki, wprawiające powietrze wokół głowy kronikarza w lekkie drżenie. Mistrz odpowiedział mu swym spojrzeniem, po czym wystąpił naprzód, a chrzest pękającej czaszki jednego z leżacych u jego stóp orków zasygnalizował poczyniony krok. Kein czekał. Rozpostarte skrzydła demonicznego księcia przesłaniały promienie zachądzących nad Eryd rakotwórczych słońc. Grymas na twarzy demona wyrażał ekstazę, w której był skąpany, po rozprawieniu się z kapelanem.

Strzał z broni osobistej Oriasa rozpoczął atak pozostałych na polu walki aniołów na oddział Keina. Weterani aniołów mierzyli doń ze wszystkiego co mieli pod ręką. Kilku przybocznych terminatorów księcia zachwiało się pod tyralierą pistoletów boltowych, a gdzieniegdzie ich pola siłowe zaiskrzyły pod naporem plazmy. Po chwili dwa szarżujące na siebie oddziały zwarły się w walce. Drużyny dowodzenia Oriasa i Baltazara wypierały chaośników robiąc miejsce dla swych dowódców aby ci zajęli się walką z Keinem.
Dwóch mistrzów jednocześnie cieło w lewą nogę demonicznego księcia, na co ten zasłonił drogę obu ciosów swym ogromnym mieczem. Dwa ostrza po chwili napierania na demoniczną broń ustąpiły by wykonać dwa przeciwstawne ciosy, zdawałoby się nie do wybronienia, jednakże łaska bogów chaosu nie pozostawiała złudzeń, że demoniczny książę jest wybrańcem mrocznych potęg, gdyż oba uderzenia w niewytłumaczalny sposób nie trafiły. Orias ciął znad głowy wprost w pas Keina, podczas gdy Baltazar wybiegając zza przyjaciela w wysokoku wyprowadził cios w jego bok. Demon cofnął się gdyż inaczej straciłby rękę, a po chwili drugą dłonią uzbrojoną w wystające pazury zamachnał się na atakujących. Odskakując z zasięgu ciosu Keina Orias i Baltazar odsłonili czającego się za ich plecami w skupieniu Fabriela. Kronikarz potrzebował chwili skupienia, gdy wzywał potrzebne mu moce osnowy. Chwile te zdobyli dla niego atakujący przyjaciele,a gdy już był gotów wziął głęboki wdech i wypuszczając powietrze spowił Keina buchającym z jego ust psionicznym płomieniem. Książę chaosu, przesłonił się skrzydłami, które zajęły się ogniem, po czym znów odskoczył rycząc z wściekłości w jaką wprawił go niespodziewany i niebezpieczny atak Fabriela. Osmolone i nadpalone skrzydła z pogardą ozdabiały swego właściciela, stanowiąc dowód, że wiekowy wojownik dał się wyprowadzić w pole. Co gorsza gwałtowne cofnięcie sie księcia wprawiło w dezorientację towarzyszących mu terminatorskich gwardzistów. Fabriel ruszył na Unfeelinga, rażąc go kolejną falą psionicznego ognia, jednak tym razem demon dał pokaz własnych umiejętności staczając psioniczną walkę z kronikarzem. Czerpiąc z immaterium przyzwał czarniejszy niż noc dym, który osłonił go przed płomiennym atakiem, po czym korzystając z tej zasłony nieziemsko szybko ruszył na Fabriela uderzając go prosto w pierś zaciśniętą opancerzoną łapą. W ostatniej chwili psionik roztoczył ochronną barierę, która osłoniła go przed atakiem Keina. Demoniczny oręż spoczywający w drugiej łapie księcia zaryczał. Dopiero co zakosztował krwi osłaniającego się w podobny sposób aptekarza ,a teraz znów musi dać dowód swojej mocy. Furia demonicznego miecza udzieliła się Keinowi więc ponowił atak wyprowadzając cios, który z pewnością przebiłby landraidera. Pole mocy roztoczone przez kronikarza zatańczyło barwą iskier. Ciężki oddech przyjmującego cios anioła, przebił się przez odgłosy walki. Z ust trysnęła mu krew, jednak stał on nadal powstrzymując Keina, co wprawiało demona w jeszcze większą żądzę krwi. Chęć zmiażdżenia przeciwnika sprawiła, że w ostatniej chwili zauważył podchodzących go
od dwóch boków Baltazara i Oriasa. Niczym czające się lwy obaj mistrzowie w idelanie wyliczonym czasie zamierzali zaatakować oba boki Keina. Demon chciał się cofnąć, po raz kolejny, lecz teraz właśnie ujawniła się pułapka borczącego krwią Fabriela. Demoniczne ostrze przywarło do bariery ochronnej Fabriela niczym jej nieodłączna część. Mimo całej swej potęgi Kein nie był w stanie oderwać, go od Mrocznego Anioła i wciąż tkwiło jak nieuchronne wspomnienie po ostatnim wykonanym przezeń ataku. Uwięziony w ostrzu demon wył i skamlał błagając swego pana o pomoc, którego wściekłość z powodu triku kronikarza do ostatka przesłoniła zdroworozsądkowe podejście do starcia. Kein złapał rękojeśc miecza drugą potężną dłonią. Zaparł się z całej siły, ciągnał i szarpał , ale miecz pozostawał w miejscu. Jedynie Fabriel coraz obficiej broczył krwią. Rozglądając się na boki, Książę zdążył dostrzec atakujących z boku przeciwników. W ostatniej chwili bezsilnie puścił miecz, jednocześnie starając się wzbić w powietrze. Popalone skrzydła jednak pozostały zdrętwiałe i nieposłuszne. Kein niedowierzając jeszcze raz cofnął się gdy pierwszy cios Oriasa spadł na niego, zaznaczając głęboką bruzdę i krzesząc iskry na chaotyckim pancerzu. Starając się ochronić przed atakiem dowódcy trzeciej, Kein wystawił się Baltazarowi, który ciął bez wahania, przebijając pancerz w miejscu, w którym został on nadszarpnięty ciosem zadanym przez kapitana Szarych Rycerzy. Demoniczny ryk bólu wyrwał się z krtani Keina
i demonicznego miecza jednocześnie oszałamiając walczących. Czarna posoka pokryła czubek ostrza Mrocznego Anioła, a książę, zasłaniając ranę dłonią i wpatrując się w Baltazara nienawistnym żażącym wzrokiem pomimo zadanej rany z niebywałym wigorem wycofał się jeszcze dalej.

Trzask znikającego pola siłowego Fabriela i ryk uciechy uwolnionego z pułapki demoniego miecza, były znakami, że kronikarz utracił siły. Nim obaj mistrzowie zdążyli się obejrzeć, ciało ich towarzysza upadło bezwładnie na ziemię, a przeklęta broń, niczym bumerang powróciła do dłoni swego pana. Ranny Kein cofnął się jeszcze bardziej, przyzywając czarną mgłę z osnowy, aż nie zniknał w niej całkowicie.

Epilog

    Transportowe thunderhavki mkneły ku zakotwiczonej na orbicie flotylli lojalistów niczym gnane gniewem samego Imperatora. Siły chaosu poimo wygranej batalii, ku zdziwieniu lojalistów wycofały się, pozwalając im na zabranie z pola walki, zwłok, rannych i wraków zniszczonych pojazdów. Zachowanie niespotykane, ale być może Kein Unfeeling na swój wypaczony sposób w ten sposób chciał "uhonorować" przeciwnika. Uhonorować, lub upokorzyć.

Świadomość powróciła do leżącego w komorze podtrzymującej życia Oriasa. Maska tlenowa przylegała ściśle do jego ust i nosa pompując przeciwbólowe gazy i mieszanki antybakteryjnych leków. Stojący po obu stronach kapsuły aptekarze usuwali resztki martwej tkanki z kikutów obu jego rąk. Chirurgiczne narzędzia cięły, kroiły i zespalały naczynia krwionośne, które pod wpływem stymulantów podanych kosmicznemu marine wciąż pompowały krew pod wielkim ciśnieniem.
Gałki oczne Oriasa powędrowały ku sufitowi. Pomimo bólu operacyjnego i faszerowania go medykamentami, dzięki którym miał nie odzyskiwać świadomości przez kilka najbliższych dni, skala wydarzeń nie pozwalała poddać się jego psychice środkom medycznym. Sufit medycznego promu zmienił się w obraz zrujnowanego miasta na Eryd, w chwili gdy kapelan Gralien padał na ziemię pod nawałnicą ciosów Keina. Pulsujące serca przyjaciela w szponach potwora sprawiły, że po policzku wyprawnego z uczuć wojownika spłynęła łza. Bohaterski atak Baltazara opadł jak kurtyna na poprzedni obraz. Drugi bliski sercu Oriasa brat padł od miecza władcy demonów. Kolejna łza dołączyła do pierwszej, gdy ze zmaltretowanego ciała mistrza wydobył się niesłyszany żałobny krzyk. Orias odruchowo wyciągnął prawą dłoń do rozmywającego się obrazu wieloletniego druha. Kikut jego ręki zadrżał wytrącając mechaniczny skalpel jednego z aptekarzy z jego pierwotnej pozycji. Trysnęła krew.
- Cztery jednostki osocza! 250 miligramów etirculum! Zatamuj ten krwotok! - głos jednego
z operujących aptekarzy brzmiał jak mowa z zupełnie innego wymiaru. Wtłoczone w Oriasa medykamenty zaczęły znów brać górę nad świadomością, wpychając go w ramiona snu.
- Drednot, tylko to go czeka. - usłyszał zatracając się coraz bardziej we śnie.

Aptekarz po raz kolejny przytrzymywał szarpiącego się Fabriela. Zakrwawionego kronikarza dopadły nagłe skurcze i drgania wywołane przez psioniczne porażenie jego nerwów - skutek nadwyrężenia systemu nerwowego podczas psychicznej walki . Kolejne szarpnięcia ciałem zakonnika niemal wyrzuciły go z medycznej kapsuły, wyrywając kilka z wkłutych w główne arterie wenflonów. Po stalowej posadzce rozlała się krew i medyczne substancje wtłaczane w ciało Fabriela. Szkliste oczy kronikarza wpatrzone były w sufit, obojętne na dramat rozgrywający w reszcie jego ciała – spokojne i pozbawione jakichkolwiek oznak życia. Maska tlenowa przyciśnięta do twarzy tłoczyła gaz i odsysała resztki krwi z ust. Szarpnięcia ustały, co zajmujący się kronikarzem aptekarz postanowił wykorzystać, na wstrzyknięcie nadprogramowej ilości neutricium w celu powstrzymania kolejnych drgawek i szarpnięć.
- Ma zalane krwią płuco, musimy go otworzyć, inaczej osocze zaleje następne komory. – zarekomendował aptekarz do jednego z konsyliarskich serwitorów, który mechanicznym ruchem skierował się w stronę kronikarza, po czym medycznym serworamieniem rozpoczął nacinanie klatki piersiowej Fabriela. Gruba skóra Mrocznego Anioła z łatwością ustąpiła energetycznemu skalpelowi, i po chwili oczom aptekarza ukazały się warstwy grubych mięśni i ścięgien tworzące jakby drugą powłokę pancerza chroniącą organy wewnętrzne. Część z nich ociekała osoczem i płynami ustrojowymi, jednak poza tym medyk nie stwierdził większych uszkodzeń. Po skończeniu nacięcia, serwitor odsunął się od kapsuły, do dzieła wziął się natomiast aptekarz. Własnym skalpelem rozpoczął rozcinanie tkanek i drążenie otworu dla medycznej ssawki, głębiej i głębiej, aż jego cybernetycznemu implantowi służącemu za oczy ukazało się zalane płuco. Sprawnym ruchem wyciął w nim otwór niezbędny do drenażu, po czym zaaplikował środek przeciwbólowy i jednocześnie zapobiegający zbyt szybkiej regeneracji organizmu Fabriela. W końcu do wycięcia przyłożył medyczny ssak, który niczym łaknąca krwi pijawka rozpoczął wsysanie limfy z układu oddechowego kronikarza. Po kilku chwilach oddech pacjenta stał się bardziej stabilny i głębszy, a po kilkudziesięciu minutach personel medyczny pod kierownictwem aptekarza rozpoczął zszywanie chirurgicznej rany. Po wykonaniu jeszcze kilku zabiegów zamknięto kapsułę, w której kronikarz miał spędzić kilkanaście regeneracyjnych dni. Spał głęboko, jednak niespokojnie gdyż w jego umyśle wciąż toczyła się walka.

Czarny Thunderhavk lądował właśnie w doku Oblicza Zemsty. Gaurivius oczekiwał na mającego za chwilę znaleźć się na pokładzie jednostki uderzeniowej przybysza. Wiedział, że jako jeden z ocalałych dowódców będzie musiał zdać relację z przegranej batalii, wytłumaczyć ucieczkę Cyphera, śmierć Graliena i Baltazara oraz dotkliwe straty jakich doznała trzecia i piąta kompania. Mimo, że pościg na Eryd nie należał do popieranych przez niego pomysłów, a w samej walce nie odegrał roli większej od niedopuszczenia do śmierci swego towarzysza Ignisa, to jednak zdecydowany był bronić decyzji dowództwa o starciu z chaosem przed swoim przełożonym.
Odziana w czerń, zakapturzona postać zeszła na pokład Oblicza Zemsty. Zdobiony Corozius Arcanaum przypasany do jej boku podrygiwał przy każdym ruchu. Szata w kolorze kości słoniowej zasłaniała wykonany z pietyzmem pancerz energetyczny, a złowieszczy hełm w formie szczerzącej się w uśmiechu czaszki osłonięty był opadającym na oczy kapturem. Jeden z elementów wyposażenia przybysza przykuwał uwagę jednak bardziej niż symbol jego urzędu i zdobienia jego szat. U prawego boku pobłyskiwało niewielkie narzędzie – artefakt, który budził strach w sercach zdrajców Imperatora na samo jedynie wspomnienie o nim. Idealnie ostro zakończone krawędzie ostrza rozsądku odbijały światła nawigacyjne i techniczne hangaru tworząc skomplikowane refleksy. Przybysz pospiesznym krokiem zbliżył się do czekającego na jego przybycie kapelana.
- Witaj Mistrzu – Gaurivius skłonił głowę w geście przywitania, po czym poprowadził Asmodaia na mostek.

- Wtedy nagle wróg zamiast zmiażdżyć nas do ostatka ustąpił z pola bitwy. Wezwane przeze mnie orbitalne uderzenie kupiło nam kilka chwil, po czym flota ewakuowała zabitych i rannych tak szybko jak to możliwe. Szarzy Rycerze po przegrupowaniu swoich bez słowa odlecieli. Nawigatorzy i astropaci wciąż nie mogą namierzyć floty chaosu. Już miałem zażądać odwrotu w celu uzupełnienia strat, gdy otrzymałem informację o Twoim przybyciu – Gaurivius zakończył raportowanie sytuacji Asmodaiowi podczas gdy pierwszy kapelan wpatrywał się w przestrzeń poza mostkiem.
- Nie odlecimy stąd. - powiedział - Nawet jeśli Cypher nam się wymknął, z pewnością pozostawił po sobie jakieś ślady. To po pierwsze. Po drugie zaś – odwrócił się w stronę Gauriviusa – nasza misja wciąż może zakończyć się sukcesem. Krąg przysłał mnie, gdyż mamy informacje o pozostałościach po naszym zakonie z czasów Wielkiej Krucjaty w tym układzie, na tej planecie.  Odnajdziemy wszelkie ślady po naszych przodkach. Zabezpieczyć je i zabrać ze sobą, a gdy to się okaże niemożliwe zniszczyć. I żadni zdrajcy, ani tyranidzi nam w tym nie przeszkodzą – rozkazał.

Komnata Grobowa krzyczała ciszą złożonych w jej wnętrzu zwłok Graliena, Baltazara i kilkunastu innych Mrocznych Aniołów. Twarz kapelana był spokojna, jakby odszedł w łagodnym śnie, a nie został pobity w pojedynku, którego nie miał szansy wygrać. Lojalny swej misji, aż do końca. Wzrok Asmodaia zawędrował po zniszczonym napierśniku pancerza terminatorskiego i wpadł do ziejącej z niego dziury, przez którą wyrwano Gralienowi serce. Na katafalku obok leżało umęczone ciało Baltazara, z podobną raną. Wokół niego zebrało się kilku członków piątej kompanii wyśpiewując modlitwy i hymny żałobne. Pierwszy Kapelan i asystujący mu Gaurivius ściągając uwagę pozostałych braci rozpoczęli rytualny obrzęd, odprowadzający dusze ich towarzyszy do Imperatora. Po jego zakończeniu czym ciała zamknięto w statycznych komorach, w których miały spoczywać, do czasu pochowania ich w grobowcach na Skale.

Ostatnio edytowany przez Avatarofhope (2013-02-01 18:35:00)

Lord Redemptor razem ze swoimi wybrańcami ubezpieczał odwrót jednostek Piratów i sojuszników, bitwa była wygrana. Wrogowie stracili chęć do walki, a co najważniejsze, stracili nadzieję na zwycięstwo, ich elita została rozgromiona i pokonana, dowództwo niemal całe uległo pod naporem szalonej szarży Keina Unfeelinga, teraz zastępy lojalistów ewakuowały się w pośpiechu, by zminimalizować straty.
Lord wydawał pośpiesznie rozkazy przez komunikator, zwycięstwo było miażdżące, jednak trzeba było uważać, by przy pakowaniu wojska na transportery nie ponieść niepotrzebnych strat.
    Najwięcej problemów było z wojownikami sojuszników, orki chciały koniecznie bić się dalej, a oddziały lorda Kancera wolały powrócić do swojego władcy, a nie ładować się na okręty gwiezdne Piratów. Redemptor podjął więc decyzje i postanowił zostawić niedobitki orków na planecie, a niesubordynowanych nurglowców odstawić mimo wszystko w okolicę bastionu Kancera.
Gdy ostatnie polecenie lorda zostało wykonane, a ostatni transporter wzniósł się w powietrze, Redemptor zameldował gotowość do teleportacji.

    Kein Unfeeling siedział na swoim wielkim tronie, postawionym w centrum ogromnej komnaty, która pełniła funkcję mostka na okręcie flagowym Piratów Chaosu. Na kolanie chaotyka siedziała Sareena, ponętna demoniczna istota, która z zaciekawieniem przyglądała się zgromadzonym w sali gościom.
Przed Keinem stał dumnie wyprostowany Aspiring Champion Waxdamer, który właśnie zdawał relację ze swoich zasług w bitwie. Za nim stali kolejni z Championów, którzy chcieli się wykazać w obliczu władcy, o dziwo, nikt z nich nie czekał na naganę.
    Gdy Waxdamer ukłonił się i wycofał do szeregu Piratów pochwalony przez Unfeelinga, na  jego miejsce wszedł Champion Feystus z Noise Marines, który śpiewnym głosem przedstawił swój meldunek.
- Panie, dziś odnieśliśmy wspaniałe zwycięstwo, jest to przede wszystkim zasługa twoja i nie śmię nawet umniejszać jej swoimi marnymi dokonaniami.
Po sali rozszedł się pomruk świadczący o tym, że zebrani najchętniej rozerwali by na strzępy lizusa, jakim był Feystus. Chaotyk nie zrażał się tym i kontynuował.
- Twój wielki plan został zrealizowany nie dlatego, że moi wojownicy spisali się jak zwykle najlepiej ze wszystkich, tylko dlatego, że to ty go obmyśliłeś i sprawiłeś, że zaczął działać.
Goście omal nie zaczęli komentować tych przechwałek, jednak szepty stały się już bardzo głośne, piorunujące spojrzenia usiłowały zgładzić zuchwałego Championa, który nic sobie z tego nie robił wiedząc, że jest bezpieczny pod okiem Daemon Princa.
- Oczywiście cała reszta naszych wojowniczych czempionów dołożyła starań, by twe poczynania skończyły się sukcesem, w końcu oni też brali udział w bitwie, choć niektórych nie było widać w ferworze walki...
- Stul pysk wreszcie! - Nie wytrzymał Champion Greeshnak z possessed Marines. - Udław się tymi swoimi przechwałkami, ale nie odbieraj nam zasług...
- Cisza! - Ryknął Raptor Karmazyn, na dźwięk jego głosu wszyscy zareagowali podobnie, kuląc się mimowolnie i momentalnie przestając mówić. W obecności Keina, nikt by się nie ośmielił wszcząć  bójki, jednak cała flota piratów wiedziała, że Karmazyn najmniej przejmował się zakazami Unfeelinga i nie raz już dawał się ponieść emocjom.
- Jeśli macie ochotę odstawiać tu widowisko, by nadrobić swoje niepowodzenia z bitwy, to lepiej idźcie na pokład startowy i tam sobie wszystko wyjaśnijcie!
    Goście spoglądali z pokorą na Raptora, który nawet jak stał nieruchomo oparty od niechcenia o ścianę, to wyglądał jak atakujący jastrząb, który w mgnieniu oka zamieni swoją ofiarę w krwawą miazgę. Na szczęście z pomocą sterroryzowanym Championom przyszedł sam Kein Unfeeling.
- Spokojnie moi generałowie, odnieśliśmy wielkie zwycięstwo i należy ten fakt odpowiednio uczcić, niepotrzebnie staracie się stroszyć pióra, które i tak uważam za wspaniałe. Wszyscy dziś spisaliśmy się najlepiej jak potrafimy, a ja wiem, że moi Piraci są wiele warci i zawsze dają z siebie wszystko. Rozejdźcie się zatem i celebrujcie, tylko bez samosądów i pojedynków, bo nie będę tego tolerował.
    Goście zaczęli wychodzić powoli z sali, ci którzy nie zdążyli zdać swoich raportów marudzili pod nosami, jednak oni również wyszli, a na sali pozostał tylko Kein, Sareena i lord Redemptor.
- Panie, przewodniki podniesione, wszystkie źródła zostały opróżnione do cna, a zawartość zmagazynowana na barkach i gotowa do skoku. - Rozpoczął swój meldunek Redemptor. - Flota złomostatków została rozbita, większość orków nadal znajduje się na powierzchni, jednak nie mamy z nimi kontaktu, warboss został zgładzony i nie ma kto dowodzić tą zgrają.
- Tak, widziałem na własne oczy, jak jeden z zielonoskórych zadźgał tego całego Czachoupa, bynajmniej nie musimy się nimi teraz przejmować, mają to po co tu przybyli, a że tu zostaną, to już nie nasz problem.
    Redemptor wysunął przed siebie elektroniczny notatnik, przez którego ekran przelewały się dziesiątki słupków z cyframi i teksty meldunków technicznych.
- Flota gotowa do opuszczenia systemu, za niespełna godzinę wrócą nasze transportery z bastionu Kancera.
Kein spojrzał na lorda wymownie, podparł dłonią swoją brodę i uśmiechnął się ironicznie.
- Dlaczego nie zostawiłeś ich na pastwę losu, skoro nie chcieli do nas dołączyć? - Zapytał po chwili.
- Nie warto palić za sobą mostów panie, dobrze wiesz, że mamy w Kancerze dobrego, choć nieufnego sprzymierzeńca, jest teraz słaby, stracił większość swej armii i niemal całą planetę, ale obaj dobrze wiemy, że on się z tego wyliże i już wkrótce będzie potęgą liczącą się w tym systemie.  Pomogliśmy mu, on pomógł nam, jesteśmy kwita.
    Kein przytaknął, słowa lorda były mądre i Daemon Princ cieszył się, że ma przy boku takiego generała, któremu bez wahania można powierzyć podejmowanie trudnych i znaczących decyzji.
- Powiedz mi co z Cypherem, słyszałem, że nieźle oberwał. - Zainteresował się Unfeeling.
- Tak panie, anioły nieźle go poturbowały, ale wyliże się, leży w komorze medycznej.
- Myślisz, że zostanie z nami.
- Jestem tego pewien, wezwał całą swoją kompanię, prosił o podanie lokacji, w której mogli by do nas dołączyć.
Daemon Princ uśmiechnął się, obecność na Eryd dała mu tyle profitów, że nie sposób było nie  uwierzyć w wielkie szczęście i przychylność losu.
- Dobrze zatem, jak się ocknie poinformuj mnie, osobiście z nim porozmawiam, a teraz wysłuchajmy co ma do powiedzenia nasza wiecznie ukryta sojuszniczka. - Ostatnie słowo Kein wymówił z nieskrywaną ironią.
    Z najgłębszego cienia wielkiej komnaty, rzucanego przez regał z trofeami, wypełniony niemal w całości, bitewnymi zdobyczami Unfeelinga, wyszła Lelith Hesperax, otulona czarnym płaszczem. Kobieta podeszła do tronu Keina nie spuszczając wzroku z siedzącej na jego kolanie Sareeny.
- Masz rację, czas abyśmy zamienili kilka słów...- Odezwała się zachrypniętym głosem eldarka i dodała. - ...na osobności.
Daemon Princ skinął na Redemptora, który bez słowa wyszedł z sali. Eldarka stała nadal w bezruchu, świdrując wzrokiem bladą cerę na twarzy Sareeny. Kein zrozumiał o co chodzi i uspokoił gościa.
- Sareena nawet jak wyjdzie, to i tak dowie się o szczegółach naszej rozmowy.
- Tak bardzo jej ufasz, że wszystko jej powtórzysz? - Syknęła kpiąco eldarka.
- Nie, ona ma bardzo dobry słuch. - Odparł nieco rozbawiony Pirat.
- Jak sobie chcesz, do rzeczy. Rozumiem, że dziś wykonałeś przedostatnią część rytuału?
Unfeeling zamyślił się na chwilę, patrząc ognistym wzrokiem przez kobietę, jakby w ogóle jej nie widział.
- Tak, pochłonąłem esencję wielkich wojowników, tak jak radziłaś zostawiłem ich przy życiu i czuję, jak ich istnienia wiążą się z moim. Wydaje mi się nawet, że gdybym spróbował, mógłbym nawiązać z nimi kontakt mentalny.
    Lelith kiwnęła głową przecząco, podeszła jeszcze bliżej do tronu i rzekła.
- Nawet nie próbuj, jeszcze nie teraz, jesteś za słaby żeby osłonić się przed ich myślami, mógłbyś nagle z łowcy stać się zwierzyną, a tego nie chcemy.
Eldarka położyła zaciśniętą prawą pięść na swojej lewej dłoni, zastanawiała się przez chwilę po czym kontynuowała.
- Pozostała do zdobycia tylko jedna rzecz, „Księga Zdrajcy”. Wiem kto ma ją w posiadaniu, to daleko stąd, ale chyba wytrzymasz jeszcze trochę prawda?
Kein popatrzył nieufnie na eldarkę, miał ochotę udusić ją, a potem zerżnąć jej martwe ciało, jednak powściągał się i nadal odgrywał swoją rolę w jej przedstawieniu.
- Rozumiem, że mnie tam zaprowadzisz wiedźmo?
- Tak, do puki masz to na czym mi zależy, jestem ci lojalna, jednak spodziewam się wzajemności, wiesz jak to działa prawda? Piracie?
    Redemptor czekał za drzwiami, miał jeszcze kilka spraw do omówienia z Unfeelingiem i nie opłacało mu się odchodzić nigdzie daleko. Po chwili zresztą, Kein wezwał go do siebie, lord minął w otwierających się wrotach eldarską wiedźmę i wszedł do środka mówiąc.
- Słucham panie, jakie rozkazy?
Przywódca Piratów miał nieokreślony wyraz twarzy, widać było, że właśnie podejmuje bardzo ważną decyzję.
- Redemptorze, wyślij wiadomość do Legowiska, niech zarządzą mobilizację. Niech Waxdamer uda się na Gemini dwadzieścia jeden w systemie Ignis, spotka się z shaperem Karrakiem i wynajmie jego klany, daj im trochę kosztowności na zachętę. Poślij Greeshnaka na Celyrion, niech odnajdzie warbossa Biguntraha i zwerbuje jego hordę. Ja osobiście polecę do Bloodriver i postaram się zawiązać sojusz z Gathraxem, jego wyznawcy Khorna zawsze byli nam przychylni.
    Redemptor patrzył z niedowierzaniem na swojego pana i w milczeniu uzmysławiał sobie, co oznaczały rozkazy, które właśnie dostał.
- Panie mój, a co z flotą?
- Przejmujesz dowodzenie, zostanie z tobą korsarska flota eldarów, razem udacie się w miejsce, które ustalę z Cypherem, a stamtąd wyruszycie na Katylin V, gdzie się wszyscy mam nadzieję spotkamy.
Generał przełknął ślinę, ciągle patrząc w płonące oczy swojego władcy.
- Ośmielę się spytać, czy planujesz podbić tam całą galaktykę? - Kein uśmiechnął się szelmowsko i pogładził dłonią udo Sareeny.
- Nie Redemptorze, lecimy tam po książkę, ma ją pewien osobnik, który raczej nie wie jak jej użyć, ale nie będzie skory jej oddać. Muszę się więc upewnić, że nie będzie miał wyjścia.


PS. To była wspaniała bitwa, a pisanie o niej z tobą Avatar, było niesamowitą przygodą. Dziękuję Tobie, za tonę fluffu, który razem stworzyliśmy i za nieocenione pożegnanie z systemem WH40K jakim była dla mnie ta megabitwa.
Mam nadzieję, że jeszcze nie raz będzie nam dane stworzyć coś razem, czy to "na piśmie", czy "na stole", bo choć moja przygoda z WH40K się skończyła, to nigdy nie porzucę tego świata, najklimatyczniejszego ze wszystkich, jakim jest uniwersum Warhammera.
Dziękuję też wszystkim, którym chciało się śledzić poczynania naszych bohaterów i którzy wytrwali z nami aż do tej chwili.