Jak polowanie to tylko z Wilkami :-D

Powinienem się pojawić. W międzyczasie nerwowo klikam wszystkie guziki w windzie.

SKLEP BOLTER

Wejściówka na event to zrobienie zakupów za min. 15zł. W przypadku produktów GW (ale nie Mail Order) obowiązuje zniżka 15%. Pozostałe sprawy reguluje regulamin sklepu

Postaram się wpaść z Dark Eldar Master Race

Chętnie się tym razem pojawię.  GK, inkwizycja lub siostry.

Po raportach z okrętu "Hell's Touch" z pobliskiej fregaty Black Legionu wystrzelono w torpedach abordażowych dodatkowe posiłki.
Przy skażeniu obiektu przez Xenos i to w dodatku tak groźnymi jak genokrady należało dobrać odpowiednie uzbrojenie.

Moja gąska już się smaży

To ja biorę chyba coś takiego:

Dark Eldar:
Succubus, arhite glaive 95
5xTrueborn, 3xBlaster 100

Covens:
3xGrotesque 105

Wezmę takie wilki

+++ 300pts +++

++ Space Wolves: Codex (2014) (Unbound Army (Faction)) ++

Wolf Lord [Warlord]
··Runic Armour [Bolt Pistol, Frost Axe]

Blood Claws
··5x Blood Claw [5x Bolt Pistol, 5x Chainsword]

Skyclaws
··5x Skyclaw [3x Bolt Pistol, 5x Chainsword, 2x Meltagun]

Ostatnio edytowany przez Thinros (2016-03-31 09:52:20)

Tło fabularne:

Mija 72h nieustannych walk na pokładzie "Hell's Touch". Nawet Astartes odczuwają efekty ciągłej walki z wrogą aurą statku, którą stanowią głównie jednostki genokultu oraz opanowani szałem berzerkerzy. Zmęczenie i braki amunicji nie pomagają w odnalezieniu kielicha jak również i zaginionego Savatara i zmutowanego Tyranusa. W związku z tym jedynym wyjściem dla pozostałych Astartes jest przejęcie mostka lub salwowanie się ucieczką z okrętu.

Tymczasem Abaddon traci cierpliwość. Brak kontaktu z Tyranusem oznacza, że lord chaosu albo nie jest już istotą podległą legionowi albo zginął z ręki Savatara lub genokradów. Ze względu na zmianę gabarytów jego zbroja została zniszczona a w raz z nią systemy monitorujące jego lokalizację i stan zdrowia. Następny rangą dowódca marines chaosu czuje, że ceną za brak dostarczenia kielich w odpowiednio krótkim czasie będzie jego głowa jak i reszty kompanii wysłanej na "Hell's Touch". Imperialiści chwilowa dominują liczebnie dlatego w tym trudnym czasie trzeba decydować się na niewygodnych sojuszników.

Krew i ból nie jest niczym nowym dla Dark Eldarów, jednak umieranie w tym nic nie wartym padole nie stanowi intrygującego wyzwania dla Succubus. Wątły sojusz z Astartes mrocznych bóstw może przynieść więcej problemów niż korzyści jednak bez niego lista martwych truebornów znacznie się wydłuży. Znalezienie reliktu to jedyne co jest teraz istotne a gdy już do tego dojdzie wówczas każdy eldar będzie potrzebny.



GRACZE:

Order:
Thinros
Buyback
Pokrzyw

Destruction:
Xyxel
Korwey

@Omadan O której planujesz koniec imprezy?

Na złoty Tron!!!! Uwielbiam takie niespodziewajki ) Witamy na pokładzie Raziel!

Koniec imprezki koło 17:00

Ostatnio edytowany przez omadan (2016-04-01 12:03:43)

No to imperialni dostaną łupnia! Zielona horda powinna dać radę. A my Korwey boczkiem, boczkiem i na mostek kapitański

Doki ładunkowe. Dark Eldarzy i Chaos Space Marines w chwilowym sojuszu nacierają na przód.
Orki z tyłu ale za to w natłoku szarżujących obudzonych genokradów. Ostra bitka, tak jak lubią.
Lojaliści w drugich dokach chwilowo oddzieleni od sił zła i z własnymi problemami (genokrady).

Duże straty w oddziale CSM, a w korytarzach kolejne hordy przeciwników.

Po przejściu do hangaru Drop Podów orki nie mogą powstrzymać się pokusie walki z największym
widocznym na polu walki przeciwnikiem. Pod choppy idzie obliterator i genokrad primus.

Word Bearers postanowili wkroczyć do akcji i oczyścić hangar z xenos, lojalistów, orków, wszystkich.
Sześć droppodów to jedyna droga ucieczki ze statku ale kontrolę nad zaczepami mają nadal xenos.

Kolejne hordy hybryd i genokradów atakują obie flanki i odcinają dostęp do droppodów.

Terminatorzy Word Bearersów i Contemptor kontra elita orków z warbossem.

Z odwróconej uwagi Contemptora korzystają dwa Havocy (Brutus i Vario) i strzelają w jego tylni pancerz.
Chwilę potem uciekają jednym z wolnych i odblokowanych droppodów.

W całym tym zamieszaniu Daemon Prince Tyranus ucieka lojalistom do odblokowanego droppoda, ma z sobą kielich!

Najbardziej zaciekła walka o ostatni dostępny dla lojalistów droppod. Na drodze stoją terminatorzy Chaosu.
Chaos nie chcąc by Space Wolves i Grey Knights uciekli próbują zniszczyć droppoda (chainfist).
Ostatecznie pozostali przy życiu lojaliści uciekają mocno uszkodzoną kapsułą. Bez silnika hamującego...


Regulus, sierżant raptorów z Black Legionu dopiął swego. Dotarł na mostek kapitański i zamknął pancerne grodzie.
Ludzka załoga wymordowana lub zmutowana w hybrydy więc sam musiał przejąć kontrolę nad statkiem.
Jedyną możliwością uniknięcia wpadnięcie w pole grawitacyjne planety uszkodzonym okrętem jest skok w Warp.

Ci którzy pozostali na statku są zgubieni. Hell's Touch wyrusza w Warp bez włączonych ochronnych pól Gellar ...
No, there is no escape. The gateway is open, and you are all coming with me! Do you see? Do you see?! DO YOU SEE?!


Ha, bardzo mi się podobał dzisiejszy event omadanie, brawo!
Świetna była zwłaszcza ostatnia potyczka lojalistów próbujących ewakuować się dropodem co prawie uniemożliwili im Terminatorzy Chaosu.

Hej a główny cel misji? Dotarcie na mostek kapitański?
Dotarł tam Regulus z Black Legionu! : )

To teraz ja.
Przede wszystkim podzięki dla Omadana za zorganizowanie Eventu, za nie spóźnienie się i za obecność na nim.

Dzięki chłopakom za miłe i sympatyczne towarzystwo, trzech z was nie znałem z grania i mam teraz nadzieję, że będziemy częściej się napierdzielać kośćmi.

Dzięki na ręce ekipy z Boltera, która pozwoliła nam na te kilka godzin frajdy z dala od nudnej rzeczywistości.

No i dzięki mi, że się tak dobrze bawiłem

A teraz krytyka i pochwały, słodzenie jest cacy, ale nic nie wnosi i nie uczy prowadzącego, którego trzeba motywować kopami a nie głaskaniem po łebku, zaczynamy:

Jak zwykle organizacja pod względem technicznym i zapleczowym pierwsza klasa, stopień trudności wysoki i utrzymujący adrenalinę na odpowiednio wysokim poziomie. Ja go sobie jeszcze sam podkręcałem i choć może nie było tego widać, para mi uszami szła jak z kotła, do chaty wróciłem zarumieniony jak z pierwszej randki.
Regulowanie pola walki hordami genków niezłe, ale czasem miałem wrażenie, że za chwilę stracisz nad tym kontrolę, ale na szczęście nie było owerkila i wszyscy dotrwali do samego końca, no, prawie wszyscy
Prowadzenie bez zarzutu, był porządek, nikt nie przedłużał bezsensownymi gupotami i marudzeniem o dupie Maryny, choć to akurat bardziej zasługa samych grających.
Była też kulturka, a o to dosyć trudno w tych trudnych czasach
Mam pewne zastrzeżenia co do nacisku na fabułę, która jakoś tak toczyła się bardzo mocno na marginesie, nie czułem jej pomijając zupełnie fakt, że grałem drużyną kompletnie nie przejmującą się historią rozgrywającą się na pokładzie statku. W pewnym stopniu mogą Ciebie tłumaczyć inne wydarzenia, które samoistnie rozkręciły się i trzymały w napięciu przez całą końcówkę starcia (walka o drzwi z lewej i bitwa o droppoda z prawej), ale mimo wszystko fabuła gdzieś umknęła. Pojawił się heros znany w całym uniwersum, zebrał po pysku, zabrał go półdemon i ciach, koniec, wszyscy wrócili do swoich zajęć jak niby nigdy nic.
Drobna uwaga też w ramach porady jak zmusić gracza do grania tak jak Ty chcesz
A - jeśli wiesz czym zagra, zmuś go do uległości krótkim opowiadankiem, które tłumaczy dlaczego akurat jest tak, a nie inaczej.
B - jeśli wiesz czym zagra, zabroń używania tej frakcji.
C - jeśli gra nieklimatycznie i zaburza brakiem rozsądku zasady jakie obowiązują pośród członków rasy, którą gra, to go wygoń z eventu, uprzednio upominając z raz.
D - jeśli gra klimatycznie swoją frakcją, to masz związane ręce, albo patrz punkt "A".   
W odniesieniu do mnie ma to się tak, gdybyś mi powiedział, że po wbiciu się w kadłub statku, dorwali mojego bosa napakowani eldarzy zmusili do współpracy, pod groźbą rozgadania wszystkim, że Zavrot to ciota, nie miał bym wyjścia i przynajmniej do pewnego momentu moje działania pacyfistyczne względem złego sojuszu miały by dla mnie sens i uzasadnienie. W innym przypadku, ktoś kto gra fluffowo poczuje się zniechęcony, gdy każesz mu postępować wbrew jego rasowej logice
Więcej baboli nie przychodzi mi do głowy, no może poza niepotrzebnym moim zdaniem licznikiem killi, nie wiem jakie to ma znaczenie kto ile czego skosił, ważne, co i jak ktoś pokonał (przykład walka z Cypherem, ktoś kto zadał mu nokauta powinien dostać Miszcza Świata i Okolic), no ale może te cyferki do czegoś się przydadzą, byle nie krzywdziły tych, którzy dzielnie walczyli, tylko mniej szczęścia mieli (Xyxel doskonałym przykładem jest powiadam).
Dobra, to tyle, dzięki wielkie Omadanie raz jeszcze, jesteś teraz Mistrzem Eventowym i dopóki nie wrócę z wygnania, doskonale wypełniasz lukę po mnie, choć jesteś bardzo mniejszy niż ja 
Poświęcaj się temu co dla nas robisz, szukaj w tym przyjemności dla siebie i nie poddawaj się zwątpieniu, jeśli Cie najdzie, a najdzie, wiem to doskonale.

Poniżej krótka historia z Eventu, niestety, poświęcona tylko jego mniej istotnej części, na więcej konkretów odnośnie fabuły, możecie liczyć w obszernym opowiadaniu, nad którym obecnie pracuje Omadan.
PS. Ostrzegam przed wulgaryzmami, skrytymi aluzjami i nieskrywanym opryskliwizmem zawartym w tekście poniżej, wrażliwi i przesadnie bucowaci lepiej niech nie czytają.

POWSTANIE WARBOSSA

Barka desantowa wbiła się z impetem w kadłub starego, imperialnego kolosa. Mechanizm uruchamiający trzy duże piły na dziobie, nie zadziałał i pojazd zamiast przeryć się przez blachy pancerza w niemal nienaruszonym stanie, rozkwasił się o twardą durastal zabijając połowę swoich pasażerów. Na szczęście uderzenie było tak silne, że spowodowało kilka pęknięć w powłoce „Hell's Touch”, które orkowie szybko poszerzyli energetycznymi pazurami.
    Zielona fala wylała się z dziury w ścianie na pokład kosmicznego kolosa, orkowie jeszcze nie dotknęli podeszwami swych buciorów zimnej, zakurzonej podłogi, a już z groźnym pomrukiwaniem wypatrywali dookoła komu by tu przywalić. Mimo panującego półmroku, rozświetlanego nielicznymi światełkami awaryjnymi, orkowie zauważyli ruch w głębi komory, w której się znajdowali. Kilka szczupłych postaci kierowało się w głąb okrętu i gdy tylko zniknęli w mroku, boss Zavrot zapytał idącego obok noba Krush Teeth'a:
- Co to som?
Tak się bowiem składało, że boss był stosunkowo młody i niezbyt doświadczony, w swoim życiu z obcych ras widział tylko ludzi, więc tę wyprawę traktował jako edukacyjno-poznawczą.
- To eldary so szefie, szpiczastouche, bardzo wredne, szybkie i jadowite, lepiej siem do nich nie zbliżać...
    Pomruki niezadowolenia rozniosły się gromkim echem po całym pomieszczeniu, orkowie patrzyli krzywo na noba, komentując jak zwykle jego wypowiedź:
- Jełop.
- Ledwo tu przyleciał a już do domu chce.
- Maminsyn.
- Ciota.
Ten stek komentarzy przerwał sam boss warcząc bojowo i wskazując w stronę dark eldarów lufami swojej lśniącej spluwy.
    Zielonoskórzy pobiegli na złamanie karku, z każdym krokiem czując coraz bardziej, że zbliża się czas polowania, ubijania, kąpania się w chwale i krwi przeciwników.
Nagle otworzyły się ciężkie drzwi po prawej stronie hali, wyglądało na to, że prowadziły na jeden z wewnętrznych korytarzy, biegnących w stronę mostka. Z mroku korytarza wyłoniły się dwa pyski usiane ostrymi jak szpilki kłami, słabe światło połyskiwało na ich granatowych, chitynowych czołach. Kilkunastu orków momentalnie wypaliło z pistoletów, faszerując monstra toną ołowiu.
- A to było co?
Zapytał wielce zaciekawiony boss, szukając wzrokiem noba Krush Teeth'a. Nob wskazując dymiące truchła wielkim, piłotoporem odpowiedział z przejęciem w głosie:
- To tyranidy, rzrom wszystko co żywe i robio z tego jakieś masy, nie wiem, som bardzo groźne, nawalają z pyska, majom wielkie rozrywkowe pazury i lepiej siem nie zbliżać jak jest ich więcej niż... dwóch.
Orkowie ryknęli śmiechem, kilku nawet skomentowało tą wypowiedź standardowo:
- Gupek.
- Co za ciota.
- Po co ci ta czopa zębata, obrabiasz nią grzyby w ogródku?
- Mnienkapała.
    Tym razem to tyranidzi przyszli z pomocą nobowi, który miał już ochotę rozwalić kilka łbów, tylko nie wiedział, którzy orkowie konkretnie tak go nie szanowali.
Obcy wyłazili z szybów wentylacyjnych umieszczonych w ścianach i suficie, była ich cała masa, biegli w kierunku orków w całkowitej ciszy, co było wręcz nie do pomyślenia biorąc pod uwagę ich wielkie pazury u stóp i to, że biegli po metalowej podłodze.
Huk wystrzałów z orkowych pistoletów mógłby wystarczyć za cały hałas, jaki robią petardami w ciągu tygodnia debile, świętujący nadejście nowego roku. Jeden z zielonoskórych, taszczący ze sobą prowizoryczną wyrzutnię rakiet, przystawił broń do ramienia, zamknął jedno oko, przycelował i przygotował się do strzału. Boss ze zdumieniem patrzył na podopiecznego, trącając w ramię stojącego obok noba i pytając z niedowierzaniem:
- Co jest, co on robi, przecie drugiego oka nie ma!
Krush Teeth szykując się do szarży na nadciągające potwory skomentował to krótko:
- Tak mu lepiej idzie, z otwartom gałom ino pudłował.
Rakieta wystrzeliła ciągnąc za sobą długi na dwa metry ogon dymu i rozprysła się w potężnej eksplozji tuż przed pyskami wyjących w amoku orków. Ciepłe flaki tyranidów rozbryznęły się dookoła, pokrywając okolicę parującymi kawałkami, wojownicy nie czekali już ani chwili dłużej, wpadli w kotłowaninę ciał obcych i z kompletnym brakiem finezji zaczęli rąbać na lewo i prawo swoimi toporami i maczetami. Boss podniósł przed siebie swój śliczny karabin maszynowy, który zdobył niedawno w bardzo nieprzepisowym pojedynku. Broń wyglądała całkiem normalnie, jak na orkowe standardy, jednak posiadała dwie lufy, wyjątkowo wypasione magazynki, no i błyszczała jakby była pochromowana, naoliwiona i wypieszczona na cacy. Wielki ork zaparł się porządnie, cofając jedną nogę do tyłu i pewnie stając na płaskiej powierzchni, wyszczerzył kły i nacisnął spust,  celując w nadciągającą hordę potworów. Karabin zadudnił jak wielkie bębny wojenne, tylko dziesięć razy szybciej, ci co to słyszeli byli pewni, że w tym uniwersum nie występuje broń o większej szybkostrzelności niż to cudo.
    Ściana ognia pokryła cały teren przed bossem, ściana ołowiu wypluta przez lśniącą spluwę, przeorała się przez wszystko co stało na drodze wielkiego orka a ten, czując jak maszyna kopie niemiłosiernie w jego bark, wciskał spust z jeszcze większą frajdą, nie zważając na to, że lufy karabinu przestają trzymać się celu. Rechoczący z zachwytu ork stracił oparcie i zachwiał się nieznacznie, nadal prując z przewspaniałej spluwy i czerpiąc niezdrową przyjemność ze wsłuchiwania się w ryk tej nieokiełznanej bestii, opanował się dopiero wtedy, gdy przeciął w pół ciągłym ogniem czterech orków.
- Opssss... jest problem. - Syknął boss, robiąc minę niewinnego niemowlęcia.
Na szczęście nikt nie zwrócił uwagi na ten drobny wypadek, a nawet jeśli tak to co?
Zavrot opuścił dymiące lufy i umieścił broń na specjalnym zaczepie przy plecaku, uniósł w górę połyskujący energią energetyczny pazur i z impetem wbił się w kłębowisko walczących.
    Walka z tyranidami nie należała do najłatwiejszych, ba, niektórzy nawet uważają, że należy do niewiarygodnie trudnych i najbardziej śmiertelnych. Mam jednak wrażenie, że po tym co tam się wtedy stało, tyranidzi dokładnie to samo zaczęli sądzić o walce z orkami.
Gdy już zabrakło przeciwników i o mały włos orkowie wzięli by na ostrza noba Krush Teeth'a, boss będąc jeszcze pod wpływem bitewnego szału zawył:
- Zdybać mi tera te szpiczaste uchy! Gonimyyyy!
Zielonoskórzy pognali w głąb pomieszczenia, gdzie już od jakiegoś czasu słychać było odgłosy strzelaniny i walki. Zavrot sięgnął do plecaka, by wyciągnąć z niego małego, zębatego squiga. Stworzonko kicało radośnie pomiędzy stopami swojego pana, szczerząc sympatycznie swoje pyszczydło, w którym trzymało zielono-żółty pocisk rakietowy.
    Wataha dopadła do pierwszych drzwi, za którymi słychać było szamotaninę i kwilenie mordowanego kogoś. Orkowie ledwo pomieścili się w ciasnym korytarzu za owymi drzwiami, a że każdy chciał być pierwszy do bicia, to wypadli z niego do wnętrza wielkiego hangaru niczym z procy. Pomieszczenie było ogromne, w panującym półmroku nie widać było jego sufitu, a pośrodku, w dwóch rzędach stały przygotowane do desantu lądowniki Space Marines. Jednak to była ostatnia rzecz, na jaką zwrócili by uwagę orkowie, którzy właśnie wypadli całym stadem z korytarza i pierwsze co zrobili, to nadziali się na budzącego postrach i trwogę obliteratora Chaosu.
- Co tam jest?
Dopytywał się boss, który jeszcze nie zdążył wygramolić się z korytarza, blokowany przez przeciskający się tłum mniejszych orków.
- Mutownik chaośnickich chopaków  szefie. - Spieszył z odpowiedzią nob Krush Teeth.
- Jest wielki, straszny, ma ogromne splufy, źle mu z oczu patrzy i lepiej z nim nie...
Nob nie dokończył zdania, gdyż zagłuszył go bojowy ryk i ujadanie reszty zielonych wojowników. Dało się tylko słyszeć kilka epitetów w stylu „ciota”, „tempa dzida”, „po co mu ta czopa” i „pedał”. Po czym fala orków zalała majestatycznie kroczącego obliteratora, który chyba zaczął mówić coś o tym, że przybywa w pokoju... Ułamek sekundy później, nie miał czym mówić, gdy piłomiecz przeorał jego usta, następne ostrze ucięło mu pół głowy, a kolejne rozpruły jego uświęcony mocą mrocznych Bóstw Chaosu pancerz i wdarły się do jego wnętrza, czyniąc tam niesamowite wręcz spustoszenie, sam Obliterator nie był by w stanie uwierzyć, że może się tak zmienić, gdyby żył.
    Wściekły Zavrot nie zdążył nawet raz trzasnąć Chaotyka w czachę, gdy jego mniejsi kamraci zamienili nieszczęśnika w krwawą mazię.
- Wytszeszczać gały coby mi tu coś do ubicia wypaczeć!
Wydzierał się boss, omiatając piorunującym wzrokiem okolicę. Wszędzie było pełno jakiś walczących postaci, przez chwilę wielki ork zastanawiał się, o co właściwie chodzi i skąd wzięła się ta cała hołota, ale już po chwili znalazł dla siebie nowy cel i idąc w jego kierunku zapytał:
- Te, a to co niby?
Krush Teeth spojrzał w głąb hangaru, gdzie w towarzystwie stada genokradów, kroczył majestatycznie ich większy przedstawiciel, który najwyraźniej dowodził całym rojem.
- To je wielki tyranid, szef szefów i wielki mózgol, bardzo wredny, bardzo wielki i najlepiej...
- Ciota...
- Jedyny szef na tej łajbie to jam! WAAAAGH!
Boss nie czekał aż nob skończy, rzucił się biegiem w kierunku wielkiego przeciwnika, starając się przegonić i zagłuszyć resztę gnających orków. Oni z kolei, razem starali się przynajmniej dorównać bossowi i wychodził z tego niezły hałas. W zasadzie, to nie było przez chwilę słychać wystrzałów z automatycznego działka Chaosu, które terkotało gdzieś tam w lewej części hangaru, tak zielonoskórzy darli japy.
    Legendarna wręcz szybkość i jadowitość genokradów w walce, pozostała legendą, gdy przeorała się przez nich zielona fala, najeżona ostrymi narzędziami, plująca ołowiem i stekiem przekleństw. Zavrot był w niebo wzięty, kroił stwory szczypcami, rozwalał ich łby waląc z małej strzelby prosto w zębate pyski, aż w końcu, razem z nobem Gothmobem dorwali się do wielkiego tyranidzkiego patriarchy. Obaj orkowie najpierw zmiękczyli obcego obtłukując go energetycznymi pazurami, kilka orkowych kul również znalazło sobie miejsce we wnętrzu stwora wycieńczając go i osłabiając na tyle, że zdołali unieruchomić lub odciąć wszystkie jego kończyny. Następnie rozciągnęli go każdy w swoją stronę, chcąc rozerwać na pół.
Boss w bitewnym amoku, nie licząc się kompletnie ze słowami krzyknął:
- Człowieki wyły z bólu jako im się jaja zgniatało, znaleźcie jaja u tego jełopa i na buty!
Orkowie bez zastanowienia zaczęli kopać tyranidę w podbrzusze, było tak ciasno, że musieli się przepychać i w końcu kilku z nich zaczęło napierdzielać się między sobą. Obcy tymczasem zdawał się nie reagować na kopniaki, wręcz wyglądało na to, że odzyskuje siły.
- Co jest? Co on bez jaj jest?
Dopytywał się zniecierpliwiony boss, na co szybko pospieszył z odpowiedzią nob Krush Teeth, chcąc zabłysnąć przed swoim szefem.
- Szef, a może to je ich baba, hę?
Zavrot, razem z Gothmobem jak na komendę cisnęli poturbowanego obcego o podłogę, plując z obrzydzeniem i krzywiąc się niemiłosiernie.
Boss podszedł do patriarchy, bezceremonialnie wsadził mu w paszczę lufy swojej lśniącej spluwy i pociągnął za spust. Wystarczy powiedzieć, że seria była zbyt długa, ale dudniło że hej i była frajda.
- Jakeś bez jaj te tyragnidy. - Skomentował krótko Zavrot.
    Kolejnego wyzwania orkowie nie musieli długo szukać, ponieważ stanął przed nimi szwadron śmierci, składający się z kilku terminatorów i antycznego drednoughta. Zavrot wskazał jednego z marines swojemu squigowi, sam natomiast popędził pełen rosnącego nieustannie wigoru, prując dookoła ze swojej ślicznej zabawki... dosłownie. Przerzedzona nieco horda zielonoskórych, wpadła z impetem w niewzruszoną linię chluby imperatora. Mały squig przyniósł terminatorom w ząbkach rakietę, jednak prezent się nie spodobał i zwierzątko zdechło na marne, natomiast reszta orków pokazała co sądzi o megawykurzyście twardym pancerzu i supazajedwabistym polu siłowym zbroi terminatorskiej. To dla większości z zielonoskórych była bitka życia, nigdy potem, nie bawili się już tak przednie, jak w ciągu tych kilku minut spędzonych w objęciach terminatorów.
    Młody boss Zavrot, ocenił ranę nogi, która była zasługą szponów najszybszego z terminatorów, krew na szczęście ciekła powoli z przysmażonej prądem dziury w pięknym ciele orka. Boss ocenił, że zostanie mu sił i krwi na jeszcze kilka dobrych bójek, a potem będzie musiał odsapnąć co najmniej minutę.
Dookoła niego leżał stos ciał, zarówno orkowie, jak i ich przeciwnicy odeszli do swoich bogów, pozostawiając po sobie jedynie niesamowity bałagan i rozmaźgane flaki na podłodze. Boss nie miał jednak czasu, ani ochoty się smucić, należało coś zajeśmmmmbić, tego.... i to szybko!
Oczywistym celem stał się dreadnought, który właśnie wycelował lufy swojego obrotowego działka w jedynego, żywego orka.
- Czerwony jest, będzie szypko spierdzielał. - Zavrot rzucił się na niego jak wygłodniała bestia, prawie przekrzykując dudnienie swojej plującej ogniem spluwy. Wielki ork nie zdążył dobiec nawet do maszyny, gdy ta nagle znieruchomiała, stanęła w ogniu i ciężko runęła na podłogę w akompaniamencie głuchych eksplozji i trzasku pękającego żelastwa.
    Zavrot spojrzał z podziwem na lufy swojej lśniącej pukawki, cmoknął przeciągle z niedowierzaniem i zawył jak prawdziwy fan niesamowitych gadżetów.
- Ooooouuuuuuuu, to być dopiero splufa szefa!
Dobrze, że się nie zorientował, kto tak naprawdę rozwalił maszynę kroczącą, podle ostrzeliwując ją od tyłu z automatycznych działek.
    Nie czas jednak był na niezdrowe podniecanie się strzelającymi przedmiotami, wielki ork był w doskonałym nastroju do bitki i szkoda było to zmarnować. Kolejny cel okazał się być jakimś dziwakiem ze skrzydłami, osobnik niosąc w dłoni kielich, a na ramieniu ciało jakiegoś jegomościa, wskoczył do otwartego lądownika i opuścił w nim pokład okrętu.
Zavrot, pozbawiony bezcennych komentarzy Krush Teeth'a nie wiedział kompletnie co się dzieje, obrał za cel jednego największego z walczących pod ścianą półludzi, dzierżącego w dłoni świecący topór i pogonił w jego kierunku. Przeciwnik w widoczny sposób unikał kontaktu z orkiem, tak jakby obawiał się konfrontacji z nim. Boss wyszczerzył kły w uśmiechu, czując jak wielki respekt mają dla niego wszyscy na pokładzie statku. Tym czasem kolejny lądownik opuścił pole bitwy, a za nim następny. Ubywało chętnych do rozwałki, ubywało też sił z ciała wykrwawiającego się orka.
    Ludzie, zarówno ci ładni i gładcy, jak i ci najeżeni kolcami oblegli ostatni z lądowników, bijąc się zaciekle o jego zajęcie, boss chciał wykorzystać panujące tam zamieszanie i wbić się na darmową bitkę z prezentem w postaci energetycznego pazura i dwóch ton ołowiu. Niestety, szczęście opuściło Zavrota. Boss szarżował właśnie na kronikarza Szarych Rycerzy, gdy jeden z marines, widząc nadciągającą zagładę swojego brata, wyszedł na spotkanie śmierci, chroniąc sojusznika własną piersią. Zavrot nie zauważył nawet lśniącego łuku, jaki zatoczyła uświęcona, połyskująca energią halabarda, która odcięła jego uzbrojoną w najlepszą spluwę na świecie rękę, razem z barkiem i kawałkiem tułowia.
- Jesst... problem...
Zdążył wymruczeć Warboss, nim ostatki jego barbarzyńskiego życia, opuściły umierające ciało, ciało maszyny, która stworzona wręcz była do dobrej zabawy.

Raziel - napisz książkę - kupię w ciemno

Nawet tylko oglądając same zdjęcia i czytając relacje jestem pod dużym wrażeniem. Sama skala wydarzenia, oryginalny scenariusz (zwłaszcza na sam koniec z ucieczką do drop podów), pomysłowa scenografia (przejścia z klaustrofobicznych korytarzy do otwartej przestrzeni) oraz ten niepowtarzalny klimat świata Warhammera 40k (zgodzę się z innymi - bardzo "orkowe" zachowanie orkowego Warbossa stanowi chyba kwintesencję czystej "orkowatości"). To wszystko sprawia, że chyba każdy chciałby choć raz wziąć udział w takim evencie. Szczerze gratuluję organizatorowi i chyba troszkę zazdroszczę uczestnikom...
      Przyznam, że zapoznanie się z tym wątkiem i dyskusja na temat udziału graczy w narracji skłoniło mnie do pewnych refleksji. Czy istnieje sposób, by gracze mogli zagrać inną niż zazwyczaj frakcją, wciąż utożsamiając się ze swoimi podwładnymi? Być może ograniczenie liczby modeli do 3-5 (a la Kill Team) i zwiększenie woundów do 2 lub 3, a także możliwość większej swobody w dostosowywaniu poszczególnych postaci jest jednym z rozwiązań. Przykładowo mógłby wówczas pojawić się na stole Nob ze zlootowanym power maulem i pomysłowo wyjaśnioną zasadą adamatnium will, członek Inwizycji, w desperacji sięgający po trzymany pod kluczem eldarski ekwipunek czy też czempion Chaosu dzierżący wynalazek Mrocznego Mechanicum o statystykach "przypadkiem" niemalże identycznych do pulse rifle, ale z małą różnicą (np. +1S, gets hot). Sądzę, że skonwertowanie i pomalowanie takiej liczby modeli nie jest dużą przeszkodą, a staną się one "naszymi", mimo, iż na co dzień nawet nie uwzględnilibyśmy gry nimi.
      Mogłoby to prowadzić do ciekawych sytuacji np. małe oddziały eldarów próbujące odzyskać z rąk Chaosu lub Inkwizycji soulstone jednego z ich proroków, orkowi komandosi/steath suity tau sabotujący bazę Gwardii Imperialnej, desperacki atak zdziesiątkowanych Sióstr Bitwy w nadziei na przerwanie mrocznego rytuału... Fakt, że jest ich tak niewielu sprawia, że każda strata boli - mechaniczne rzucenie w wir walki bezimiennego oddziału w celu opóźnienia przeciwnika staje się bohaterską ofiarą herosa poświęcającego się dla towarzyszy/Imperatora/Mrocznych Bóstw etc. Możliwość ich "przenoszenia" pomiędzy scenariuszami jeszcze bardziej by to podkreśliła.
      Ma to jednak kilka wad: nadmierne skomplikowanie zasad, konieczność ich skompilowania z wybranych źródeł (lub stworzenie od zera) oraz  niezwykle trudny balans (można łatwo "wymaksować" swoje postacie tak, że nawet Kaldor Draigo czy Abbaddon będzie wyglądał przy nich mizernie). Sądzę, że dyskwalifikują one moją propozycję, ale to takie moje trzy grosze do tematu - może zawierają w sobie choć skrawek jakiejś konstruktywnej sugestii.
      Pozwolę sobie umieścić linki do wariantów zasad, które skłoniły mnie do postawienia takich wniosków:
Kill Team Heralds of Ruin: http://heralds-of-ruin.blogspot.com/p/k … rules.html
Deatwatch Campaign: https://www.dropbox.com/s/o3u9y1sjyt0rt … n.pdf?dl=0
Path to Glory Campaign (dla 40k i AoS) na stronie blacklibrary
      Dziękuję za zapoznanie się z moimi przydługimi wypocinami. Jeszcze raz gratuluję organizatorowi oraz wszystkim uczestnikom - zwłaszcza za zamieszczone opowiadania - przeczytałem je jednym tchem. Życzę dalszych sukcesów na tym polu.

Ostatnio edytowany przez MacWis (2016-04-06 10:48:04)